Święta Klara, zakonnica żyjąca na przełomie XII i XIII wieku w Asyżu, jest patronką m.in. osób chorych na oczy, a od 1956 roku patronuje także radiu, telewizji oraz rodzinnemu Asyżowi. Jej wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 11 sierpnia, jednak w zakonie klarysek przypada ono 23 września.

Klara urodziła się we włoskim Asyżu w 1193 lub 1194 roku. Była najstarszą córką Favarone Offreduccio i Ortolany. Według legendy, gdy jej matka, będąc już w stanie błogosławionym, odmawiała modlitwę usłyszała słowa: Nie bój się, gdyż to dziecko zabłyśnie swym życiem jaśniej niż słońce! Te słowa miały wywrzeć wpływ na imię dziewczynki - Klara, co w języku łacińskim oznacza jasna, czysta, sławna.

Święta Klara dorastała w wierzącej, kochającej rodzinie. Będąc nastolatką stała się świadkiem początków działalności Jana Bernardone, późniejszego świętego Franciszka, który zaczął zdobywać ludzi dla Boga. Klara często się z nim spotykała, ponieważ chciała ZROZUMIEĆ słowa, które głosił. Rodzice dwukrotnie próbowali wydać córkę za mąż, niestety, bezskutecznie. Święta poprosiła za pośrednictwem świętego Franciszka biskupa Asyżu o zgodę na stanie się siostrą Braci Mniejszych. 

W Niedzielę Palmową 28 marca 1212 roku wybrała się z rodziną do pobliskiego kościoła. Po obrzędzie święcenia palm każdy odbierał je z rąk biskupa, jedynie Klarze biskup Gwidon sam przyniósł palmę, co było umówionym wcześniej znakiem zgody na jej prośbę. Jeszcze tej samej nocy Klara wymknęła się z domu, oddając tym samym swoje życie Chrystusowi. Święty Franciszek dał jej habit oraz welon zakonny i w ten sposób rozpoczęła się historia zakonu klarysek, zwanego pierwotnie Zakonem Pań Ubogich.

Bernardone tak cieszył się z powstania nowej rodziny zakonnej, że wystawił siostrom mały klasztor przy kościółku świętego Damiana. Miały być one zapleczem pokuty i modlitwy dla braci, gdy ci byli zajęci apostolstwem. 

W roku 1215 Innocenty III nadał zakonowi przywilej ubóstwa, od tego momentu siostry nie mogły niczego posiadać na własność i musiały [nadal muszą] utrzymywać się z pracy rąk swoich. Tego samego roku Klara została przełożoną klasztoru. Od tego roku San Damiano stało się kolebką nowego Zakonu. Do zgromadzenia wstępowały przede wszystkim kobiety i dziewczęta z rodów szlacheckich, pozostawiając za sobą dostatnie życie i wybierając skrajne ubóstwo. Z czasem zakon stawał się coraz liczniejszy. Wstąpiła do niego także matka Klary oraz jej młodsza siostra Agnieszka.

Święta Klara swoje gorliwe modlitwy wspierała surowym życiem, częstymi postami oraz nocnymi czuwaniami. Już za życia czyniła cuda - rozmnożyła chleb dla głodnych sióstr, uzdrawiała je i wyjednywała opiekę Chrystusa. Legendy o świętej Klarze głoszą, że kiedy na Asyż najechali Saraceni, Klara miała ich wygnać z miasta ze świetlistą monstrancją w dłoniach, której mieli się wystraszyć. U schyłku życia otrzymała niezwykłą łaskę w noc Narodzenia Pańskiego widzenia i słyszenia Pasterki, ponieważ była chora i osłabiona. 

Jak głoszą legendy, w dniu swojej śmierci, leżąc we własny łóżku, miała zobaczyć i wysłuchać Mszy Świętej, która odbywała się w kościele franciszkanów. Siostra Klara, po wyczerpujących postach, umartwieniach i czuwaniach, zmarła 11 sierpnia 1253 roku w swoim klasztorze. Następnego dnia odbył się jej pogrzeb, a uroczystości przewodniczył papież Innocenty IV. Ciało siostry złożono w grobie, w którym wcześniej spoczywało ciało świętego Franciszka.

Papież Innocenty IV bullą Gloriosus Deus z 18 października 1253 roku, skierowaną do biskupa Bartłomieja ze Spoleto, rozpoczął proces kanonizacyjny siostry Klary. Oficjalna bulla kanonizacyjna Clara claris præclara została promulgowana przez papieża Aleksandra IV w bliżej nieokreślonym terminie pomiędzy sierpniem a paźniernikiem 1255 roku w katedrze w Anagni.

Opracowano na podstawie: brewiarz.pl, zyciorysy.pl, wikipedia.org, klaryskikapucynki.pl.

/em