Był to szczególny i niezwykły wieczór. Sala nowosądeckiego Oddziału Civitas Christiana została szczelnie wypełniona i to w dużej części przez sądecką młodzież.

Młodzi przyszli spotkać się i wysłuchać poezji recytowanej przez ich rówieśnicę Marcelinę Koncewicz, uczennicę I Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Długosza w Nowym Sączu. Tą okazją do spotkania z młodą poetką była prezentacja 25 lutego br., tomiku wierszy pt. Przez okno, wydanego przez Katolickie Stowarzyszenie Civitas Christiana. I ten tytułowy wiersz warto w pierwszym rzędzie przytoczyć:

Widzę przez okno

przetykany melodią milczeń

krajobraz po bitwie życia

stłoczonej przez słaby zlepek gliny

przy ciężkich warunkach historycznych

i pogodowych

postawię pomnik

życiu i śmierci

 na cmentarzu moich dobrych chęci

 i nierealnych zamierzeń

 trudno pocieszyć

lecz zrozumieć mi będzie łatwiej

symfonię przekleństw

i pięknych modlitw rzuconych w niebo

słyszanych przez ścianę

Marcelina Koncewicz debiutowała na łamach czasopisma „Viktor Gimnazjalista”. Jest laureatką Międzynarodowego Konkursu „Sen o Karpatach” i Ogólnopolskiego Konkursu Poetycko-Plastycznego „Błogosławiona Karolino, święć nam przykładem”, a także Małopolskiego Konkursu Literackiego dla Młodzieży „Pióro Splotu”. Jej wiersze ukazywały się w czasopismach „Cogito” i „Nasz Dom Rzeszów” oraz w almanachu X Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego „O Wawrzyn Sądecczyzny”.

Atmosferę i podniosłość tego wieczoru autorskiego, wzbogaconego piękną grą na skrzypcach, również uczennicy I LO w Nowym Sączu Ewy Ptak, niezwykle trafnie oddaje kolejny recytowany przez autorkę wiersz z powyższego poetyckiego tomiku, pt. Towarzysz drogi:

Bóg posłał Cię abyś siłował się ze mną

nie będzie Ci łatwo

wystawię nas na próbę moich żądz i ambicji

nie mogę znieść myśli że patrzyłeś ze spokojem

jak podpisują na mnie wyrok cierpienia

bym mogła być jeszcze bardziej

niedoskonała i ludzka

czasami chciałabym znać Twoje imię

(ja bym Ci dała jakieś wzniosłe)

i wiedzieć czy jesteś całkiem jednorazowy

tymczasem wciąż razem

zdążamy przez zakurzone drogi

zostawiając za sobą coraz to nowe

mogiły marzeń i przejrzałych miłości

idziemy nierówni sobie

złączeni jedynie cienkim węzełkiem życia

ja i Ty – mój Anioł

W „Posłowiu” do tomiku wierszy, pani Agnieszka Kosecka, promotorka poetki pisze, m.in.: (…)Poznanie Boga jest w twórczości Marceliny jednocześnie poznaniem samego siebie – tej zawsze najciekawszej dla każdego z nas istoty. Pragnienie transcendencji nie wyklucza tu szczerości wobec własnych słabości.(…) Zrozumienie siebie pozwala na zrozumienie innych – w zbiorze „Przez okno” można znaleźć teksty, które są tego dowodem. Poetka maluje obraz ubogiej wiejskiej kobiety, dla której podróż do miasta jest zderzeniem z obcym, nieprzyjaznym światem. Autorka wczuwa się również w cierpienie kobiety po aborcji, w samotność kapłana, wreszcie dokonuje bardzo dojrzałej diagnozy poświęcenia matki. Tytułowe „patrzenie przez okno” jest więc w interpretacji Marceliny Koncewicz przede wszystkim patrzeniem w głąb człowieka, jego skrywanych pragnień i dylematów.”

Nawiązując do tej wypowiedzi, wydaje się być celowe i na miejscu zadedykowanie wszystkim uczestnikom tego „anielskiego wieczoru”, a szczególnie młodej poetce, wiersz – przesłanie, jednego z najwybitniejszych, współczesnych poetów polskich, Wojciecha Wencla, pt. Ars poetica (Arcana nr.6/2015):

Dawniej była tu droga z wyoranych kamieni

prowadząca do dworu wioski lub zagrody pod lasem

to co po niej zostało urywa się w łanach pszenicy

w powietrzu gęstym jak olej wirują drobinki plew

owady strzępy pajęczych sieci

drutami na horyzoncie pędzą komunikaty

lecz ja jestem poza zasięgiem – na stuletnim bruku

próbuje stawiać kroki których nikt nie usłyszy

kora zdziczałych wierzb kruszy się pod palcami

jak grzbiet staroświeckiej książki

kiedyś zabiorę cię tutaj żebyś zobaczyła

jak pod wieczór na miedzy ląduje olbrzymia

czerwona kula słońca i wszystko: droga pola

szpaler wierzb moje koślawe życie

– w jednej chwili staje się ciemne

                       od blasku

Adam Śledź

pgw