Na człowieka składa się dusza i ciało. Zarówno jedno, jak i drugie wpływa na ogólną kondycję, ma służyć naszemu wzrostowi. A zatem działania czysto ludzkie wywierają wpływ także na duchowość.

Do najbardziej wyczerpujących tematów wielu z nas z całą pewnością może zaliczyć kwestie finansowe. Zmieniają się skale podatkowe, rosną ceny czy rachunki za energię. Powoduje to zmartwienia i rozproszenia, coraz to więcej czasu poświęcamy na łatanie budżetu. A zatem uporządkowanie tej sfery może wpłynąć pozytywnie nie tylko na psychikę, ale i ducha.

Katechizm, mówiąc o Ekonomii, odnosi się do dzieł Stwórcy, przez które On sam się nam objawia (236 KKK). Jednak nadając tytuł tekstowi, odnosiłem się do definicji określającej to pojęcie jako gospodarowanie posiadanymi zasobami, chcąc uwypuklić, że paragon jest również swego rodzaju rachunkiem sumienia: uświadamia nam nasze potrzeby, pragnienia i zachcianki, a stan konta konfrontuje rozłożenie funduszy na te trzy kategorie. Pokazuje, czy rzeczywiście mamy uporządkowane myśli, bowiem czym innym jest wyobrażanie sobie własnej hojności w przypadku wygranej na loterii, a czym innym rzeczywiste rozporządzanie wypłatą. Z małych cegiełek buduje się wielki mur, kto w drobnej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny (Łk 16, 10).

Werset dalej odnajdziemy niemalże wprost wyartykułowaną tę kwestię: jeśli więc w zarządzie niegodziwą mamoną nie okazaliście się wierni, prawdziwe dobro kto wam powierzy? Nie są to jedyne fragmenty w całym Piśmie Świętym, które oscylują wokół finansów i zarządzania, bowiem jest ich ponad dwa tysiące! Przypomnijmy sobie przypowieści czy to o synu marnotrawnym; czy pannach roztropnych; czy właścicielu, który w swej żądzy nadmiernego gromadzenia postanowił zbudować kolejne spichlerze. Wszędzie tam Chrystus odwołuje się do ich gospodarowania, wytykając błędy i chwaląc rozwagę. A przecież ostatecznie w przypowieściach nie chodzi tylko o sens dosłowny.

Ksiądz Marek Dziewiecki powiedział na jednej z konferencji, że dopóki nie wydajemy pieniędzy, jesteśmy biedni, odnosząc to do potrzeby zamiany papierka, bez pokrycia w kruszcu, na konkretną rzecz. Zastanówmy się zatem, czy kupując jakąś rzecz, nie stajemy się biedni, nie fizycznie, lecz duchowo?

Należy też podkreślić inny aspekt obchodzenia się z majątkiem, czyli dawanie jałmużny, ofiary czy datku. Wspólnym mianownikiem jest tu przekazanie jakiejś części ze swojego budżetu. Niekoniecznie musi to być motywowane religijnie, może raczej wynikać z dobroci serca, którą winniśmy się charakteryzować. Jednak miejmy na uwadze, że radosnego dawcę miłuje Bóg (2 Kor 9,7). Niezwykle istotne jest w tym fragmencie słowo „radosnego”, ponieważ radość może być znakiem miłości. Oddanie jakiejś części swoich dóbr drugiemu, i to z uśmiechem na twarzy, nie tylko podkreśli szczerość intencji, ale i brak przywiązania do materializmu oraz stawianie potrzeb innych ponad nasz komfort, a zarazem nieutracenie go.

Kolejna kwestia to zarabianie. Zdajemy sobie sprawę, że niektóre zawody są związane z grzechami – i to ciężkimi. Jednak tak naprawdę lekkie przewinienia mogą towarzyszyć nam w każdej profesji. Nieprzykładanie się do pracy, lenistwo czy wręcz lekceważenie zobowiązań, jakich się podjęliśmy, zatrudniając się w danym przedsiębiorstwie, również może być łamaniem przykazania miłości bliźniego, który powierzając nam w zaufaniu stanowisko, liczy na sumienne wykonanie zadań w określonych w umowie ramach, za co otrzymujemy wynagrodzenie.

Jak dostrzegamy, ta przysłowiowa nasza kieszeń czasem może być pełna kamieni, które będą pociągać nasze dusze na dno, ale może również być pełna piór, przy pomocy których uzupełnimy nasze wybrakowane skrzydła, by wznosić się bliżej Boga.

/em