W 2015 r. przeżywamy ważne rocznice związane z kultem Bożego miłosierdzia i z najbardziej znanymi polskimi świętymi w Kościele: św. Janem Pawłem II i św. Faustyną. Rocznice przypadają w kwietniu, w ten sposób staje się on miesiącem szczególnej pamięci o orędziu Bożego miłosierdzia.

2 kwietnia 2005 r., dziesięć lat temu, w pierwszą sobotę miesiąca, a więc dzień Matki Bożej Fatimskiej, i w wigilię Święta Bożego Miłosierdzia odszedł do domu Ojca Jan Paweł II. Był to wyjątkowy dzień, w którym skrzyżowały się dwie wielkie linie pontyfikatu św. papieża Polaka: Maryjna i miłosierdzia.

PAMIĘĆ I TOŻSAMOŚĆ
Kolejne dni po odejściu papieża wywołały niespotykaną jedność nie tylko w Polsce, ale i w wielu innych krajach. Media stonowały agresywne przekazy, ludzie wyszli na ulice, organizowano wiele modlitw nie tylko w kościołach, ale i w plenerze, pod figurami Jana Pawła II. Na ulicach, placach zapalano znicze. Takiego „potopu” żywych świateł pamięci Polska nie widziała nigdy przedtem w swojej historii. Był to czas skupienia, jedności, okazywania sobie szacunku i pojednania na niespotykaną skalę. Był to czas wielkiej łaski, jakby Duch Święty raz jeszcze z wielką siłą ogarnął nasze serca i umysły. Jan Paweł II po 27 latach pontyfikatu doprowadził Łódź Piotrową do Święta Bożego Miłosierdzia, które obchodziliśmy następnego dnia, odszedł do Boga, zostawiając nam na ocalenie Boże miłosierdzie.
30 kwietnia mija 15 lat od kanonizacji św. Faustyny w Wielkim Jubileuszu 2000 r., a jednocześnie jest to 15. rocznica ustanowienia przez św. Jana Pawła II Święta Bożego Miłosierdzia dla całego świata. Papież ogłosił to święto w czasie Mszy świętej kanonizacyjnej Siostry Faustyny, była to druga niedziela po Wielkanocy, dzień, który Jezus w objawieniach Apostołki Bożego Miłosierdzia wskazał na obchody tego święta. Jest jeszcze jedna rocznica, która pozornie nie ma nic wspólnego ze wspomnianymi wydarzeniami, a jednak Opatrzność Boża w przedziwny sposób połączyła to wydarzenie z Bożym miłosierdziem.

10 kwietnia obchodzimy 5. rocznicę katastrofy smoleńskiej. Miała ona miejsce w sobotę, w wigilię Święta Bożego Miłosierdzia. Paradoksalnie tę wielką tragedię miłosierdzie Boga ogarnęło swoim działaniem i na dnie rozpaczy pozwoliło nam dostrzec nadprzyrodzoną nadzieję. Te wszystkie wydarzenia łączą bardzo ściśle naszą współczesną historię z orędziem Bożego miłosierdzia, które w Kościele stało się drogą człowieka na trzecie tysiąclecie. Ojciec Święty w czasie ostatniej pielgrzymki do Ojczyzny, w 2002 r., po Mszy św. w Łagiewnikach wypowiedział proroctwo skierowane do całej ludzkości: „Trzeba przekazywać światu ogień miłosierdzia. W miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój, a człowiek szczęście!”

BÓG WYBRAŁ CZAS I MIEJSCE
W czasie konsekracji bazyliki w Łagiewnikach, 17 sierpnia 2002 r., św. Jan Paweł II powiedział, że „są czasy i są miejsca, które Bóg obiera, aby w nich w sposób szczególny ludzie doświadczali Jego obecności i Jego łaski. I ludzie wiedzeni zmysłem wiary przychodzą do tych miejsc, bo mają pewność, że rzeczywiście stają przed Bogiem, który jest tam obecny”. Ojciec Święty dodał jeszcze: „W tym samym duchu wiary przybyłem do Łagiewnik (…). Jestem bowiem przekonany, że jest to takie szczególne miejsce, które Bóg obrał sobie, aby tu wylewać łaskę swego miłosierdzia”.

Z tym miejscem Bóg związał dwoje najbardziej znanych polskich świętych, którzy stali się największymi w nowożytnym Kościele prorokami Bożego miłosierdzia: św. Faustynę i św. papieża Polaka. Tutaj 5 października 1938 r. prosta zakonnica zjednoczona z Bogiem oddała życie w wieku zaledwie 33 lat jako ofiara całopalna poświęcona Bożemu miłosierdziu. Dzięki staraniom jej spowiednika, bł. ks. Michała Sopoćki, orędzie Bożego miłosierdzia rozeszło się po całym kraju, a za pośrednictwem żołnierzy Armii Andersa również po całym świecie już w czasie II wojny światowej.

