Za nami kolejna nauka rekolekcyjna wygłoszona, dla członków społeczności Katolickiego Stowarzyszenia "Civitas Christiana", w oparciu o kolejny ważny element związany z owocnym przygotowaniem do świąt Zmartwychwstania Pańskiego - sakrament pokuty i pojednania.

W przestrzeni internetowej oraz na kartach książek teologicznych [chociaż nie tylko takich] możemy znaleźć liczne definicje dotyczące terminu SPOWIEDŹ. Prawie każda z nich zakłada, że sakrament pokuty i pojednania to jest COŚ. Jeden z punktów warunków sakramentu pokuty, element życia każdego praktykującego katolika, itd. Nic bardziej mylnego! 

Ks. Paweł zwraca uwagę na uprzedmiotowienie tajemnicy spowiedzi. Podkreśla, że sakrament pokuty i pojednania to nie coś, a KTOŚ kto tych grzechów wysłuchuje i je nam przebacza. Ba, nawet cieszy się, że sami przyszliśmy i świadomie chcemy wziąć za nie odpowiedzialność.

Ja sam, w konfesjonale czekam na Ciebie. Zasłaniam się tylko kapłanem, lecz sam działam w duszy. Tu nędza duszy spotyka się z Bogiem miłosierdzia. [fragment objawienia św. Siostry Faustyny]

Jak często powinniśmy przystępować do sakramentu pokuty i pojednania? W formule pięciu przykazań kościelnych mamy powiedziane, że przynajmniej raz do roku, ale czy to nie jest zbyt rzadko? Ksiądz Paweł wspomina słowa, jakie usłyszał od swojego taty tuż po święceniach kapłańskich:

Paweł, słuchaj. Jesteś księdzem, ale pamiętaj. Do spowiedzi i do fryzjera chodzi się co miesiąc.

Faktycznie, spowiedź jest dla nas nie tylko łaską odpuszczenia naszych grzechów, to nasza "ładowarka" duchowa - umocnienie łaską Boga. W jednej z publikacji czytamy:

Wyznawanie codziennych win (grzechów powszednich) nie jest ściśle konieczne, niemniej jest przez Kościół gorąco zalecane. Istotnie, regularne spowiadanie się z grzechów powszednich pomaga nam kształtować sumienie, walczyć ze złymi skłonnościami, poddawać się leczącej mocy Chrystusa i postępować w życiu Ducha (Katechizm Kościoła katolickiego, 1458).

Spowiedź jest sakramentem radości. Często zastanawiamy się, czy dobrze się wyspowiadaliśmy, czy wszystko zostało wypowiedziane. Zdarza się, że celowo chcemy coś zataić, jak mówi ks. Paweł, lepiej wtedy nie przystępować do kratek konfesjonału, bo dopuszczamy się spowiedzi świętokradczej i jest to jeszcze większym grzechem, gdy przystępujemy później do stołu eucharystycznego oraz innych sakramentów świętych.

Starajmy się wypełniać pięć warunków sakramentu pokuty. Po pierwsze, zróbmy DOBRY rachunek sumienia. W książeczkach do nabożeństwa znajdziemy pytania, które pomogą nam rozeznać nasze winy, grzechy których się dopuściliśmy. Po drugie, ŻAŁUJMY za popełnione wykroczenia przeciwko Bogu, ludziom i samym sobie. Po trzecie, MOCNE POSTANOWIENIE POPRAWY, czyli nie zakładajmy od razu, że nie będziemy robili tego czy tamtego, bo to nie wyjdzie. Mamy sobie postanowić, że do następnej spowiedzi będziemy nad sobą pracowali, aby ograniczyć grzechy, które popełniamy. Czwarte i najważniejsze, SPOWIEDŹ SZCZERA - nazywaj rzeczy po imieniu, niczego nie staraj się ukrywać. Ostatnie, ZADOŚĆ UCZYNIENIE Panu Bogu i bliźniemu. Przebaczaj winy tobie wyrządzone i proś o wybaczenie. 

Zakończmy fragmentem wypowiedzi papieża Franciszka do małżonków:

Kłóćcie się, ile chcecie, niech latają talerze, ale nigdy nie kończcie dnia bez zgody.

/em