Rok 2017 przebiega pod znakiem 400. rocznicy narodzin charyzmatu wincentyńskiego. Najważniejszymi wydarzeniami 1617 r. były dwa kazania, w których św. Wincenty zachęcił wiernych do spowiedzi generalnej oraz do posługi miłosierdzia wobec rodziny dotkniętej epidemią zarazy.

Święty Wincenty a Paulo przekazał siostrom miłosierdzia misję: „Głównym celem, dla którego Bóg powołał i zgromadził Siostry Miłosierdzia, jest uczczenie Pana naszego Jezusa Chrystusa jako źródła i wzoru wszelkiej miłości, służąc Mu co do ciała i co do duszy w osobie ubogich”. Według św. Wincentego posługa wobec potrzebującego opiera się na dwóch filarach: konkretnej pomocy i świadectwie życia, które obudzi pragnienie Boga.

– Przez całe moje życie zakonne pracując z dziećmi, w większości z niepełnosprawnością intelektualną w różnym stopniu, dostrzegam, jak ważny jest sposób posługi, który przygarnie, ożywi, wesprze – mówi s. Gabriela ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo w Lublinie. – Posługa w naszym zgromadzeniu to ewangelizacja w drodze, na bieżąco, dzień po dniu. Ważna jest także ewangelizacja np. w formie rekolekcji, ale formacja zawsze powinna prowadzić do posługi, do miłości bliźniego.

Istotne jest umacnianie więzi ze św. Wincentym, który patronuje dziełom miłosierdzia, nie tylko – jak przekonuje s. Gabriela – przy okazji uroczystości ku czci tego świętego. – Pracuję aktualnie w Domu pw. św. Wincentego, ale jego obecność odczuwają siostry w każdym domu, gdzie posługują. Realizując dzieło św. Wincentego, mam świadomość, że święty czuwa nad naszymi dziełami i prowadzi nas. Namacalnych jego śladów doświadczyłam, pracując 3 lata w kolebce zgromadzenia, w Paryżu; wówczas umocniła się moja więź ze św. Wincentym a Paulo. Pogłębiam tę więź również przez lekturę konferencji głoszonych do pierwszych sióstr – konferencji stanowiących dziedzictwo patrona dzieł miłosierdzia – oraz przez codzienne trwanie w charyzmacie.
Drogę posługi wincentyńskiej wskazuje wydarzenie sprzed 400 lat – spowiedź pewnego chorego człowieka w posiadłościach państwa Gondich, u  których Wincenty był nauczycielem i kapelanem. – Człowiek ten, zachęcony przez Wincentego, odbył spowiedź generalną i wyznał publicznie, że gdyby nie łaska tej spowiedzi, zostałby potępiony z powodu tajenia grzechów podczas wcześniejszych spowiedzi – mówi siostra Bogumiła ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św.  Wincentego a Paulo z Krakowa. – To wydarzenie skłoniło Wincentego do wygłoszenia kazania na temat spowiedzi generalnej. Uczynił to 25 stycznia 1617 r. w Follevile, zachęcając wiernych do odprawiania spowiedzi generalnej z całego życia; odzew był ogromny – chętnych do spowiedzi było tak wielu, że trzeba było prosić jezuitów z sąsiedniej miejscowości do pomocy w konfesjonałach. Wincenty przekonał się o nędzy duchowej ubogich mieszkańców wsi, zrozumiał, że ci ludzie naprawdę są bardzo biedni, nie znają podstawowych prawd wiary, idą na potępienie. Po latach stwierdził, że to było jego pierwsze kazanie misyjne i tę datę przyjmuje się nieoficjalnie za początek Zgromadzenia Misji – początek charyzmatu.

Jako proboszcz w parafii Chatillon-les-Dombes, w diecezji lyońskiej przeżył kolejne doświadczenie. W niedzielę 20 sierpnia 1617 r. przed Mszą świętą powiadomiono go o dramatycznej sytuacji biednej rodziny doświadczonej chorobą i pozbawionej środków do życia. – W czasie kazania wspomniał o  tym w słowach tak przejmujących, że wielu parafian pospieszyło z pomocą potrzebującym. Dzięki wielkodusznej odpowiedzi na to wezwanie do pomocy rodzina została ocalona. Gdy sam odwiedził tę rodzinę, przekonał się, że miłosierdzie parafian było nadzwyczajne, ale źle zorganizowane. Wydarzenie to stało się inspiracją do założenia pierwszego Bractwa Miłosierdzia. Wincenty napisał regulamin bractwa, który jest arcydziełem organizacji i troski o ubogich i chorych. Potem stopniowo powstawały kolejne bractwa. Obecnie znamy je jako Międzynarodowe Stowarzyszenie Miłosierdzia (AIC) – mówi siostra Bogumiła.
Dziś rodzina wincentyńska liczy około 2 mln osób. Święty Wincenty a Paulo, jego charyzmat i duchowość stanowią pień mocno zakorzeniony w Bogu, z którego wyrasta ogromne drzewo o wielu konarach. Główne konary to: Międzynarodowe Stowarzyszenie Miłosierdzia, Zgromadzenie Misji, Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia, Stowarzyszenie św. Wincentego a Paulo, Wincentyńska Młodzież Maryjna, Stowarzyszenie Cudownego Medalika, Świeccy Misjonarze św. Wincentego a Paulo i Zakonnicy św. Wincentego.

Joanna Szubstarska

pgw