Cała Polska przez miniony tydzień żyła wulgarnym wpisem, jaki pod adresem marszałka Szymona Hołowni umieściła w social mediach Anna Maria Żukowska, szefowa Klubu Parlamentarnego Lewicy. Media chętnie jej wpis powielały i komentowały go, a autorka stała się jeszcze bardziej popularna, o co też mogło jej chodzić.

Niektóre z komentarzy zdawały się sugerować, że w trakcie umieszczania owego wpisu pani Żukowska była pod wpływem alkoholu. Nie mnie to rozstrzygać, szczególnie, że pisząc post nie musiała znajdować się w miejscu publicznym i mogła być nietrzeźwa. Gorzej, że pisała „o” czy też „do” drugiej, według konstytucji, osoby w państwie. Ale nie to jest przedmiotem mojej konstatacji. Otóż stawiając marszałka Hołownię pod ścianą w kwestii, które wydają się dla niej najważniejsze, czyli możliwości w miarę nieskrępowanego dostępu kobiet do zabijania dzieci poczętych, wzięła udział w operacji, dokonującej się od jakiegoś czasu, która określę jako przebiegunowanie polskiej oficjalnej sceny politycznej. Otóż ugrupowanie polityczne reprezentowane przez Hołownię w kwestii aborcji ma zdanie nie aż tak radykalne jak panie z Klubu Lewicy i ich medialni przyjaciele, tudzież lobby proaborcyjne z zachodniej Europy. Przynajmniej taki obraz swojego ruchu marszałek próbuje rysować. Generalnie nie widzę jakichś faktów wskazujących na to, by politycy związani z nim tworzyli grupę zaangażowaną w obronę życia nienarodzonych, ale fakt pewnego, niewielkiego sceptycyzmu w tej sprawie jest widoczny. Wynika on pewnie z kilku rzeczy, nie będę się tu odwoływał do wiary marszałka w Pana Boga, bo tenże zdaje się stać na stanowisku, że sprawy te noszą charakter prywatny. Ale jest prawdą, że w ramach PSL i Trzeciej Drogi istnieje grupka posłów, którzy albo mają w całej sprawie podejście mniej entuzjastyczne niż panie z Lewicy, lub też rzeczywiście ich poglądy etyczne są wynikiem przekonań religijnych, czy etycznych. W każdym razie marszałkowi chyba istnienie takiej grupki zdaje się być na rękę, gdyż po pierwsze daje mu ona pretekst do określonych zachowań, które z kolei przedstawicielkom Lewicy dostarczają paliwa do nieskrępowanych i, jak widać, wulgarnych ataków. Wbrew niektórym komentatorom nie uważam, że w związku z tym koalicja rządząca pęka. Ona w sposób kontrolowany dzieli się wewnętrznie na lewicę i prawicę, przy czym ta pierwsza przesuwa się mocno na lewo, o czym ów wulgarny język i pośpiech pani Żukowskiej i jej przyjaciół świadczy niezbicie. W związku z tym owa nowa przewektorowana prawica też ma w okolicach dzisiejszej umiarkowanej lewicy dużo przestrzeni i ją chętnie zajmuje. Marszałek Hołownia i jego ekipa, na potrzeby takiej przebudowy, nawet gotów się ogłosić konserwatystą i straszyć ewentualnych malkontentów, żeby siedzieli cicho, bo przez niedopatrzenie Polacy wybrali do parlamentu ludzi bardziej konserwatywnych niż myśleli, przy czym zgaduję, że puszczając w obieg taki komunikat ma na myśli właśnie siebie. Manewr ten znany jest z Europy zachodniej, gdzie chadecja już dawno jest na pozycjach odległych nawet nie tyle od tradycyjnego miejsca prawicy – w sensie wartości chrześcijańskich, a nie walki przeciwko prawom pracowniczym – ale zdaje się być całkowicie zdystansowana od jakkolwiek czytanego Dekalogu.

Operacja przewektorowania świadczy, że koalicja na rzecz prawa do zabijania dzieci nienarodzonych i wprowadzenia lewicowo-permisywnej agendy obyczajowej z „Zachodu” umocni się, a elektorat będzie miał za zadanie głosować na w ten sposób wyłonione nowe frakcje polityczne. Zdaje się, że już słychać głosy, że marszałek Hołownia to nie może być taki zły, skoro go kobiety Lewicy tak wulgarnie traktują. Nie dajmy się nabrać: manipulacja to tylko manipulacja i nic więcej.

/mdk