Z wysokości krzyża padają znamienne słowa – oto syn twój, oto matka twoja. Wzruszająca scena odkąd uczeń wziął Ją do siebie, a Ona stała się mu Matką. Chyba każdy wierzący w Chrystusa i czczący Maryje widzi w tej scenie samego siebie. W osobie Jana apostoła odnajduje się każdy z nas i cieszy się faktem, że został dzieckiem Maryi. Mieć taką troskliwą orędowniczkę to prawdziwy skarb. Tymczasem to wydarzenie sięga w swoich skutkach znacznie dalej.

Faktycznie Maryja jest Matką każdego człowieka, który mieni się być uczniem Chrystusa. Daje swoją pomoc, ochrania swoją modlitwą wstawienniczą i nieustannie oręduje za nami u Boga. Jako Jej dzieci mamy potrzebę wewnętrzną, aby Ją czcić i do Niej się uciekać w potrzebie. To wszystko prawda, ale spójrzmy na to z szerszej perspektywy.

Z tego testamentu, płynącego z ust ukrzyżowanego Jezusa wynika coś niezwykłego. Jeżeli rzeczywiście czujemy się, jako Jego uczniowie dziećmi Maryi, to oznacza, że stanowimy prawdziwą rodzinę, że jest między nami wielka, nadprzyrodzona więź. W dzisiejszym święcie widzimy Maryję, jako Matkę Kościoła, ale Kościół to przecież wspólnota, rodzina. Nie łączą nas relacje wynikające li tylko z faktu przynależności do jakiejś grupy, czy organizacji, ale łączy nas duchowe usynowienie wobec Maryi.

Maryja, jako Matka Kościoła nie powinna być postrzegana, jako patronka, czy tym bardziej szefowa jakiejś różnie rozumianej struktury, jaką w pewnym sensie jest Kościół, ale należy Ją widzieć, jako Matkę rodziny. Z takiej perspektywy wynika zupełnie inne postrzeganie wspólnoty Kościoła i panujących w nim relacji. Kościół w perspektywie Maryi to rodzina, wspólnota bliskich sobie osób, troszczących się o siebie nawzajem, przebaczających sobie, inspirujących się wzajemnie i mających jeden wspólny cel, jakim jest szczęście życia wiecznego.

/em