14 lipca w Kościele katolickim przypada wspomnienie św. Kamila de Lellis, prezbitera i zakonnika, który założył Zakon Kleryków Regularnych Posługujących Chorym (Kamilianie). Jest patronem wszystkich chorych oraz szpitali, a także patronem i opiekunem personelu medycznego. W Polsce patronuje miastu Zabrze.

Kamil przyszedł na świat 25 maja 1550 r. we Włoszech, w Bucchianico, niewielkiej miejscowości w prowincji Chieti, położonej na jednym ze wzgórz Abruzji. Jego matka po przedwczesnej śmierci pierwszego z synów wręcz wybłagała u Boga narodziny Kamila. Według różnych przekazów miała już wtedy blisko 60 lat. Spokoju nie dawał jej jednak sen, który przyśnił się jeszcze przed narodzinami Kamila. Ujrzała wtedy syna w otoczeniu grupy mężczyzn z charakterystycznymi czerwonymi krzyżami na piersi. Przeraziła się, że to zgubny znak, ponieważ w tamtych czasach symbolem tym znaczono przestępców skazywanych na karę śmierci. Matka Kamila nie doczekała jego dorosłego życia. Zmarła, gdy ten był nastolatkiem.

Ojciec Kamila był żołnierzem. Syn kilka lat po śmierci matki poszedł w jego ślady. Zaciągnął się do armii i brał udział w walkach przeciwko Turkom. Wspólnie nie zaszli zbyt daleko, bo pokonała ich choroba. Wkrótce ojciec zmarł, a Kamil został sam na tym świecie i rozpoczął hulaszczy tryb życia. Jeszcze kilkakrotnie zaciągał się do wojska, ale podczas podróży namiętnie uprawiał hazard, grał w karty i kości tracąc cały swój majątek. Podobno stracił nawet swoją broń! Taki styl życia doprowadził go do skrajnego ubóstwa i żebractwa.

Pewnego dnia prosząc o jałmużnę pod kościołem Kapucynów w Manfredonii spotkał Antoniego di Nicastro, prokuratora klasztoru, który zaproponował mu pracę przy budowie klasztoru kapucyńskiego. Kamil przystał na tę propozycję, chcąc skończyć raz na zawsze z dotychczasowym życiem. Obserwując rzeczywistość zakonną był pod wrażeniem tego, jak ludzie z ogromnym poświęceniem i zaangażowaniem potrafią służyć Bogu. Wyzwoliło to w nim takie samo pragnienie i otworzył się na działanie Łaski. 2 lutego 1575 roku Kamil doznał cudownego nawrócenia, radykalnie zrywając z dotychczasowym życiem. Pragnąc całkowicie poświęcić się Bogu, podjął decyzję o wstąpieniu do zakonu. Jednak niezagojona rana z czasów wojennych pod wpływem szorstkiego materiału sutanny, otworzyła się na nowo i uniemożliwiła mu złożenie ślubów zakonnych. Kamil został wysłany na leczenie do szpitala św. Jakuba w Rzymie. Był to szpital dla nieuleczalnie chorych. Spotkał się w nim z ludzką niemocą i cierpieniem. Przebywał tam przez cztery lata, lecząc ranę i jednocześnie z pełnym poświęceniem służąc chorym. W tym miejscu odnalazł swoje powołanie. Szpital stał się dla niego domem, a chorzy – rodziną.

W 1582 roku założył Zakon Kleryków Regularnych Posługujących Chorym, a dwa lata później po odbyciu studiów teologicznych przyjął święcenia kapłańskie i złożył śluby zakonne. Oprócz trzech podstawowych ślubów: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, wprowadził także czwarty ślub, który dotyczył bezgranicznego oddania i poświęcenia się ludziom chorym, również na choroby zakaźne. 18 marca 1586 roku papież Sykstus V zatwierdził wspólnotę założoną przez Kamila i dał jej przywilej noszenia habitów z czerwonymi krzyżami na piersi. W ten sposób wypełnił się proroczy sen matki, który miała przed narodzinami syna.

Przez wiele lat Kamil przemierzał Włochy, zarówno te wielkie miasta, jak również mniejsze miejscowości. Był wszędzie tam, gdzie ludzie cierpieli i umierali. Wraz z współbraćmi towarzyszył ludziom chorym. Dzieło zaczęło wydawać pierwsze owoce. Liczba członków zakonu rosła, powstawały też nowe placówki we Włoszech. Kamil stworzył ustawy dla zakonu, a także szczegółowy regulamin, który przedstawia wskazania, jak zajmować się chorymi. Wycieńczony pracą i różnymi chorobami zmarł 14 lipca 1614 roku w macierzystym domu zakonu w Rzymie, gdzie do dziś są przechowywane jego doczesne szczątki.

Kościół katolicki docenił heroizm chrześcijańskich cnót Kamila. Ukazał jego osobę jako wzór miłości i miłosierdzia dla wszystkich wierzących. Na ołtarze wyniósł go papież Benedykt XIV 8 kwietnia 1742 roku (beatyfikacja; kanonizacja: 19 czerwca 1746 r.). 22 czerwca 1886 r. papież Leon XIII ogłosił Kamila de Lellis wraz ze św. Janem Bożym patronem szpitali i chorych, natomiast 28 sierpnia 1930 r. papież Pius XI nadał mu też patronat nad służbą zdrowia – pielęgniarzami i pielęgniarkami.

W ikonografii św. Kamil przedstawiany jest w habicie z czerwonym krzyżem, często z Chrystusem jako cierpiącym chorym. Jego atrybutami są krzyż, anioł, księga oraz różaniec.

Zabrze jest silnie związane ze św. Kamilem. Od 1996 r. święty patronuje temu miastu. Znajduje się w nim również Parafia św. Kamila, w której odbywają się msze ku jego czci. W 2006 roku relikwiarz z sercem świętego zawitał do miasta, by rok później zagościć w nim już na stałe.

W Polsce, a konkretnie w Tarnowskich Górach, znajduje się także dom prowincjalny zakonu Kamilianów. Bracia zakonni pracują w wielu polskich miastach w szpitalach oraz domach opieki społecznej, jak i posługują w domach oraz na misjach za granicą.

Źródło: brewiarz.pl, kuria.kamilianie.eu

/ab