Kapłan modlitwy i pokory

2013/01/18

W tym roku mija szósta rocznica Jego beatyfikacji przez Ojca Świętego Jana Pawła II, dokonanej podczas ostatniej pielgrzymki do ojczyzny w 2002 roku na krakowskich Błoniach. 23 sierpnia 2002 roku doczesne szczątki Błogosławionego przeniesiono do archikatedry przemyskiej, gdzie spoczywają w ozdobnym relikwiarzu przy ołtarzu św. Wojciecha.

Ksiądz Jan Wojciech Balicki urodził się 25 stycznia 1869 roku w Staromieściu koło Rzeszowa. Był szóstym dzieckiem w głęboko religijnej rodzinie Nicetasa Balickiego i Katarzyny (z domu Seterlach). Po ukończeniu gimnazjum rzeszowskiego im. ks. S. Konarskiego w 1888 roku wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu. 24 lipca 1892 roku odprawił Mszę Świętą prymicyjną w Świlczy koło Rzeszowa. W sierpniu 1892 roku został skierowany do Polnej koło Stróż i tam przez piętnaście miesięcy pracował jako wikary. Ks. Jan Balicki od 1893 roku studiował w Rzymie, znał kilka języków obcych. Zawsze skromny, pełen pokory, wielkiego serca dla każdego człowieka, tak zapisał się w pamięci tych wszystkich, którzy się z nim zetknęli. Od 1928 do 1934 roku był rektorem Seminarium Duchownego w Przemyślu.

Czuły na ludzką nędzę, modląc się, pochylał się nad nią i „płakał z płaczącymi”. W 1919 roku założył Dom Miłosierdzia Bożego dla biednych i upadłych dziewcząt. Pełnił wiele funkcji w diecezji. Znany był również jako spowiednik. Jego konfesjonał był zawsze oblegany, również przez przyjezdnych penitentów. Pan Bóg nie oszczędzał go, a ks. Jan Balicki cierpienie przyjmował z pokorą, mówiąc: „dobrze, Panie, żeś mnie upokorzył… dobrze”. Dzięki jego heroiczności i wielu cnotom już za jego życia mówiono o nim, że to święty. Zmarł 15 marca 1948 roku o godz. 17.45 na zapalenie płuc i rozsianą gruźlicę. Odszedł do Boga w opinii świętości.

Tłumy wiernych przychodziły do Kościoła Serca Jezusowego w Przemyślu, aby oddać hołd zmarłemu, pocierano o jego ręce obrazki, książeczki, różańce. Pochowany najpierw w grobowcu kapituły, a w 1955 roku przeniesiono jego ciało do osobnego grobowca obok kaplicy. Proces beatyfikacji rozpoczęto 11 lat po śmierci ks. Jana Balickiego, tj. 22 czerwca 1959 roku, na polecenie bp. Franciszka Bardy. Po 7 latach, 31 października 1955 roku, zgodnie z powszechnym życzeniem, dokonano przeniesienia zwłok z grobowca przemyskiej kapituły do osobnego grobowca.

Błogosławiony ksiądz Jan Wojciech Balicki

To, że o nim nie zapominano, widać było przez kilkadziesiąt lat na przemyskim cmentarzu przy jego grobowcu: ogromne ilości zniczy i włożone w szpary grobowca prośby na karteczkach. Jego grób na Cmentarzu Głównym był miejscem stałej łączności mieszkańców tego miasta z księdzem Janem. Każdego dnia i o każdej porze można było zobaczyć zapalone świece oraz spotkać ludzi w różnym wieku pogrążonych w modlitwie, proszących o pomoc i wstawiennictwo. Pism księdza Jana Balickiego zachowało się niewiele – 52 szkice kazań i konferencji, 170 różnego rodzaju listów do księży, sióstr zakonnych i członków rodziny. Na specjalne wyróżnienie zasługują szkice codziennych rozmyślań. Szczególną rolę w duchowości bł. ks. Balickiego stanowiło Pismo Święte. To właśnie Biblia była dla niego pokarmem duchowym. Jej lektura prowadziła Go do świętości. Ci, którzy znali Jego życie wydają jednoznaczną opinię: „Całe życie Jego było nieustanną modlitwą. Modlił się myślą, ustami, sercem, pracą swoją, cierpieniem. Budujący był sam Jego widok, gdy spowiadał w katedrze. Zatopiony w modlitwie na klęczniku konfesjonału ze spuszczonymi oczyma i rękoma złożonymi na oparciu lub trzymający brewiarz – był zjednoczony z Bogiem,” – opisuje ks. dr Zdzisław Janiec.

W marcu Ośrodek Formacji Katolicko- Społecznej Podkarpackiego Oddziału Stowarzyszenia „Civitas Christiana” przy wsparciu finansowym wiceprzewodniczącego Zarządu Głównego Stowarzyszenia, Marka Korycińskiego, wydał pozycję popularyzującą postać błogosławionego kapłana, syna ziemi rzeszowskiej i przemyskiej. Nosi ona tytuł „W 60. rocznicę śmierci i 6. rocznicę beatyfikacji Błogosławionego Ks. Jana Balickiego. Miejsca kultu i pamięci”, a jej autorami są Rita Legumina- Dwernicka i Jerzy Łobos.

Artykuł ukazał się w numerze 06-07/2008.

© Civitas Christiana 2024. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Projekt i wykonanie: Symbioza.net
Strona może wykorzysywać pliki cookies w celach statystycznych, analitycznych i marketingowych.
Warunki przechowywania i dostępu do cookies opisaliśmy w Polityce prywatności. Więcej