Tekst i zdjęcia Radosław Kieryłowicz

Stare Miasto na przełomie XII i XIII w. było osadą o charakterze targowym i nosiło nazwę Konin. Parafię erygowano przed 1111 r., kościół zbudowano prawdopodobnie na początku XIII w. Według tradycji jednak, fundował go Piotr Dunin, wielkorządca za czasów Bolesława Krzywoustego (1119 r.). Z pierwotnego kościoła pozostało prezbiterium i część nawy skróconej o dwa przęsła oraz zakrystia. Wzniesiony został z ciosów piaskowca, w XV w. nadbudowano go cegłą w stylu gotyckim. Prezbiterium i zakrtystię przykryto sklepieniem beczkowym, nawę – pułapem, przykryto dwuspadowym dachem. W południowej ścianie nawy zachował się trójskokowy portal romański z piaskowca z XIII w. z płaskorzeźbami: maskami na węgorach i Chrystusem Ukrzyżowanym w tympanonie. W murze prezbiterium, od strony wschodniej, jest zamurowane okno ostrołukowe. Inne okna zasklepione łukami. Od strony północnej zachowało się jedno oryginalne okno romańskie. W końcu XV nastąpiła rozbudowa kościoła. Około 1800 r. przeprowadzono restaurację. W1903 r. rozebrano część zachodnią, a w 1907 r. dobudowano nowy kościół w stylu neoromańskim. Obecnie kościół jest jednonawowy, salowy, na planie zblizoinym do kwadratu. Materiał budowlany to piaskowiec, cegła, pokrycie dachówką. Na scianach polichromia autorstwa Eligiusza Niewiadomskiego z 1904 roku.

Radosław Kieryłowicz

Artykuł ukazał się w numerze 05/2009.