Zewsząd w mediach, i nie tylko, słyszymy przesłanie do kobiet: „Skup się na sobie”, „Zaopiekuj się najpierw sobą”. Jako chrześcijanki możemy się zastanawiać, czy to na pewno rada dla nas? Jak filozofia skupiania się na dbaniu o siebie ma się do chrześcijańskiego stylu życia?

Kochaj bliźniego jak siebie samego. Pamiętam, że to było pierwsze „przykazanie” usłyszane w kościele, które w dziecięcych latach do mnie przemówiło. Myślałam wtedy, że chrześcijaństwo naprawdę jest piękne i ma dużo sensu, skoro mamy się kierować taką zasadą. Gdzieś po drodze jednak przeniosłam środek ciężkości na pierwszą część, zapominając kompletnie o tej drugiej. Uświadomił mi to pewien mądry kubański ksiądz, który powiedział mi: Kochaj samą siebie tak, jak bliźniego.

Nie chodzi oczywiście o to, żeby zapomnieć o innych ludziach, o potrzebujących, o naszej rodzinie. Ale jak mamy kochać naszych bliskich jak siebie samych, jeżeli nie poświęcamy czasu i uwagi samym sobie?

Tak modny i popularny teraz self-care może przerodzić się w coś bardzo niebezpiecznego, kiedy uznamy, że „zadbaniem o siebie” będzie np. rozstanie z mężem albo zaniedbanie relacji z dziećmi. Lub wyrzucenie Boga i modlitwy ze swojego życia. Ale z tej „zepsutej kultury Zachodu” można w tym przypadku wyciągnąć coś naprawdę wartościowego.

Bez odpoczynku (o którym nota bene mówi Ewangelia z tej niedzieli) nie będziemy w stanie dbać o relacje, w jakich jesteśmy, również tę z Bogiem. Rodzina i domowe obowiązki nie mogą być naszą jedyną pasją, potrzebujemy miejsca, w którym oczy będą nam się świecić, serce będzie biło szybciej, a my będziemy odnosiły swoje małe, osobiste sukcesy. I chcę tutaj zaznaczyć, nie chodzi mi o pięcie się po szczeblach kariery zawodowej lub spektakularne sukcesy sportowe czy artystyczne (jeżeli mamy którąś z tych rzeczy – super! Ale nie o tym mowa). Może to być radość z opracowania idealnego przepisu na babeczki, nauka nowego kroku w ulubionym tańcu czy stworzone od początku przez nas naczynie gliniane. Zachęcam wszystkie nas, kobiety, do ciągłego szukania pasji.

Dbanie o siebie powinno również mieć ten aspekt zupełnie dosłowny, czyli poświęcenie trochę czasu na nasz wygląd. Mam nadzieję, że jako katoliczki porzuciłyśmy już myślenie, że musimy się całe „schować” pod brzydkimi, szarymi, bezkształtnymi ubraniami, żeby nie daj Boże nikt na nas nie spojrzał; że nie możemy nosić grama makijażu, a poświęcanie czasu na fryzjera albo kosmetyczkę to przejaw próżności. Nie powinno się iść w skrajności, to jasne, ale znalezienie rzeczy, które lubimy dla swojego wyglądu robić, może być zbawienne. Te 1,5 godziny na paznokciach raz na 3 tygodnie, 3 godziny u fryzjera raz na pół roku czy 10 dodatkowe minut w łazience (solo!) wieczorami, żeby położyć ulubioną maseczkę, czy wczesać wcierkę we włosy – czy któraś z tych rzeczy sprawi, że dom zarośnie brudem, a dzieci zapomną, jak wygląda ich matka? Na pewno nie, ale śmiem twierdzić, że matka, która do nich wróci po tej małej nieobecności, będzie dużo bardziej dyspozycyjna i radosna, a tego potrzebują dzieci. A tym bardziej mąż.

Polecam również wzorem Francuzów szukać małych uciech w codziennym życiu. Może to być słuchanie ulubionej muzyki w drodze do pracy, lody na spacerze, poszukanie ciekawych budynków lub słodkich piesków na stałej trasie tramwaju, pyszna kawa w uroczej kawiarni. Zachęcam was do celebrowania tych małych uciech, do zatrzymania się nad tym, jaki spokojny jest park, jaka piękna sukienka kobiety siedzącej koło nas w autobusie, jaki pyszny makaron udało nam się dzisiaj ugotować, jakie śliczne kwiaty mijamy codziennie. To wszystko przecież są dzieła Boże, a wszystko, co piękne, jest Jego odbieciem! Na pewno łatwiej nam będzie wyrobić te nawyki teraz, w taką pogodę, niż w tę, która przyjdzie za 3 miesiące :).

/ab