Uroczystość, która odbyła się w niedzielę 20 stycznia w katedrze Krakowskiej, była pierwszą potwierdzoną historycznie koronacją królewską w tym mieście, była ona uwieńczeniem długotrwałych starań dynastii piastowskiej mającej na celu przełamanie rozbicia dzielnicowego trwającego niemal 200 lat. Tym samym rozpoczął się ostatni okres jej władzy, który obejmował rządy Władysława i jego syna Kazimierza, który otrzymał nadany mu przez potomnych przydomek Wielkiego. Korona Polska po okresie trudności weszła w jeden z ważniejszych okresów rozwoju.

O wydarzeniach tych pisał, co prawda grubo ponad wiek później Jan Długosz: „uroczystość św. Fabiana i Sebastiana, wszystkie stany i warstwy, prałaci i panowie polscy udali się do Krakowa. Arcybiskup gnieźnieński Janisław w czasie uroczystej mszy o Duchu św. odprawionej w katedrze krakowskiej, w asyście biskupa krakowskiego Muskaty i poznańskiego Domarata oraz opatów z Tyńca, Mogilna, Jędrzejowa i Brzeska, w kapach i infułach, i wielkiego tłumu możnych panów i szlachty namaszcza księcia Władysława Łokietka na króla, zaś jego żonę Jadwigę, córkę księcia poznańskiego Bolesława, na królową. Koronuje ich koronami królewskimi, które z jabłkiem, berłem i innymi insygniami królewskimi przeniesiono również z Gniezna do Krakowa. Dzień ten minął niezwykle uroczyście wśród ogólnej radości (...). Od tego zaś czasu katedra wawelska otrzymała po raz pierwszy wyróżniający ją przywilej koronowania królów polskich, z którego miała na zawsze korzystać (...). Postanowiono też odbywać w przyszłości koronacje królów i królowych polskich w katedrze krakowskiej.”

Nie bez dozy dopuszczalnej w granicach ironii z epoki dodawał również „Od tego dnia zaś Władysław Łokietek czczony był jako król Polski przez wszystkich swych poddanych z wielkim uszanowaniem, bojaźnią i miłością. A ci, którzy naśmiewali się przedtem z jego losu, gdy jako wygnaniec błąkał się po Węgrzech, następnie z najwyższą czcią i w pokorze chylili się u jego tronu.”

Opr. PS