Tydzień temu w Wielkiej Brytanii mieliśmy okazję obserwować kolejną wygraną cywilizacji śmierci. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę na prawo zezwalające na aborcję dzieci niepełnosprawnych do samego porodu. Wniosły ją, mająca zespół Downa, 27-letnia Heidi Crowter oraz 33-letnia Maire Lea-Wilson, mama Aidana z zespołem Downa. „Chce mi się płakać, że moje życie nie jest uznawane za równie wartościowe jak innych.” – skomentowała decyzję sądu Heidi. Brytyjscy sędziowie w uzasadnieniu wyroku powoływali się na 8 punkt Europejskiej Konwencji Praw Człowieka o prawie do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego.

Liberalne prawo w Wielkiej Brytanii pozwala na przerwanie ciąży do 24 tygodnia. Jednak gdy okaże się, że „istnieje znaczne ryzyko, że gdyby dziecko się urodziło, cierpiałoby na fizyczne lub umysłowe nieprawidłowości, sprawiające że byłoby poważnie upośledzone” ciążę można zakończyć do samego porodu. „Poważne upośledzenie”, o którym mowa obejmuje i zespół Downa i stopę końsko-szpotawą.

O tym, że w Europie 95% dzieci z zespołem Downa jest uśmiercanych przed urodzeniem pisałam w swoim poprzednim felietonie. Gdzieś doczytałam się, że na Islandii nie ma ani jednej osoby z zespołem Downa… A przecież mogą one wieść udane, pełne życie jak chociażby Heidi Crowter – szczęśliwa mężatka (jej mąż James też ma zespół Downa). Niemniej wymagają wsparcia. A to okazuje się za dużym wysiłkiem i za dużym kosztem, na który wiele kobiet, rodzin oraz państwo nie mają ochoty. Zresztą o czym tu mówić. Kilka lat temu w Australii matka zażądała aborcji swojego syna, ponieważ miał dwa zrośnięte palce jednej dłoni. Nawet lekarz był zszokowany i próbował odwieść pacjentkę od tego zamiaru, bo dziecko było poza tym w pełni zdrowe. Kobieta nie dała się przekonać i chłopca zabito. Uszanowano jej prawo do życia prywatnego. Tak to złe przepisy (i złe interpretacje) rodzą potwory.

P.S. Heidi Crowter nie zamierza się poddawać. Planuje kontynuować swoją walkę o to, by ludzie z zespołem Downa zostali uznani za pełnoprawnych członków społeczeństwa.

/mdk