Dzisiejsza Ewangelia obfituje w ważne treści. Odnajdujemy zarówno zagubioną owcę, jak i drachmę. Dzielimy radość pasterza, jak i wdowy, którzy odnaleźli zgubę. Dzielimy także radość z miłosiernym Ojcem, który odzyskuje syna marnotrawnego i ma okazję pouczyć drugiego syna, że wszystko co ma, także i do niego należy. Na co się zdecydować w tym tekście? Który wątek wybrać?

Wbrew pozorom niczego nie trzeba wybierać, bowiem ten fragment Ewangelii ma wspólny mianownik. Jest nim obraz Boga, jako tego, który szuka zagubionego człowieka. Mogłoby się wydawać, że o ile pasterz i wdowa wiernie odzwierciedlają taki obraz poszukującego Boga, o tyle miłosierny Ojciec nie szuka swego syna, ale to nieprawda. Ojciec stoi na drodze i wygląda powrotu swej marnotrawnej pociechy.

Dlaczego nie idzie dalej? Czemu Ojciec, w odróżnieniu do pasterza i wdowy, jest taki statyczny w swej postawie? Odpowiedź, moim zdaniem, jest taka - bo szanuje wolność swojego syna. Wcześniej zgodził się na jego decyzję, aby odebrał cześć majątku i odszedł. Teraz nie zmusza go do powrotu, a kiedy ów syn marnotrawny wraca i wyraża skruchę, nie czyni mu wyrzutów, tylko przyjmuje go z otwartymi ramionami i wszelkimi przywilejami. Taki jest właśnie Bóg. Nie zmusza, nie krytykuje, zwyczajnie czeka. Nie po to, aby rozpalić w nas poczucie winy, ale po to, aby okazać miłość, która nie zniewala, ale uwalnia i pozwala wzrastać, zmieniać swoje życie na lepsze. On chce naszego dobra, ale bezwzględnie szanuje naszą wolność. Wolnymi nas stworzył i chce, abyśmy wolnymi pozostali, nawet wtedy, gdy istnieje ryzyko zabłądzenia. 

Owca nie ma wolnej woli. Drachma to martwa moneta, ale syn marnotrawny to wolny człowiek. Obrazy owcy i drachmy ukazują perspektywę Boga, który cieszy się z odnalezienia zagubionych, bardziej niż z tego, co posłusznie pozostaje w Jego ręku. Tymczasem historia syna marnotrawnego to lekcja wolności. Historia błędnych wyborów i możliwości powrotu. To także lekcja dla „wiernych” synów Boga, aby nigdy nie zamykali serca na błądzących i zagubionych i czuli się u Boga, jak u siebie, bez konieczności ich nieustannego dowartościowywania.

/mdk