Nowi święci i błogosławieni dawani są nam przez Kościół w najbardziej odpowiednim czasie. 22 maja do grona błogosławionych dołączyła Paulina Jaricot. Francuzka, osoba świecka, która poświęciła całe swoje młodzieńcze i dorosłe życie ewangelizacji, tworząc dzieła, które nie dość, że przetrwały 200 lat, to jeszcze angażują się w nie miliony ludzi na całym świecie.

Droga na ołtarze

Dopiero 101 lat po jej śmierci, w 1963 roku, papież Jan XXIII podpisał dekret ogłaszający heroiczność cnót Pauliny Jaricot. Tym samym Paulina została uznana za Sługę Bożą. W maju 2020 roku papież Franciszek polecił Kongregacji ds. Spraw Kanonizacyjnych ogłoszenie dekretu uznającego cud za jej przyczyną. Tym cudem było uzdrowienie 3,5-rocznej dziewczynki w 2012 roku, która doznała śmierci mózgowej po zadławieniu się. Cud miał miejsce w momencie, gdy Papieskie Dzieła Misyjne i Żywy Różaniec obchodziły 150. rocznicę śmierci błogosławionej. Od momentu rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego do dziś upłynęło 59 lat. Tym większe są zatem radość i dziękczynienie Bogu za wyniesienie Pauliny Jaricot na ołtarze, które odbyło się w 200. rocznicę oficjalnego założenia Dzieła Rozkrzewiania Wiary.

Święte życie świeckiej kobiety

Jej życie to owocna droga świeckiej kobiety, która z ogromną determinacją, ale również pokorą prowadziła wspaniałe dzieła w czasach, kiedy osoby świeckie, a tym bardziej kobiety, nie miały siły przebicia. Papież Franciszek określił po beatyfikacji wyniesioną na ołtarze Paulinę Jaricot jako odważną kobietę, wrażliwą na znaki czasu i obdarzoną uniwersalną wizją misji Kościoła. Powstaje więc pytanie: kim była błogosławiona?

Paulina Jaricot (1799-1862) była najmłodszą z siedmiorga dzieci Joanny i Antoniego Jaricot. Przyszła na świat w Lyonie, we Francji, 22 lipca 1799 roku. Duży wpływ miał na nią w dzieciństwie jej brat, Fileas, który później wstąpił do Paryskiego Seminarium Misji Zagranicznych. Wychowała się w rodzinie głęboko wierzącej, przywiązanej do Kościoła, pracowitej i solidarnej z potrzebującymi.

W wieku 17 lat przeżyła duchowe przebudzenie i poświęciła swoje życie Jezusowi i Maryi. Złożyła śluby czystości i wstąpiła do dominikańskiego zakonu świeckich. Od brata Fileasa dowiedziała się o niezwykle trudnej sytuacji finansowej na misjach i tragicznej sytuacji w Chinach dzieci, które umierały z głodu. Myśl ta nie dawała jej spokoju. Jaricot zaczęła więc szukać pomocy. Wtedy właśnie ujawnił się jej geniusz organizacyjny. W kilku parafiach zorganizowała grupy dziewcząt, którym pokazywała zobowiązania religijne i moralne wynikające z kultu Serca Jezusowego. Dzięki nim rozwinęła system cotygodniowych zbiórek na potrzeby misji. Wspierała w ten sposób francuskich misjonarzy pracujących na Dalekim Wschodzie. Po trzech latach system jej działalności wdrożono w lyońskim Stowarzyszeniu Rozkrzewiania Wiary, które dziś znamy jako Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary.

W 1826 roku Paulina założyła Żywy Różaniec, pomyślany jako krucjata modlitwy dla ratowania rodaków przed bezbożnictwem. Tworzyła w tym celu piętnastoosobowe grupy, które przyrównywała do bryłek węgla, wzajemnie się ogrzewających. Żywy Różaniec, wspaniale rozwinięty, ożywił wiarę w wielu francuskich parafiach i stał się podporą dla misjonarzy. W chwili jej śmierci w dzieło Żywego Różańca w samej Francji było już zaangażowanych blisko 2 mln osób.

