Jednym z ważnych wydarzeń w działalności Kościoła włoskiego w ostatnim czasie był dziesiąty już Festiwal Nauki Społecznej Kościoła (Festival DSC), który miał charakter wyjątkowy i to z kilku względów.

Jako dziesiąta edycja Festiwal zaznaczył pierwszy jubileusz tego wydarzenia i jako jubileuszowy po raz pierwszy przybrał formę wyjątkową. W odróżnieniu od dotychczasowych, przeniósł się z jednego miejsca do 23 ośrodków we Włoszech i jednego we włoskiej Szwajcarii w kantonie Ticino, do Lugano. Stanowi to niewątpliwie wielki skok ilościowy w zakresie szerzenia znajomości doktryny społecznej Kościoła, ale jest także wyraźnym znakiem zainteresowania tą ważną częścią nauczania chrześcijańskiego w świecie.

Skok ilościowy nie oznacza oczywiście w najmniejszej mierze obniżenia poziomu jakości tego wydarzenia. Przeciwnie, ze względu na liczbę miejscowości, w których odbywały się festiwalowe wydarzenia, udało się w jego trakcie podjąć o wiele więcej aktualnych problemów dotykających różne społeczności w świecie w dobie pandemii. Czas epidemiczny spowodował także konieczność zmiany formuły Festiwalu tak, by mógł się on odbywać w sposób bezpieczny i nie zagrażał zdrowiu i życiu ludzkiemu. Formuła możliwości śledzenia zdalnego wydarzeń festiwalowych spowodowała, że wzięło w nich udział kilka tysięcy zainteresowanych osób, co na takie przedsięwziecie, zwłaszcza intelektualne i duchowe, trzeba zaliczyć do dużych sukcesów tamtejszego Kościoła. Przyczyniło się do tego bezpośrednie zaangażowanie w realizację niektórych punktów programu włoskiego kanału telewizji katolickiej Telepace oraz kilku redakcji wysokonakładowej prasy włoskiej, w których już w czasie trwania Festiwalu pojawiały się sprawozdania z wielu spotkań i debat.

Wyjątkowości temu wydarzeniu nadaje także powtarzane już od kilku edycji video z przesłaniem papieża Franciszka, które miało miejsce także w tym roku. Papież wyraził w nim swoją radość i poparcie dla propagowania społecznego nauczania Kościoła, ale także podsunął w swoim słowie skierowanym do uczestników kilka ważnych i aktualnych spraw wartych podjęcia w trakcie festiwalowych debat. Przesłanie papieskie weszło już w program obrad i stało się jego ważnym punktem.

Warto wymienić choćby kilka miejscowości, w których miały miejsce tegoroczne festiwalowe wydarzenia. Należały do nich: Acerenza, Aosta, Asti, Benevento, Bologna, Brindisi, Campobasso, Ferrara, Frosinone, Lamezia Terme, Lugano, Mazara del Vallo, Napoli, Palermo, Pesaro, Pisa, Potenza, Ragusa, Roma, Sondrio, Torino, Trento, Treviso. Za centralne miasta z najbardziej rozbudowanym programem trzeba uznać włoską Weronę oraz szwajcarskie Lugano. W większości tych miejsc w przeprowadzenie Festiwalu włączyli się i zabrali głos miejscowi biskupi diecezjalni. Taki wymiar tego wydarzenia może jedynie cieszyć.

Tegoroczne powiększenie rozmiaru Festiwalu Nauki Społecznej Kościoła było w dużej mierze związane z chęcią wyrażenia wdzięczności i podkreślenia zasług związanych z samą ideą organizacji wydarzenia na włoskim gruncie i realizacją dotychczasowych edycji w stosunku do przedwcześnie zmarłego w lutym ub. r. włoskiego księdza don Adriano Vincenzi. Rozmach organizacji 10 edycji miał nie tylko potwierdzić ciągłą aktualność tego projektu, ale także być znakiem wdzięczności dla twórcy tego dzieła. Jako koordynator Festiwalu Nauki Społecznej Kościoła potrafił w wielu zaszczepić zasadę wolności, solidarności i dobra wspólnego. Monsignore Adriano Vincenzi był również przez długi czas przewodniczącym Fundacji „Toniolo” oraz twórcą Fundacji „Segni Nuovi”, które dążą do budowania jedności myśli i działań wśród katolików, mając za punkt odniesienia społeczną naukę Kościoła. Właśnie te fundacje były przez niego powołane do umożliwienia realizacji tego typu dzieł. Tegoroczna edycja Festiwalu stała się naocznym świadectwem, że idea nie tylko nie zdezaktualizowała się, ale wymaga ciągłego rozwoju.

Tematem i tytułem całości tegorocznego Festiwalu były tak znaczące, jak i tajemnicze słowa: „Pamięć o przyszłości” („Memoria del Futuro”). Pamięć o przyszłości to przypominanie sobie, że jesteśmy częścią historii, która odzyskuje pierwotną inspirację dobra, godzi się z przeszłością, która przeplatana nostalgią lub żalem, staje się podatnym gruntem do budowania przyszłości. Życie toczy się własnym, nieprogramowalnym rytmem. Rzuca nam wyzwanie swoim brzemieniem bólu, rozczarowań, błędów, nietrafionych wysiłków, prób, chorób, nieszczęść. Przywraca nam nasze ograniczenia i zachęca do spojrzenia dalej, ponieważ tylko w ten sposób można przyjąć rzeczywistość, wyczuwając głęboki sens, jaki kryje się w projekcie, który nas poprzedza a czasem nas przerasta. Patrzenie ponad to oznacza przezwyciężenie zmęczenia, które wysusza serce, strachu, który blokuje działanie, poszukiwanie poczucia bezpieczeństwa i gwarancji, jakie daje władza, pieniądze czy osiągnięcia nauki.

Ks. prof. Stanisław Skobel

/mwż