Wkrótce po śmierci świętej zakonnicy w czasie okupacji hitlerowskiej los skierował młodego Karola Wojtyłę do Łagiewnik, gdyż pracował jako robotnik w pobliskim Solvayu: „Przychodziłem tutaj zwłaszcza w czasie okupacji, gdy pracowałem w pobliskim Solvayu. Do dzisiaj pamiętam tę drogę, która prowadziła z Borku Falęckiego na Dębniki, którą odbywałem codziennie, przychodząc na różne zmiany do pracy, przychodząc w drewnianych butach” (Łagiewniki, 17 VIII 2002 r.). Warto jeszcze przypomnieć, że wtedy dojrzało w młodym Karolu powołanie do kapłaństwa. Z tego miejsca zgłosił się na tajne komplety do seminarium duchownego. Jest to więc miejsce, o którym możemy powiedzieć, że tutaj zaczęła się droga kapłańska przyszłego Karola. W Łagiewnikach też zakończyła się jego polska droga kapłańska, gdyż przybył tutaj specjalnie na ostatnią pielgrzymkę do Ojczyzny, pielgrzymkę, której mottem były słowa Bóg bogaty w miłosierdzie, a głównym celem była konsekracja bazyliki w Łagiewnikach. Potem odprawił jeszcze Mszę świętą na krakowskich Błoniach i w Kalwarii Zebrzydowskiej. Historia zatoczyła koło. Papież wspominał na zakończenie Mszy świętej w Łagiewnikach: „Jak można było sobie wyobrazić, że ten człowiek w drewniakach kiedyś będzie konsekrował (dodajmy jeszcze: jako następca św. Piotra) Bazylikę Miłosierdzia Bożego w krakowskich Łagiewnikach?” Dzisiaj to miejsce jest światowym centrum kultu Bożego miłosierdzia, a jak odnotowują siostry Matki Bożej Miłosierdzia, odwiedzili je pielgrzymi z większej liczby krajów, niż Lourdes.

DROGA NA TRZECIE TYSIĄCLECIE
Dzisiaj Łagiewniki są centrum kultu nie tylko Bożego miłosierdzia, ale również dwojga największych proroków miłosierdzia w nowożytnym Kościele: św. Faustyny i św. Jana Pawła II. W samym sercu tego miejsca pielgrzymowania wznosi się imponująca bazylika. Obok są sanktuaria ku czci tych dwojga świętych: na terenie dawnego klasztoru – Sanktuarium św. Faustyny, a na terenie dawnego Solvayu – Centrum św. Jana Pawła II.

Trzeba podkreślić, że Bazylika Bożego Miłosierdzia jest jedynym tej rangi światowym sanktuarium, które powstało w Kościele na początku trzeciego tysiąclecia. Pielgrzymowali do niej kolejni papieże: św. Jan Paweł  II, Benedykt XVI, a w przyszłym roku na Światowe Dni Młodzieży wybiera się papież Franciszek. Te wydarzenia pokazują, że Boże miłosierdzie jest drogą duchową człowieka na trzecie tysiąclecie. Pan Jezus mówił świętej Faustynie: „Nie zazna ludzkość spokoju, dopokąd nie zwróci się do źródła miłosierdzia Mojego” (Dz. 699). Jezus nauczał świętą Faustynę, że zawierzenie Bożemu miłosierdziu jest najskuteczniejszą drogą do świętości. Jakby na dowód tego widzimy dzisiaj, że ci, którzy pierwsi zaufali tym słowom, już dzisiaj są w chwale świętych wyniesionych na ołtarze: nie tylko święta zakonnica, Apostołka Bożego Miłosierdzia i święty papież, który w 1965 r. jako biskup krakowski rozpoczął jej proces beatyfikacyjny, ale również spowiednik Siostry Faustyny, ks. Sopoćko, dzisiaj czczony jako błogosławiony.

Święty Jan Paweł II uczył nas, że akty zawierzenia Bogu i Maryi potrafią zmieniać losy świata. Jego Akt zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu, wypowiedziany w Łagiewnikach,  dzisiaj stał się najbardziej znaną modlitwą wielkiego polskiego świętego, którą wierni często odmawiają codziennie o godz. 15.00, czyli w Godzinie Miłosierdzia. Oto słowa tej modlitwy:

Boże, Ojcze miłosierny,
Który objawiłeś swoją miłość
W Twoim Synu, Jezusie Chrystusie,
i wylałeś ją na nas w Duchu Świętym, Pocieszycielu,
Tobie zawierzamy dziś losy świata
i każdego człowieka.
Pochyl się nad nami grzesznymi,
ulecz naszą słabość,
przezwycięż wszelkie zło,
pozwól wszystkim mieszkańcom ziemi
doświadczyć Twojego miłosierdzia,
aby w Tobie, Trójjedyny Boże,
zawsze odnajdywali źródło nadziei.
Ojcze Przedwieczny,
dla bolesnej męki i zmartwychwstania
Twego Syna,
miej miłosierdzie dla nas i całego
świata! Amen.

TRZY WIELKIE ROCZNICE
Podsumujmy zatem, że w kwietniu 2015 r. przypominamy trzy wielkie rocznice: 15-lecie ustanowienia Święta Bożego Miłosierdzia i kanonizacji św. Faustyny (30 kwietnia), 10-lecie odejścia św. Jana Pawła II (2 kwietnia) i 5-lecie katastrofy smoleńskiej w wigilię Święta Bożego Miłosierdzia (10 kwietnia).

Dzięki przypomnieniu tych wydarzeń dociera do nas nauczanie św. Jana Pawła II jako wielkiego proroka Bożego miłosierdzia i jednocześnie jako wielkiego świętego. Dzięki temu odżywają w nas wartości, które przekazali nam św. Jan Paweł II i św. Faustyna, wraca ten duch, w którym możemy się przebudzić i przejrzeć na oczy.

Ludzie przygnębieni wszystkim, co się dzieje, często wycofują się z realizacji ideałów, które są niszczone, ludzie ulegają pokusie zniechęcenia. Tymczasem powinniśmy te ważne rocznice odczytać jako zachętę do podejmowania wysiłków i budowania Polski, jaką zadał nam św. Jan Paweł  II.

Ks. dr Mariusz Bernyś

mm