Tradycja kultu Matki Bożej w Kęble i Wąwolnicy sięga najazdów tatarskich z końca XIII w. W kronice parafialnej zapisano opowieść z 1278 r., że po spustoszeniu Lublina barbarzyńcy ruszyli ku Wąwolnicy.

W Kęble koło Wąwolnicy toczyły się bitwy, po których Tatarzy zgromadzili przy drodze wojenne łupy, a pośród nich figurę Matki Bożej, z której pokpiwali. Wkrótce jednak przegrali dużą bitwę, a wtedy nad Matką Bożą ukazała się jasność i unosić się zaczęła w górę, stając na przeciwległej górze na lipie, jakby uchodząc z rąk niewiernych. Przerażeni Tatarzy uciekli, pozostawiając łupy i jeńców. W miejscu objawienia zbudowano kaplicę, w której umieszczono cudowną figurę. Do słynącej cudami kaplicy ciągnęły pielgrzymki. W 1700 r. przeniesiono figurę z Kębła do kościoła parafialnego w Wąwolnicy. Pierwszy kościół zbudowano w Wąwolnicy w pierwszej połowie XIV w. Następny wzniesiono w XVII w. W latach 1907 – 1914 obok kościoła parafialnego wybudowano obecną świątynię w stylu neogotyku nadwiślańskiego W ołtarzu głównym znajduje się figura Matki Bożej Wąwolnickiej z przełomu XIII i XIV w. ukoronowana w 1978 r. Od koronacji figury do dzisiaj odnotowano ponad 200 łask. W kaplicy – prezbiterium starego kościoła, obok sanktuarium jest figura Matki Boskiej Kębelskiej, która zasłynęła cudem pod koniec XIII w.