Uczniowie proszą Jezusa, aby wzmocnił ich wiarę. Prośba wydaje się jak najbardziej godziwa i uzasadniona. Jezus mówi im, że wiara tak maleńka jak malutkie jest ziarenko gorczycy byłaby już dla nich wystarczająca, aby działy się rzeczy niemożliwe. Jednakże w dalszych słowach mówi już o sługach i to nieużytecznych. Dlaczego?

Po co uczniom było potrzebne to wzmocnienie wiary? Dlaczego o to poprosili i dlaczego odpowiedź Jezusa była taka nieoczywista? Prawdopodobnie Jezus dostrzegł w ich prośbie drugie dno, dalekie od istoty Jego przesłania. Możemy założyć z dużą dozą prawdopodobieństwa, że uczniowie obserwując czyny Jezusa i słuchając Jego słów zobaczyli ścisły związek pomiędzy silną wiarą, a cudownymi zdarzeniami, które działał Jezus. Oni też tak chcieli, a do tego potrzebna była im wzmocniona wiara, aby byli ważni, docenieni, aby potrafili czynić cuda.

Dlatego Jezus w dalszych słowach studzi ich oczekiwania i towarzyszące temu emocje. Uświadamia im, że sednem przesłania Ewangelii nie jest popisywanie się cudami i nadzwyczajnymi znakami, aby błyszczeć i być podziwianym, ale pokorna służba. Jezus nazywa ich sługami i to na dodatek bezużytecznymi sługami, którzy wykonują to co mają wykonać, bez oczekiwania na oklaski i podziękowania.

Zrozumieć, że prawdziwość naszej wiary sprawdza się w tym na ile jesteśmy gotowi służyć drugiemu człowiekowi, bez oczekiwania na zapłatę, to tak naprawdę zrozumieć sedno dzisiejszej Ewangelii. Nie musimy nakazywać krzewowi morwy, aby wyrwał się z miejsca gdzie jest i przeniósł się w morze, aby wykazać ile w nas wiary i jaka jest ona mocna. Wystarczy, że będziemy potrafili dostrzec, co jeszcze dobrego możemy zrobić dla innych i wreszcie zacząć to robić.

/mdk