W dniu dzisiejszym obchodzimy 361. rocznicę męczeńskiej śmierci św. Andrzeja Boboli, patrona Polski i metropolii warszawskiej, zwanego “łowcą dusz”.

W Warszawie, w Sanktuarium św. Andrzeja Boboli na Mokotowie,  przy relikwiach świętego o godz. 18.00 odbędzie się Msza św. pod przewodnictwem nuncjusza apostolskiego w Polsce, abpa Salvatore Pennacchio. To właśnie tutaj, w narodowym sanktuarium pod auspicjami jezuitów, znajdują się relikwie świętego.

Św. Andrzej Bobola pochodził ze szlacheckiego rodu, urodził się 30 listopada 1591 r. w Strachocinie koło Sanoka. Studiował u jezuitów w Braniewie w latach 1606–1611, następnie 31 lipca 1611 wstąpił do zakonu. Nowicjat odbywał w Wilnie. Dwa lata później złożył śluby zakonne. Na Uniwerytecie Wilneńskim studiował filozofię i teologię, choć tej ostatniej nie ukończył. Święcenia kapłańskie przyjął w 1622 r. Pracował jako kaznodzieja, spowiednik, wychowawca młodzieży w Wilnie, Połocku, Warszawie, Łomży, Pińsku. Na ziemi pińskiej prowadził intesnywną i szeroko zakrojoną ewangelizację – dlatego określa się go mianem “Apostoła Pińszczyzny” czy “Apostoła Polesia”. Był niezwykle gorliwym kapłanem, misjonarzem, wykładowcą. Ze względu na poświęcenie, zaangażowanie, a także pragnienie pojednania katolików z prawosławnymi, zyskał pseudonim “łowcy dusz”.

Jego ambicje budziły jednak niepokój i agresję w środowiskach ortodoksyjnych. Niechęć osiągnęła apogeum podczas wojen kozackich i w maju 1657 r. Kozacy, najeżdżając na Janów Poleski, dokonali rzezi katolików i Żydów. Kozacy traktowali Bobolę jako wroga politycznego, ponieważ nawracał ruską ludność prawosławną na katolicyzm. Po schwytaniu Andrzeja Boboli – bestialsko go torturowano, a następnie zamordowano. Męczeńska śmierć polskiego misjonarza stanowi źródło najbardziej wstrząsającego opisu mordu na naszym rodzimym duszpasterzu.

Zdarto z niego suknię kapłańską i częściowo obnażonego przywiązano do słupa. Bity skórzanymi biczami miał wyrzec sie wiary, czego nie uczynił. Po założeniu korony z gałęzi, wybito mu zęby, wyrwano paznokcie i zdarto skórę na ręce. Natępnie oprawcy przywiązali Andrzeja Bobolę do siodeł i kazali biec za końmi, a jego ciało poddawano kolejnym torturom podczas biegu. Lancami i szablami pozbawiono go oka, raniono palce oraz kończyny.

Okaleczonego licznymi torturami Bobolę zawleczono do rzeźni miejskiej, ułożono na stole i przypalano ogniem. Na miejscu tonsury wycięto mu ciało na głowie do kości. Na plecach pozbawiono go skóry w formie ornatu. Oprawcy posypali rany sieczką. Andrzejowi Boboli odcięto uszy, nos i wargi. Umęczony wzywał imiona Jezusa i Maryi. Wówczas w karku zrobiono otwór i wyrwano mu język oraz grubym szydłem rzeźniczym podziurawiono mu lewy bok.

Ciało targane konwulsjami zawieszono twarzą do dołu. Te niewyobrażalne tortury trwały około dwóch godzin. Dowódca oddziału kozackiego ranił Bobolę w szyję szablą, zabijając nieludzko umęczonego kaznodzieję. Ciało porzucono, a późniejszą identyfikację utrudniał fakt, że było zmasakrowane. Został pochowany w podziemiach pińskiego kościoła. W 1702 roku objawił się ks. Marcinowi Godebskiemu, który nakazał odszukać trumnę współbrata. Okazało się, że ciało męczennika zachowało stan z dnia pochówku – nawet krew pozostała bez zmian przez 40 lat.

Warto pamiętać, że kult Boboli bardzo się nasilał. Świadczono o licznych prywatnych objawieniach. Katolicy uznają wstawiennictwo bł. Andrzeja Boboli w 1920 r. za ocaleniem Polski. Aby uchronić naród przed bolwszewicką agresją, w Warszawie zorganizowano uroczysty pochód z relikwiami. Obok “Cudu nad Wisłą” tę manifestację świętości uznaje się za zbawienną dla zagrożonej Polski. Nawet Piłsudski zabiegał o kanonizację męczennika.

Św. Andrzej Bobola został kanonizowany w 1938 r. przez Piusa XI. W 2002 r. natomiast patronem Polski został ogłoszony w 2007 r.

W 2015 r. ks. Józef Niżnik przypomiał:

To on napisał rotę Ślubów Jasnogórskich i przekonał króla, by tak się zachował. Tym samym jezuita Andrzej Bobola wpisał się w niezwykły sposób do uczynienia Maryi Królową Polski.

mak