Drugi rok Programu Duszpasterskiego (2017-2019) „Duch, który umacnia miłość” poświęcony jest odkrywaniu Osoby Ducha Świętego, otwieraniu się na Jego działanie. W ramach przybliżania treści związanych z poznawaniem osoby Ducha Świętego, Jego obecności i działania w kościele i w świecie odbyły się cztery spotkania.

– Pierwsze: „Ducha Święty – „Bóg nieznany” poświęcone było ukazaniu deficytu Ducha Świętego w katolickiej pobożności, przeżywaniu wiary oraz jej przekazywaniu. Wskazywano na trudności w pojmowaniu Ducha Świętego oraz na historyczno-teologiczne powody braku zainteresowania Trzecią Osobą Trójcy Świętej. Ukazano także odrodzenie katolickiej pneumatologii w minionym stuleciu, zwłaszcza w kontekście Soboru Watykańskiego II oraz Wielkiego Jubileuszu roku 2000.

– Drugie: Poświęcone było charyzmatom jako przejawom działania Ducha Świętego w kościele i w życiu wierzących. Przybliżono biblijną terminologię charyzmatów. W oparciu o teksty biblijne, zwłaszcza Dzieje Apostolskie oraz listy św. Pawła ukazano charyzmatyczny wymiar pierwszych wspólnot chrześcijańskich. Omówiono opisane w Nowym Testamencie charyzmaty, ich charakter, znaczenie, celowość i kryteria rozeznawania.

– Trzecie: 14.maja 2019 r.: Poświęcone zostało poznawaniu i doświadczaniu Ducha Świętego we współczesnych ruchach charyzmatycznych. Omówiono genezę ruchu charyzmatycznego w XX-stuleciu w nurcie protestantyzmu oraz w Kościele Katolickim. Wskazano na rozpowszechnione pragnienie nowego wylania Ducha Świętego, które uwidaczniało się w pobożności i nauczaniu Kościoła w ubiegłym stuleciu, zwłaszcza w związku z Soborem Watykańskim II. Omówiono charakterystyczne cechy ruchu charyzmatycznego oraz najczęściej występujące w grupach charyzmatycznych charyzmaty. Ukazano zasadnicze kryteria oceny charyzmatów i ich stosowania we wspólnocie wierzących. Zwrócono uwagę na rolę pasterzy w rozeznawaniu charyzmatów i ich integrowaniu z całością życia chrześcijańskiego.

– Czwarte: 13 czerwca 2019 r.: Poświęcone zostało roli Ducha Świętego w modlitwie chrześcijańskiej. W oparciu o teksty Pisma Świętego, Katechizm Kościoła Katolickiego oraz nauczanie Papieży, a zwłaszcza św. Jana Pawła II, Benedykta XVI oraz Franciszka, ukazano pneumatyczny wymiar modlitwy chrześcijańskiej. Podkreślono, że nie chodzi tu jedynie o wzywanie Ducha Świętego, ani nawet o Jego inspirujące modlitwę działanie, lecz o kształtowanie synowskiej tożsamości wierzącego i jego upodobnienie do Jednorodzonego Syna Bożego. To właśnie Ducha Święty włącza odrodzonych przez chrzest i umocnionych przez bierzmowanie w wewnętrzny dialog miłości Trójcy Świętej. Specyfika modlitwy w Duchu Świętym streszcza się w synowskim wołaniu „Abba” Ojcze. Chodzi przy tym nie tyle o wypowiadane słowa, ile o całościowo pojmowaną postawę życia wierzącego. Duch Święty sprawia, że nasze włączenie w Chrystusa i doświadczenie przybranego synostwa przeżywany nie indywidualistyczne, lecz wspólnotowo. Dzięki Duchowi każda autentyczna modlitwa w Duchu jest modlitwą w Kościele i z Kościołem. Dzięki Duchowi Świętemu wierzący mogą przezywać wspólnototwórczy wymiar każdej, także osobistej modlitwy.

Ks. dr Wojciech Nowacki

/md