„Carlo mówił, że grzechem jest nie iść bezpośrednio do nieba” – opowiada mama piętnastolatka wyniesionego w 2020 roku na ołtarze. 19 maja na ekrany polskich kin wszedł hiszpański film Niebo nie może czekać. Historia Carla Acutisa. To dokument ze wszech miar wart polecenia.

Carlo przyszedł na świat w zamożnej włoskiej rodzinie w 1991 roku. Zmarł z powodu ostrej białaczki w 2006. Żył świadomie i w swoim krótkim życiu zrobił tyle dobra, ile niejednemu nie udaje się przez długie lata. Dokument Jose Marii Zavali nie przedstawia nam biografii Carla, jego historia jest tylko tłem dla opowieści osób, w życiu których nastolatek pozostawił niezatarty ślad. Jest wśród nich jego mama Antonia Salzano, ale i ludzie, którzy go nigdy osobiście nie spotkali, lecz uważają za swojego przyjaciela. Co uderzające – to przedstawiciele wszystkich pokoleń. Tak jakby ten niezwykły i zarazem zwyczajny włoski chłopak umiał przemówić i trafić do każdego, bez względu na wiek. Film wyraźnie to pokazuje i jest to jego ogromnym atutem.

Kim są współcześni przyjaciele Carla? To między innymi młoda argentyńska dziennikarka Guadalupe, która mówi, że Carlo sam ją znalazł i zaproponował przyjaźń. José i Nacho, którzy dzięki Acutisowi wyszli z bardzo ciężkich chorób; influencer Walter, który w dzieciństwie doświadczył przemocy seksualnej i dzięki wsparciu Carla doznał uzdrowienia wewnętrznego; niemłody Flavio, który nawrócił się nawiedzając grób Acutisa jeszcze przed jego beatyfikacją; 51-letnia Olga, która opiekuje się wystawą o Cudach Eucharystycznych stworzoną przez Carla i zaświadcza o uzdrowieniach duchowych i fizycznych, które dzięki niej mają miejsce.

Carlo żył niedawno i wielu jest takich, którzy go pamiętają. Zachowało się bardzo dużo pamiątek – jego rzeczy osobistych, zdjęć, filmów, na których został uwieczniony. Żyją jego rodzice. Nikt nie może powiedzieć, że wyborów, których dokonywał, dobrych uczynków, które świadczył, nie da się realizować we współczesnych czasach. To dodaje mocy świadectwu jego życia i wlewa nadzieję w serca tych, którzy chcą podążać drogą podobną do Carla, czyli wzorować się na Jezusie. Film – głównie głosem matki – opowiada o cechach duchowości Carlita. „Wierzę, że jego życie podobne było do życia Baranka: ofiarował samego siebie za zbawienie wielu” – wspomina Antonia.

Niebo nie może czekać to radosny film. Dużo w nim uśmiechu – na archiwalnych zdjęciach i filmach widzimy rozpromienionego Carla, radosne są też twarze jego współczesnych przyjaciół. Wywiady w większości realizowane były w plenerze – w pięknych, słonecznych miejscach. Ta spójność przekazu z obrazem również jest zaletą filmu. Filmu bardzo głębokiego i potrzebnego w świecie, który coraz bardziej się spłaszcza, zapominając, że najistotniejszy jest kierunek wertykalny. Carlo uczy, że można na co dzień żyć radośnie i dobrze, nie rezygnując z przyjemności, ale nie tracąc przy tym na moment tego, co najistotniejsze – relacji do Boga i z Bogiem.

Niebo nie może czekać. Historia Carla Acutisa, reż. José Maria Zavala, Hiszpania 2023

/mdk