W wieku 35 lat Paulina ciężko zachorowała. Została uzdrowiona we włoskim sanktuarium św. Filomeny. Pobyt we Włoszech, a szczególnie w Rzymie, natchnął ją myślą o konieczności modlitwy o jedność chrześcijan. Po powrocie do Lyonu opracowała materiały do modlitwy w tej intencji.

Paulina zaangażowała się też w sprawy społeczne. Miała w pamięci rewolucję lipcową z 1830 roku i bunt robotników. Cały czas myślała, jak stworzyć stały, systemowy sposób pomocy lyońskim robotnikom. Otworzyła „Bank Niebios” – instytucję darmowych pożyczek. Chciała też stworzyć przedsiębiorstwo wzorcowe, dbające nie tylko o zysk, lecz także o godność pracownika. Kierownictwo reaktywowanej huty „Rustrel” powierzyła ludziom, którzy ją oszukali. Przedsiębiorstwo nie przetrwało nawet roku. Bankructwo firmy otworzyło drogę do oskarżeń i pomówień, stało się też źródłem kłopotów i utrapień.

Mimo faktu, że kontaktowała się z wieloma wpływowymi osobami ówczesnej epoki, ostatecznie wyśmiana, opuszczona przez najbliższych pozostała z niespłaconymi długami i 9 stycznia 1862 roku – zmarła. Po latach Kościół uznał jej wkład w powstanie Dzieła Rozkrzewiania Wiary, a lektura jej listów, biuletynów Żywego Różańca i osobistych zapisków pozwoliła poznać bogactwo ducha Pauliny.

Świadectwo wciąż żywe

W homilii wygłoszonej podczas mszy beatyfikacyjnej w Lyonie papieski wysłannik kard. Luis Antonio Tagle podziękował za dar osoby Pauliny Jaricot dla Kościoła i ludzkości. Prefekt Kongregacji ds. Ewangelizacji podkreślił podczas homilii, że w bł. Paulinie dostrzegamy żywe świadectwo mocy miłości do Jezusa, która prowadziła do utożsamienia się z Nim. Zauważył, że to miłowanie i zachowywanie Jego słowa jest możliwe tylko dzięki ludzkim wysiłkom.

Kard. Tagle zaznaczył, że ten, kto przyjmuje dar słowa, dar Ducha Świętego i dar pokoju, staje się przyjacielem Jezusa, misjonarzem Kościoła, bratem lub siostrą ubogich oraz narzędziem powszechnego braterstwa i pokoju. „Błogosławiona Paulina Jaricot stała się tym wszystkim, ponieważ przyjęła te dary Boże. Teraz przyszła kolej na nas” – powiedział na zakończenie prefekt Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów.

Do Pauliny Jaricot idealnie pasuje sentencja: słowa uczą, przykłady pociągają. Jej osoba inspiruje żyjących współcześnie. Mimo że zmarła w 1862 roku i na beatyfikację musiała czekać prawie 160 lat, staje przed nami dzięki swoim dziełom i pokazuje, że każdy z nas może zaangażować się w misje. Każdy z nas jako ochrzczony jest także przecież posłany. To kolejna orędowniczka w niebie, która udowadnia nam, że misje są elementem życia wiary każdej i każdego z nas.

Módlmy się przez jej wstawiennictwo:

„Wszechmogący i miłosierny Boże, Ty w błogosławionej Paulinie dałeś nam wzór modlitwy, troski o misje i cierpliwego niesienia krzyża. Spraw przez jej wstawiennictwo, abyśmy zawierzając Maryi, odważnie dążyli do świętości i nieśli światu orędzie Ewangelii. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen”.

Materiał z kwartalnika "Civitas Christiana" nr 3 | lipiec - wrzesień 2022  

/em