Święty Karol Boromeusz od najmłodszych lat miał problemy z wymową, dlatego kiedy był chłopcem trudno było go zrozumieć osobom, które go nie znały. Jąkanie nie przeszkodziło mu jednak w drodze do świętości.

Karol urodził się na zamku Angera Rocca, w Aronie, w szlacheckiej rodzinie Boromeuszów w roku 1538. Już w młodym wieku wykazywał się wielką troską o najuboższych mieszkających na terenie Mediolanu. Niejednokrotnie powtarzał swemu zamożnemu ojcu, że jedyne czego chce, to wziąć ze spadku który się mu należał, tylko pieniądze niezbędne do pokrycia kosztów związanych z edukacją. Twierdził, że wszystko ponad to należy do ubogich. 

Św. Karol studiował w Mediolanie, a następnie w Pawii, gdzie w 1559 roku zdobył tytuł doktora prawa cywilnego i kanonicznego. Jego wuj, kard. de Medici - Pius IV, mianował go kardynałem, a w niedługim czasie arcybiskupem Mediolanu, mimo tego, że Karol nie przyjął jeszcze wtedy święceń kapłańskich. W niedługim czasie Karol stał się pierwszą po papieżu osobą w Kurii Rzymskiej. Papież ślepo mu ufał, co przyczyniło się do nadania św. Karolowi przydomku oko papieża.

Boromeusz zdawał sobie sprawę z tego, że znaczna część zgromadzeń zakonnych, zwłaszcza w jego rodzinnym Mediolanie, zapomniała o biednych, a zasoby pieniężne, którymi dysponowała, wykorzystywała w sposób, który nie oddawał należnej czci Bogu. Po podjęciu posługi arcybiskupiej pozostał w Rzymie, gdzie podjął się pracy na rzecz całej wspólnoty Kościoła. Wśród osiągnięć św. Karola możemy wyróżnić trzy ważne wydarzenia: pierwsze - założenie Akademii Watykańskiej, drugie - doprowadzenie do wznowienia Soboru Trydenckiego oraz jego pomyślnego zakończenia w roku 1563 i trzecie, najbardziej przełomowe - założenie, JEDNEGO Z PIERWSZYCH NA ŚWIECIE, seminarium duchownego w Mediolanie. 

Świętego Karola Boromeusza można uznać za prekursora obecnych synodów diecezjalnych i prowincjonalnych. Za jego przykładem, do dnia dzisiejszego, biskupi wizytują podległe im klasztory, a także parafie. Podczas tzw. „dżumy San Carlo” sam nawiedzał chorych, zaopatrywał chorych i przewodniczył procesjom pokutnym - bez butów, z przywrozem na szyi i krzyżem w ręku. Całkowicie oddany pracy duszpasterskiej siebie nie oszczędzał. 

Przez całe swoje życie próbował zjednoczyć w sobie dwie cechy - moc i łagodność. Wyczerpywał się poprzez nadludzką pracę, niezwykłe umartwienia, niedostateczne wyżywienie oraz brak snu. W listopadzie, po wizytacji Tessin, gaśnie w nim życie. Umiera z wyczerpania w wieku 46 lat.

Kongregacja kapłanów prosi o niezwłoczne przeprowadzenie procesu kanonizacyjnego. Papież Pius V kanonizuje go 1 listopada 1610 roku - 26 lat po śmierci kard. Boromeusza. 

Opracowano na podstawie:
https://salvenet.pl/boromeusz-swiety-ktory-poslugiwal-w-czasie-epidemii/ 
https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/11-04.php3 
https://boromeuszki.pl/kim-jestesmy/nasi-patronowie/sw-karol-boromeusz/
http://www.boromeusz.pl/sw-karol-boromeusz/
https://pl.wikipedia.org/wiki/Karol_Boromeusz

/em