Za nami Halloween, a przed nami Andrzejki. Właściwie patrząc na wymiar duchowy, obie „celebracje” nie przynoszą korzyści, a nawet z całą pewnością stratę. W życiu wewnętrznym nie ma stagnacji - albo jest chwalebny wzrost, albo dramatyczny spadek. O ile lanie wosku przez klucz i tym podobne „zabawy” jakoś zakotwiczyły się w polskiej mentalności, tak przebieranie się za stworki budzi już negatywne emocje wielu. Tymczasem oba zwyczaje zasługują na kościelną banicję.

Tradycją jest już, że tuż przed pierwszym listopada nie tylko gromady dzieci krążą między domami prosząc o słodkości, ale także media katolickie zalewa fala wypowiedzi egzorcystów, badań, ankiet i apeli różnych duchownych, którzy to przestrzegają przed pozornie bezpiecznym zbieraniem cukierków. Wystarczą trzy tygodnie, aby dostrzec niewspółmierność w zapobiegliwości, a tymczasem Zły działa tak samo niezależnie od daty. Nie chcę zgłębiać się za bardzo w teologię duchowości, a bardziej przestrzec przed hipokryzją. Za sukces diabła uważa się fakt, że coraz to więcej ludzi nie wierzy w jego moc albo nawet istnienie, tymczasem on sieje spustoszenie.

Jakie zagrożenie niesie Halloween nie będę streszczał, bardzo dużo artykułów na ten temat zostało opublikowanych miesiąc temu, lecz gdzie tkwi problem w Andrzejkach? Bez wątpienie główny zamęt powodowany jest wróżbiarstwem, te liczne niewinne zabawy często dopiero z czasem zbierają żniwo. Tak działa przyswajanie treści, która tkwi gdzieś z tyłu głowy. Wyobraźmy sobie sytuację - czytamy horoskop z ciekawości i zabawy. Tekst mówi nam o nadchodzącym drobnym sukcesie przy jednoczesnym braku powodzenia w życiu rodzinnym. Tak to rutynowa kłótnia z córką i klasyczna premia przedświąteczna stają się „urzeczywistnieniem” pseudo-proroctwa, ale skoro się ziściło to sięgamy po kolejne. A może przelewaliśmy wspomniany wyżej wosk przez klucz? Powstała jakaś plamka, czy to chmura zwiastująca szczęście, czy kleks mówiący o tragedii? Właściwie nie wiadomo, rzeczywistość coś przyniesie, ale zamiast zinterpretować to w kontekście Bożego zamysłu, przypomnimy sobie któryś z kształtów. W tym tkwi sedno problemu, który towarzyszy człowiekowi od Edenu – chcemy przerzucić akcent przyszłości w ręce człowieka, chcemy stać się kreatorami jutra, zapominając, że może nas właściwie nie dotyczyć. Tym jest przepowiadanie przyszłości - próbą jej stworzenia. Jest to tylko próba, gdyż przyszłość nie leży w żadnych ludzkich dłoniach. Niesie to także szkody psychologiczne, bowiem jak wyczekiwać będziemy jakiejś radości, tak równie mocno będziemy obawiać się cierpienia. Będzie to o tyle trudniejsze, że pokładając wiarę we wróżbach, w naszym mniemaniu Bóg przestanie być wszechmogący, toteż zatracimy zaufanie w wybawienie gdy nadejdzie jakiś kryzys.

Może się wydawać, że przedstawiam jakąś hiperbolizację niewinnej zabawy, przecież i tak nikt do wróżb nie podejdzie na poważnie… Rynek ezoteryczny w Polsce przekroczył już 3 mld zł, a wiarę w horoskopy deklaruje 58% Polaków. Właściwie problem jest o tyle poważny, iż nasza codzienność przesiąknięta jest zabobonnymi zwyczajami, które lekceważymy, a jednak kultywujemy – „wypluj to”, „odpukać w niemalowane”,  tytułowe „nie przez próg”, czy związane z listopadową zadumą „kogo zmarły zabierze ze sobą?”. Skądś znamy te stwierdzenia. Niestety z codzienności! Nie oznacza to, że jesteśmy przesiąknięci okultyzmem, z całą pewnością nie! Ale gdzieś do naszej mentalności weszły te praktyki i zamiast skupiać się codziennie na pielęgnowaniu własnej duchowości, to raz na rok zrzucamy frustrację na 31 października, jakby była to data szczególnie upodobana przez Złego, a on działa każdego dnia i o każdej porze.

/mdk