Anna Maria Jurek

jak można tonąć w żywej kropli rosy porannej a świtem każdego dnia walczyć z aniołem stróżem o chwile namiętności a potem uciekać z przerażeniem i równą mu radością na skrzydłach ważki raz po raz poddając się prądom wiatru bać się jednak słońca inaczej niż Ikar nie wiem ale to się dzieje jedynie z codzienną zmianą daty w starym kalendarzu z ubrudzonym lodami czekoladowymi dzieciakiem

x x x

uginać się jak drzewo pod ciężarem marzeń a potem wracać do stanu rzeczywistości i stać prosto w stopach mieć korzenie i pamiętać o tym że żyjemy w sztucznym świecie próbować naprawiać i znów uginać ciało ze zmęczenia aż ktoś przyjdzie i zetnie nasze zmartwienia co pozostanie non omnis moria korzenie w ziemi naszego żywota

x x x

tonąć we mgle zdradzieckiego szumu chwytać coś co nie okazuje się brzytwą ich wstydu składać ręce do okruszka chleba zabijać we śnie na szczęście dlaczego by nie? powracać do domów już nie tych co kiedyś ronić łzy niby zbawienie nie zapominać o tych którzy zamiast nas upadli w popiół życia nieistniejącego

x x x

słowa rzucane z siłą burzy w twarz ukochanej osoby za rogiem domu szarpanie uczuć zderzenie ciał ten maluch nie potrafi już płakać łza przeszłości zniszczyła jego świat siedzi przed blokiem samotnie próbuje nie słyszeć nienawiści on wie że ona przyjdzie i przytuli to jego siostra i matka musi być silny choć jest mniejszy od ciebie

Łukaszowi

x x x

kilka kropel naszej miłości zalało ziemię bym mogła bezpiecznie kąpać się w twoich oczach lecz kiedy kochałam się z twoim spojrzeniem jego blask oślepiło duszę na zawsze już

Artykuł ukazał się w numerze 06-07/2008.