Olśniewająca miłość Boga do wszystkich stworzeń, przenikająca wnętrze człowieka prowadzi do zachwytu z faktu Zmartwychwstania. Odmienia życie człowieka i otwiera go na niepojęte obszary Bożej łaski. To wszystko bardzo wzniosłe i piękne. Tymczasem idąc drogą liturgii Triduum Paschalnego widzimy brudne nogi, zmasakrowane Ciało i ciszę Grobu. Jak dostrzec tę wzniosłą Bożą miłość w czasie Triduum i jak jej doświadczyć?

Bogactwo liturgii Triduum Paschalnego nieraz może przytłaczać. Wielość czytań, obrzędów i symboli często powoduje, że okrasza się je obfitymi komentarzami. Niestety zamiast ułatwiać przeżycie Triduum często owo nadmierne komentowanie utrudnia świadome i przeżyciowe uczestnictwo w liturgii. Tymczasem obrzędowe znaki liturgiczne tłumaczą się niejako same. Powinny być sprawowane na tyle czytelnie, by tak właśnie było. Wtedy, wnikając w ich duchową przestrzeń, będziemy zdolni odkryć ich osobiste odniesienie do własnego życia.

Droga Triduum Paschalnego to nic innego jak droga miłości – osobowej, bliskiej i nade wszystko owocnej, udzielającej się. Msza Święta Wieczerzy Pańskiej ukazuje nam scenę Ostatniej Wieczerzy, ustanowienia Eucharystii i kapłaństwa. Tymczasem wszystko to byłoby zbyt mało gdyby nie obrzęd tzw. „mandtum”, czy obmycie przez Jezusa uczniom nóg. Te brudne nogi i obmywający je Jezus to dobitny dowód miłości. Bóg pochyla się by służyć człowiekowi. Jezus zgadza się z tym, że uczniowie nazywają Go Panem i Mistrzem, bo jest nim w rzeczywistości. Skoro jednak Pan i Mistrz umywa uczniom nogi to i oni winni sobie nawzajem umywać nogi. Służyć sobie wzajemnie. Nie kochać się wzajemnie tylko na poziomie sympatycznych uczuć, ale dawać dowód miłości i być dla drugiego człowieka.

To jednak nie koniec drogi miłości podczas Triduum Paschalnego. Tajemnica Męki i Śmierci Jezusa, ukazywana w Wielki Piątek to nie okazja do szczegółowego epatowania najdrobniejszymi elementami cierpień Jezusa. Samo odczuwanie współczucia, czy poczucia winy za masakrowania Jezusa niewiele nam da. Adoracja Krzyża to nie podziwianie odważnego bohatera, czy użalanie się nad jego tragicznym położeniem. W istocie Adoracja Krzyża, jak i przeżywanie całej Męki Pańskiej, to spotkanie z najwyższym wyrazem miłości Boga do człowieka. Bóg poświęca w ofierze za człowieka swojego Jednorodzonego Syna. Jezus podejmuje Krzyż i cierpi Męki nie po to by nas wbić w poczucie winny, że tak bardzo musi cierpieć za ludzkie grzechy. Podejmuje się tego dzieła, że człowiek doświadczył, że ta miłość jest szalona, nieskończona, po ludzku nielogiczna. Ktoś kto doświadczy na sobie takiej miłości, niejako automatycznie chce kochać tak samo, jak został ukochany.

Każda prawdziwa miłość prowadzi na Krzyż, jest poddawana próbom, ale jeśli je przezwycięży staje się owocna, udziela się innym i tworzy atmosferę Zmartwychwstania. Zmartwychwstała Miłość jest nie tylko źródłem ogromnej radości, ale staje się źródłem i mocą posłania. Jezus posyła uczniów, aż po krańce ziemi, nie po to by budowali Jego organizację, ale aby sami kochając tworzyli wspólnotę miłości i uczyli doświadczać miłości Boga i kochać innych ludzi.

Zatem w to Triduum Paschalne otwórz swoje serce. Podążaj za kolejnymi obrzędami, znakami i symbolami obecnymi w liturgii i szukaj Miłości. Niech Ona cię poprowadzi.

/mdk