Sobór Watykański II, którego uroczyste otwarcie nastąpiło 11 października 1962 roku przez papieża Jana XXIII, odmieniło oblicze i sposób funkcjonowania Kościoła. Jego celem było na nowo określenie misji Kościoła, wyrażonej współczesnym językiem, w taki sposób aby był zrozumiały dla wszystkich. Przypadająca 60. rocznica skłania wielu specjalistów do oceny jego postanowień, które były skoncentrowane na wewnętrznej odnowie Kościoła. Jego postanowienia wskazywały na praktyczną realizację ewangelizacji.

Istotnym postanowieniem Soboru było podkreślenie roli świeckich w życiu Kościoła. Szczególnie podkreślała to Konstytucja Lumen Gentium, wskazując, że świeccy są pełnoprawnymi członkami Ludu Bożego, którzy idąc tą samą drogą wszyscy są powołani do świętości. Apostolstwo świeckich jest zatem uczestnictwem w zbawczej misji Kościoła, który dzięki sakramentom podtrzymuje miłość Boga i ludzi. Natomiast każdy z nas dzięki darom jakie otrzymał staje się świadkiem i żywym narzędziem samego posłannictwa Kościoła.

Zwróćmy także uwagę, że w wydanym przed laty Atlasie Historycznym Soboru Watykańskiego II, autor Alberto Melloni zauważył, że sobór „otwarty na nową katolickość, staje się zdolny do przemawiania w perspektywie przyszłości, w której doktryny, style i upodobania znajdują się w równowadze zapewnionej przez odpowiedzialność spoczywającą na następcach apostołów”. Czym zatem jest odpowiedzialność za wspomnianą przyszłość?

Niech zatem powracające dyskusje nad postanowieniami Soboru, będą także naszą refleksją nad pozostawioną odpowiedzialnością i zaangażowaniem. W jakim stopniu jesteśmy obecni we wspólnocie Kościoła i wypełniamy nasze zadania, a na ile pozostajemy komentatorami spoglądającymi wyłącznie z zewnątrz?

/mdk