12 grudnia Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu orzekł, że Polska łamie zasady poszanowania życia prywatnego obywateli z powodu braku uznania i stosownej ochrony związków jednopłciowych. Coś, co wydawało się kiedyś jakąś mrzonką, rojeniami twórców dystopii lub pesymistów od modelowania przyszłości, na naszych oczach staje się faktem. Okazuje się, że ci którzy mówili, że przynależność do politycznych struktur europejskich wiąże się z przyjęciem określonej, dla mnie skrajnie lewicowej, czy inaczej rzecz ujmując permisywnej agendy obyczajowej, realizuje się w postaci twardych faktów prawnych.

Obecne Polskie władze, biorąc pod uwagę odcień światopoglądowy większości parlamentarnej koalicji, na pewno zaczną tworzyć prawo dostosowane do takiego stanowiska w zakresie wspomnianego elementu „praw człowieka” orzeczonego w Strasburgu. Wydaje mi się, że istnieje znaczne ryzyko dla konkretnych zapisów w naszej konstytucji, która w  paragrafie 18 stanowi, iż „Małżeństwo jako związek kobiety i mężczyzny, rodzina, macierzyństwo i rodzicielstwo znajdują się pod ochroną i opieką Rzeczypospolitej Polskiej”. Oczywiście na razie nasi ustawodawcy chyba nie mają mocy sprawczej w tej dziedzinie tzn. stosownej konstytucyjnej większości, ale doskonale sobie wyobrażam protezy w postaci zapisów prawa, w którym konstytucję ominą i sprawy będą regulować stosownymi ustawami. Rzecz cała przypominać będzie powolne, choć coraz szybsze „gotowanie żaby”. Nie będę się nad tym zjawiskiem rozwodził, gdyż tydzień temu moja redakcyjna koleżanka i szefowa kwartalnika „Civitas Christiana” użyła tego porównania w odniesieniu do in vitro i szanując jej licentia poetica w tym zakresie, mój dzisiejszy głos traktuję jako swoisty dodatek do jej felietonu.

Trzeba zauważyć, że zestawiając oba zagadnienia i dojadając do tego podniesioną w pierwszym dniu obrad sejmowych sprawę aborcji, to na przyszłość rysuje się nam ładny program. Oczywiście orzeczenie Trybunału nie jest dziełem naszego Sejmu i można je przez czas jakiś ignorować, ale sądzę, że wielu członkom naszej legislatywy ono się podoba i ochoczo ruszą w stronę stosownych prac legalizacyjnych i jeszcze do tego powiedzą, że rączki mają czyste – to nie my, to oni – podkreślą, wskazując palcem na zachód, a z drugiej strony sprawa oczywiście będzie mielona w kontekście narracji o „europejskich wartościach”.

Jeszcze jedna ciekawostka, może przypadkowa. Otóż orzeczenie Trybunału udało mi się zobaczyć w mediach internetowych niemal od razu, w radio niespecjalnie o nim mówiono – telewizora, jak często zaznaczam, nie posiadam i nie wiem jak tam było, ale mam wrażenie, że sprawa została przemilczana. Były oczywiście tego powody: Sejm obalał jeden rząd, powoływał drugi, jeden z posłów zgasił świece chanukowe, które ktoś zapalił, w Dubaju właśnie dogorywała konferencja klimatyczna, która nie uchwaliła tego, czego niektórzy chcieli itd. Nie zmienia to jednak faktu, że za chwilę w toku prac sejmowych temat zostanie podjęty i co wtedy? I rozwiązanie zostanie przyjęte, a żaba? Pewnie już się całkiem ugotuje. Żeby jednak użyć innego porównania, niż zastosowanego przez koleżankę, posłużę się mądrością dziecięcą wziętą z rymowanki, którą znam z przedszkolnych czasów. Cytat jest końcówką większej całości: „kogo lisek przyodzieje ten się wcale nie spodzieje”. Po usłyszeniu tego zwrotu należało liskowi uciekać, a w tym wypadku trzeba być może zrobić inaczej: stanąć i lisa pogonić, tym bardziej, że najwyraźniej ma ochotę buszować w naszym kurniku.

/mdk