O miłosierdziu Bożym napisano i powiedziano wiele. Dobrze znana jest również historia życia Św. Siostry Faustyny Kowalskiej i jej nadprzyrodzonych spotkań z Jezusem miłosiernym. Tymczasem mało znany jest sam początek tej historii, a związany jest z pewnym fabrykanckim łódzkim parkiem, który wtedy nosił nazwę „Wenecja”, a obecnie nosi imię Juliusza Słowackiego.

Jest lipiec 1924 roku, wieczór i piękna pogoda tworzą niesamowity klimat, który połączony z imprezą taneczną sprzyja dobrej zabawie. Młoda, 19 letnia Helena wraz ze swoją siostrą bawią się świetnie wraz z całym tłumem innych imprezowiczów w łódzkim parku "Wenecja". Obie w dni powszednie ciężko pracują, a zatem teraz chcą odetchną, dobrze się zabawić, może poznać kogoś ciekawego i zapomnieć o trudnej codzienności. Pochodzą ze wsi, nie mają praktycznie żadnego wykształcenia, ani szans na świetlaną przyszłość. Helena ma swoje aspiracje, marzenia, ale codzienność fabrykanckiej Łodzi brutalnie je weryfikuje i z jednej strony tętniące życiem wielkie miasto kusi i daje nadzieję, a z drugiej strony przebija się świadomość fatalnego położenia biednych robotnic. Dlatego teraz, kiedy trwa zabawa niechaj wiruje świat i niech daje namiastkę szczęścia.

Trudno byłoby w postaci tej młodej robotnicy, odreagowującej ciężkie życie podczas szalonej zabawy odnaleźć oblicze skupionej mistyczki, doświadczającej objawień Jezusa Miłosiernego. Jednakże to właśnie ona, późniejsza siostra Faustyna ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, a obecnie powszechnie znana na całym świecie Święta Faustyna Kowalska, apostołka kultu Miłosierdzia Bożego.

Podczas tej lipcowej, wieczornej potańcówki, wśród śmiechu bawiących się ludzi, przy akompaniamencie hucznej muzyki dzieje się co niezwykłego. Helena, nagle jakby zamiera, zastyga w ruchu, świat dla niej przestaje istnieć. Widzie obok jednego z parkowych drzew postać cierpiącego Jezusa. Zwraca się do niej słowami „ileż jeszcze będę cię znosił”. Jego przesłanie jest dla niej zaskakująco jasne i zrozumiałe. Od wczesnych lat dziecięcych myślała o pójściu do klasztoru, ale rodzice skutecznie wybili jej ten pomysł z głowy, chcąc dla niej życia świeckiego. Od tamtej pory dziewczyna porzuciła te plany, a teraz Jezus osobiście się o nią upomniał.

Reaguje natychmiast, posłuszna poleceniu Jezusa, że ma się udać do łódzkiej katedry, opuszcza park i  bawiących się ludzi i pieszo udaje się do wskazanego miejsca. Po wejściu do katedry pada na twarz i leżąc krzyżem stara się modlić, zebrać myśli. W tym momencie dochodzi do ponownego objawienia się Jezusa, który każe jej opuścić miasto i udać się do Warszawy, gdzie ma wstąpić do klasztoru.

Resztę tej niesamowitej historii dobrze znamy, ale mnie fascynują okoliczności i miejsce tego pierwszego spotkania Faustyny z Jezusem. Była zwykłą młodą dziewczyną, jakich tysiące było i nadal jest w wielkiej Łodzi. Prowadziła życie typowej nastolatki. Nie stroniła od imprez i ciekawego towarzystwa, próbowała korzystać z życia. W niczym nie różniła się od sposobu funkcjonowania dzisiejszej młodzieży. Dzisiaj także miłosierdzie Boże dociera do ludzi w rozmaitych okolicznościach ich życia. Czy to jest praca, zabawa, nauka Bóg nie czeka zamknięty w budynkach klasztorów, ale wychodzi do człowieka.

Zadaniem dla nas na niedzielę Miłosierdzia Bożego niech się stanie odszukiwanie śladów Jego obecności we wszystkich naszych okolicznościach życia. Jednakże na tym nie można poprzestać. On chce, abyśmy sami byli Jego posłańcami wszędzie tam, gdzie żyjemy i funkcjonujemy. Może się wtedy okazać, że nasza obecność na najbliżej imprezie, może nawet w jakimś parku będzie dla innej osoby, jak prawdziwe spotkanie z Jezusem. Może jakieś nasze słowo, sposób bycia, czy gest okażą się dla kogoś odmieniające i motywujące do szukania czegoś więcej.

/mdk