„Wieczór Trzech Króli” to tytuł jednej z bardziej chyba zakręconych komedii Wiliama Szekspira, powstałej u samego zarania XVII wieku. Wspominam o niej w szczególnych okolicznościach, w przededniu Uroczystości Objawienia Pańskiego, która obyczajowo określana jest mianem święta Trzech Króli właśnie, i od razu dodaję, że w sztuce nie pojawia się żadne nawiązanie ani do tytułowych postaci, ani do święta, a więc nie o tym będę pisał, warto tylko wiedzieć, że nad znaczeniem tytułu dzieła słynnego dramatopisarza szekspirolodzy głowią się do dziś, ale oprócz kilku równorzędnych koncepcji niczego nie wymyślili.         

A propos „trzech króli” to tak naprawdę nie wiemy ilu ich było, pewien polityk kiedyś wygłosił tezę iż …sześciu i stał się w ten sposób memem, od tamtego czasu wielu z nas ironizuje i szósty stycznia ogłasza - z przymrużeniem oka – „świętem sześciu króli”. Tymczasem co bardziej zdystansowani teologowie zdają się logicznie tłumaczyć, że to wcale nie takie głupie, bowiem nawet w Ewangelii Mateusza, gdzie wspomniany jest hołd mędrców, nie jest podana ich liczba, a więc interpretacje są możliwe, tak samo jak u szekspirologów.

Ale żeby nie było tylko wesoło, wydarzenie opisane przez Mateusza jest głębokim symbolem - oto bowiem świat pogański, który nie znał wcześniej Chrystusa, nie czytał żydowskich ksiąg Starego Testamentu, nie wiedział kogo czci się w Jerozolimie, poprzez znaki odczytał, że na świecie wydarzyło się coś naprawdę przełomowego. Reprezentanci tegoż świata przyszli i oddali hołd Królowi, a potem poszli, nie dając się przy tym zwieść politycznym knowaniom Heroda i jego siepaczy. To też znak.

W wieczór trzech króli Anno Domini ileś tam w XXI wieku sytuacja jest dokładnie odwrotna - ludzie mają dostęp do pełnej wiedzy o tym kto narodził się w Palestynie grubo ponad dwa tysiące lat temu, mogą bez problemu oddać Mu pokłon, niekoniecznie w betlejemskim żłobie, ale nie chcą, karki maja zbyt twarde, a sakiewki ze złotem zamknięte, poza tym mają swoje życie, swoje problemy i jakiś tam Mesjasz może być im przeszkodą w realizacji siebie.

Mam przy tej okazji temat na sztukę, żeby się od tego Szekspira tak całkiem nie odcinać: oto trzej królowie istnieją naprawdę, tyle że dziś przyszli z daleka, bo tak ich gwiazda powiodła, dowiedzieli się co się wydarzyło i stanęli miedzy chrześcijanami XXI wieku gdzieś w Europie, albo i gdzie indziej, i zapytali o Króla - ludzkie reakcje opisane na kartach takiego dramatu mogłyby być naprawdę różne, ale większość łączyłaby niechęć do szczerej odpowiedzi. „Jezus narodził się, trzeba oddać Mu pokłon.” – „Co to za bzdury!” - mogliby usłyszeć, przecież nowocześni ludzie w takie gusła nie mogą wierzyć. Być może ten i ów cynizm ukryłby pod pozorem uczoności. Królowie dowiedzieliby się, że narodziny Jezusa to tylko etyczny, albo i filozoficzny symbol, że nie o wydarzenia realne tu chodzi, zresztą oni, królowie też nie są realni i nie ma co z nimi gadać, a w ogóle na świecie jest tyle do zrobienia, w końcu trzeba walczyć o klimat, żeby nie było globalnego ocieplenia, trzeba troszczyć się o kraje trzeciego świata, byle to nic nie kosztowało, może trzeba się wypowiedzieć w gronie rodzinnym, albo wśród współpracowników, albo w rozmowie z przypadkowym współpasażerem w autobusie, że źle się dzieje, bo obok nas jest wojna i coś z tym trzeba zrobić itd.

Świat pogański musiał zadać sobie trud by do Jezusa dojść. Dziś, kiedy często brakuje dobrej woli by dojść do najbliższego Kościoła parafialnego, ten symbol chyba trochę doskwiera. Tak trudna byłaby ta stworzona dziś wcale nie komediowa sztuka, choćby nawet pod splagiatowanym tytułem „Wieczór Trzech Króli.”

/mdk