O Sanktuarium Dzieciątka Jezus – jedynym takim w Polsce – dowiedziałem się w ubiegłym roku, gdy spotkałem się z Konradem Wiatrem z Jodłowej, licealistą, wolontariuszem, laureatem Ogólnopolskiego Konkursu Wiedzy Biblijnej.

Poznaliśmy się w czerwcu 2023 roku podczas finału konkursu w Niepokalanowie (istnieją przypadki? – nie istnieją!). Na rozmowach spędziliśmy kilka godzin i moglibyśmy rozmawiać dłużej, gdyby nie obowiązki związane z finałem. Słuchając, podziwiałem wiedzę historyczną Konrada, jego fascynację historią Sanktuarium Dzieciątka Jezus w Jodłowej. Jak powiedział – dokonuje kwerendy archiwum sanktuarium w poszukiwaniu wciąż nowych szczegółów dotyczących jego przeszłości. Piękna polszczyzna, język narracji, wręcz mistrzowski, w udanej próbie zainteresowania mnie spowodował, że po krótkim czasie uświadomiłem sobie, że Konrad opowiada o bardzo ważnym miejscu na mapie sanktuariów w Polsce, gdzie dokonuje się comiesięczne obchodzenie Bożego Narodzenia 25. dnia każdego miesiąca! Czy ktoś z nas o tym słyszał?

Przy czym warta zainteresowania jest niezwykła historia powstania sanktuarium. Stało się to za czasów księdza kanonika Ignacego Ziemby, najpierw w latach 1883-1886 wikariusza w parafii w Jodłowej, następnie od 1896 roku proboszcza tejże parafii. Ksiądz kanonik Ignacy Ziemba „był wielkim  patriotą, wybitnym mówcą, malarzem i poetą” – pisze Konrad Wiatr w obszernym wydruku komputerowym, który niedługo po naszym spotkaniu w Niepokalanowie otrzymałem od niego i dodaje, że „pod koniec 1908 roku został uhonorowany tytułem kanonika i przywilejem Rochetto et Mantoletto. Namalował obraz św. Rodziny dla kościoła parafialnego oraz obraz św. Michała z ołtarza głównego w kościele w Jodłówce Tuchowskiej. Pisał sztuki teatralne: w 1911 roku wydał sztukę ‘Wanda, księżna krakowska’, rok później sztuki: ‘Dla ludu polskiego – Piast księciem’ i ‘Święty Wojciech, rzecz w trzech aktach’. Jeszcze w 1914 roku wydał sztukę o św. Stanisławie ‘Król a biskup – tragedya w czterech aktach ze śpiewami’”. Słowem duchowny wszechstronnie uzdolniony.

Lecz w tym miejscu zaczyna się historia powstania Sanktuarium Dzieciątka Jezus w Jodłowej, miejscowości (dziś wieś, dawniej miasto) położonej w województwie podkarpackim, w powiecie dębickim, w gminie Jodłowa, około 30 km na południowy wschód od Tarnowa. Ksiądz kanonik Ziemba włączył się w 1899 roku w przygotowanie obchodów jubileuszu roku mickiewiczowskiego w Jodłowej. Wiosną tego roku zobaczył u swojego seminaryjnego kolegi, ks. prał. Józefa Wiejowskiego (później kanclerza Kurii Przemyskiej) małą metalową kapliczkę z figurką Dzieciątka Jezus – kopię praskiego Jezulatka. Odtąd czynił starania o uzyskanie podobnej kapliczki. Ostatecznie otrzymał ją, dzięki rekomendacji ks. prał Wiejowskiego, od sióstr karmelitanek bosych z Przemyśla. Odtąd datuje się rozwój kultu Dzieciątka Jezus w Jodłowej. Już 15 lipca 1900 roku ks. Ziemba sprowadził większą figurę, którą umieścił w małej kapliczce szafkowej w bocznym ołtarzu Najświętszego Serca Pana Jezusa. Podczas kanonicznej wizytacji 3 lipca 1908 roku bp Karol Fischer kanonizował figurkę. Poszerzył i rozwinął kult Dzieciątka Jezus nie tylko w Jodłowej, lecz i w okolicznych miejscowościach. Planował budowę nowego kościoła. W latach 1904-1916 w księdze „Łaski Dzieciątka Jezus w Jodłowej” zanotowano 72 zeznania o doznanych łaskach. Pomimo ciężkich lat niemieckiej okupacji, kult Dzieciątka Jezus przetrwał, chociaż w księdze łask nie dokonywano żadnych wpisów. Więcej o rozwoju kultu Dziesiątka Jezus w Jodłowej dowiadujemy się z opracowań: ks. dr. Juliana Kapłona, „Łaski Dzieciątka Jezus w Jodłowej”, Jodłowa 2004; ks. Jan Mleczko, „Jodłowa przeszłość i teraźniejszość”, Jodłowa 1989; ks. dr. Juliana Kapłona i Jana Zbyluta, „Kronika Jodłowa i Dębowa”, Jodłowa 2003 oraz ks. mgr. Franciszka Cieśli, „Zamieszkałeś między nami… Budowa sanktuarium Dzieciątka Jezus w Jodłowej 1995-2009”, Jodłowa-Mikołajowice 2018 i w innych opracowaniach.

Ze źródła (autor: Franciszek Mróz) dowiadujemy się, że „Figurka w jodłowskim sanktuarium przedstawia dziecko w wieku około trzech lat, w postawie stojącej. Prawa ręka Dzieciątka, z wyciągniętymi dwoma paluszkami, jest podniesiona w geście błogosławieństwa, natomiast w lewej trzyma Ono jabłko królewskie symbolizujące świat. Ubrane jest w białą tunikę oraz płaszcz sięgający stóp. Na głowie Dzieciątka znajduje się drogocenna korona wysadzana 14 rubinami, 5 szmaragdami, 5 szafirami oraz brylantem. W zależności od okresu liturgicznego figurkę ubiera się w jedną z kilkunastu ‘sukienek’. Wysokość wykonanej z gipsu i woskowanej figurki wynosi 45,25 cm, a łącznie z gipsową podstawą 50 cm”.

Kontynuowane jest dzieło pierwszych kustoszy sanktuarium. Ożywienie kultu Dzieciątka Jezus nastąpiło jeszcze w ciężkich czasach komunizmu, po 1956 roku dzięki staraniom ks. Jana Mleczki, proboszcza parafii Jodłowa i kustosza sanktuarium  w latach 1955-1990. Od tego czasu w kościele zaczęto odprawiać specjalne nabożeństwo zwane Drogą Betlejemską, składającą się z dwunastu tajemnic. Obecnie organizowany jest Dzień Bractwa Dzieciątka Jezus, czyli comiesięczne Boże Narodzenie 25. dnia każdego miesiąca.

Piękna i długa jest tradycja trwania i rozwoju niezwykłego, jedynego na mapie polskich sanktuariów – Sanktuarium Dzieciątka Jezus w Jodłowej. Zachęcam do dalszego zgłębiania historii i poznawania teraźniejszości tego wybranego przez Pana Boga miejsca dla wyrażania czci Dzieciątku Jezus. Warto też odwiedzić na pielgrzymim szlaku sanktuarium w Jodłowej, aby ponownie rozważyć słowa św. Jana: „A Słowo stało się Ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1,14). Zamiast zatem „Transeamus usque Betlehem” – „Pójdźmy do Betlejem” (przekazane w tekście starej kolędy zaproszenie pasterzy), wyruszmy tym razem do wyjątkowej urody Dzieciątka w Jego Sanktuarium w Jodłowej.

Źródła:

sanktuaria.maps24.eu

/mdk