Komentarz w sprawie obywatelskiego projektu “Zatrzymaj aborcję”, zakładającego usunięcie tzw. “przesłanki eugenicznej” z ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego, warunkach dopuszczalności przerywania ciąży.

W ostatnich dniach temat pandemii koronawirusa zszedł na drugi plan ustępując miejsca problemowi aborcji eugenicznej. Na nowo przytaczano argumenty za i przeciw, pojawiły się nowe symbole używane przez zwolenników i przeciwników „zabiegu”. Mimo całego intensywnego zamieszania ustawa „Zatrzymaj aborcję” pewnie utknie w pracach komisji tyle samo, ile musiała czekać na głosowanie. O ile nie dłużej.

Dyskusja o wartości życia chorego dziecka, które może nie mieć szans na normalną egzystencje, pomija w swoich rozważaniach przyczyny odpierania argumentów przez zwolenników aborcji. Kobieta, dla której ważniejsze jest prawo wyboru, która w swojej argumentacji zwraca uwagę na cierpienie chorego dziecka, tak naprawdę obawia się o swoją zdolność kochania, co wbrew pozorom może być dla niej bardzo rozwojowym punktem wyjścia.

Życie niepełnosprawnego dziecka można ułatwić nowoczesną technologią, lekami czy opiekunami medycznymi, gdyby tylko władze chciały im to zapewnić. Jednak żadne sprzęty nie zastąpią ofiarnej miłości rodziców. Wiele kobiet i mężczyzn usłyszawszy od Kościoła, bliskich czy oponentów w dyskusji zapewnienie „Potrafisz kochać” lub „Jesteś wystarczająco silny” prawdopodobnie zastanowiłoby się nad swoimi obawami.

Człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Boga ma w sobie ogromne pokłady miłości, która jest potężniejsza niż śmierć. Ta Miłość może rozproszyć lęk przed odpowiedzialnością za chore dziecko i zrodzić siłę do przyjęcia daru życia.

Obyśmy tylko jako świadkowie Miłości potrafili nią żyć.

/mwż