Rozrywkowy młodzieniec, żołnierz, założyciel zakonu jezuitów, święty. Życie Ignacego Loyoli było bardzo bogate.

Ignacy Loyola był dzieckiem zamożnego baskijskiego feudała, najmłodszym z trzynastu. Niedługo po porodzie zmarła jego matka i wychowaniem zajęła się Maria de Garin – żona kowala. W wieku 26 lat rozpoczął służbę w przybocznej gwardii księcia Nájera, Antonio Manrique de Lara. To wtedy Loyola prowadził najbardziej rozrywkową część swojego życia, pełną uciech cielesnych i hazardu.

Brał udział w wojnie Hiszpanii z Francją. W bitwie o Pampelunę został ciężko ranny w nogę i do końca życia nie odzyskał już pełnej sprawności. Podczas trudnej i uciążliwej rekonwalescencji, z braku innej literatury, zaczął czytać katalońską edycję Vita Christi Ludolfa z Saksonii – kartuza, co zapoczątkowało proces jego nawrócenia. Była to swoista synteza opowieści biblijnej i tekstów ojców kościoła. Podczas lektury doznał także objawień. Postanowił, że opuści dom rodzinny i przyjmie życie wzorowane na drodze Franciszka z Asyżu. Chciał udać się do Ziemi Świętej, by nawracać pogan.

W benedyktyńskim klasztorze Santa Maria de Montserrat rozpoczęła się jego droga. Tam po trzech dniach modlitwy rozdał biednym swoje ubranie i sakiewkę. W jaskini opodal miasta Menresa spędził kilkanaście miesięcy oddając się modlitwie, ascezie i kontemplacji. Powstały podczas tego okresu notatki, które stały się podwalinami Ćwiczeń duchowych. Ignacy powoli zaczynał swoją działalność kaznodziejską. Trafił do szpitala, gdzie po własnym wydobrzeniu, zaczął zajmować się chorymi. Nad rzeką Cardoner doznał cudownych wizji, które utwierdziły go w wierze i dały poczucie zrozumienia najważniejszych tajemnic chrześcijaństwa.

W 1523 r. dotarł do upragnionej Jerozolimy, jednak z polecenia franciszkanów opuścił ją już po dwudziestu dniach. Od 1526 r. studiował w hiszpańskiej Alkali, a także udzielał Ćwiczeń duchowych. Nie podobało się to inkwizycji, która zakazała mu prowadzenia rekolekcji do czasu gdy ukończy studia filozoficzne i teologiczne i otrzyma święcenia kapłańskie. Tak Ignacy trafił do Paryża, gdzie uczył się łaciny. W 1534 r., wraz ze swoimi przyjaciółmi, złożył śluby ubóstwa, trzy lata później otrzymał śluby kapłańskie. Miał wtedy 46 lat.

Ignacy chciał wtedy ponownie udać się do Ziemi Świętej, ale przez rok nie odpłynął tam żaden statek. W związku z tym udał się on, wraz z przyjaciółmi, do Rzymu, by oddać się w dyspozycję papieża. To tam powstał zakon jezuitów. Miało go cechować przywiązanie do Ojca Świętego, co było w tym czasie niezwykle ważne, ze względu na rozszerzającą się wtedy reformację. Zakon zatwierdzony został 27 września 1540 roku. Kiedy w 1556 Ignacy narodził się dla Nieba, zakon liczył już ok. 1000 jezuitów. Bracia prowadzili działalność misyjną i edukacyjną.

Modlitwa św. Ignacego Loyoli:

Zabierz, Panie, i przyjmij całą wolność moją, pamięć moją i rozum, i wolę mą całą, cokolwiek mam i posiadam. Ty mi to wszystko dałeś – Tobie to, Panie oddaję. Twoje jest wszystko. Rozporządzaj tym w pełni wedle swojej woli. Daj mi jedynie miłość Twą i łaskę, albowiem to mi wystarcza. Amen

Jakiś czas temu na ekranach kin pojawił się film opowiadający o Ignacym Loyoli. Choć nie do końca udany warty zobaczenia:

Recenzja filmu Ignacy Loyola

/wj