Trzydzieści lat mija od czasu, kiedyśmy przeżywali pierwsze pielgrzymowanie z Janem Pawłem II ojczystym szlakiem. Dostrzegamy w tych kręgach zataczanych po naszej ziemi i słowach, których wtedy słuchaliśmy swego rodzaju wtajemniczenie w polski los, uświadomienie, że to my jesteśmy wezwani do jego odnawiania, przemieniania.

Różne widujemy przemienienia. Bywamy ich częścią. Jak uczy świadectwo Piotra Apostoła trzeba trzymać się mowy proroków, jak świecy w ciemnym świecącej miejscu, póki dzień nie zaświta i nie wzejdzie jutrzenka w sercach naszych.

Dobiegający zaś końca Rok św. Pawła jest okazją do postawienia tej postaci w centrum uwagi. Przemieniony wrócił z Damaszku do Jerozolimy i usiłował przyłączyć się do uczniów Jezusa. Ale nikt mu nie ufał. Przecież wyjechał opatrzony listami do synagog, upoważniającymi do tropienia i aresztowania zwolenników nowej wiary. Wiemy, jak trudno zawracać z obranej drogi, chyba, że jak Pawła, powali łaska mocniejsza, niż całe dotychczasowe życie.

Można zadawać sobie pytania: dlaczego właśnie Szawła, dlaczego mnie dotyka ten wybór. Dlaczego moją wspólnotę zagarnia ręka Pana i każe iść inną drogą?

Odpowiedź jest w drodze Pawła Apostoła i Jana Pawła II, znakach wezwania, na które powinniśmy, każdy na swą miarę, odpowiadać. Potwierdza to ewangeliczna perspektywa owocowania lub spalenia. Co liczy się naprawdę – uczynki, winy, zasługi, rzeczy nieudane, tylko chciane, niespełnione, te, z którymi nam źle, klęski, sukcesy, kontemplacja, samozadowolenie…? – to wie tylko Bóg.

I może właśnie tu jest miejsce na zamyślenie, kontemplację i zamiast strojenia efektownych min, chwila na zaznanie czasu pod gruszą Pana, co zbliża do poznawania prawdy o sobieI może właśnie tu jest miejsce na zamyślenie, kontemplację i zamiast strojenia efektownych min, chwila na zaznanie czasu pod gruszą Pana, co zbliża do poznawania prawdy o sobie.

Zdzisław Koryś

Artykuł ukazał się w numerze 04/2009.