Zgodnie z życzeniem Jezusa, które wyraził w objawieniach danych św. Faustynie, druga niedziela okresu wielkanocnego obchodzona jest jako Niedziela Miłosierdzia Bożego. Kończy ona oktawę Uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego i wskazuje, jak wielu teologów podkreśla, na największy przymiot Boga, jakim jest Jego miłosierdzie. Dla wielu ludzi nowe odkrycie miłosierdzia Bożego stało w sprzeczności z innym przymiotem Boga, jakim jest Jego sprawiedliwość wyrażona w zapowiedzi sprawiedliwego sądu nad ludzką duszą i nad światem. Jednak owa sprzeczność jest pozorna, bo jak głosi Pismo – miłosierdzie odnosi triumf nad sądem.

Sprawiedliwość Boga nie zostaje w żaden sposób umniejszona przez Jego miłosierdzie. Bóg jest w sposób absolutny, pewny i skuteczny Sędzią sprawiedliwym. W ujęciu klasycznym pojęcie sprawiedliwości rozumie się jako zasadę, że każdemu należy oddać to, co się mu należy. Niby zasada jest prosta i zrozumiała, wydaje się także logiczna, ale stanowi ona nawiązanie do  starożytnej zasady – oko za oko, ząb za ząb.

Obserwując czyny Jezusa i słuchając słów, które wypowiadał podczas działalności publicznej, zdajemy sobie sprawę, że nasz Pan kwestionował ten porządek. Rozszerzał rozumienie bliźniego na każdego człowieka, a przebaczać nakazywał zawsze i każdemu i jeszcze nadstawiać drugi policzek. W swojej Męce ukazał darmowy wymiar zbawienia, które zyskuje się z łaski Boga, a nie w wyniku swoich zasług. W tym kontekście objawiał nam prawdziwe oblicze Boga, który jest miłosierny. Zbawia i usprawiedliwia grzeszników, bo tak chce, a nie dlatego, że został do tego „nakłoniony” przez jakiekolwiek akty ludzkiej sprawiedliwości.

Sprawiedliwy sąd Boga jest niczym innym, jak właśnie objawieniem Jego miłosierdzia i łaski, a jedynym warunkiem otrzymania łaski i przebaczenia, jest wiara i zaufanie wobec Zbawiciela. W tym kontekście warto przypomnieć sobie w tę szczególną Niedzielę Miłosierdzia Bożego, jeden z elementów objawień otrzymanych przez św. Faustynę, a mianowicie podpis pod obrazem Jezusa miłosiernego - Jezu, ufam Tobie. Te słowa są najprostszą modlitwą zwierzenia się Zbawicielowi. Wyznanie, że Mu ufam powoduje stanięcie w prawdzie o mojej niewystarczalności, aby osiągnąć sprawiedliwość i zbawienie. Jest powierzeniem siebie Panu, który w swym miłosierdziu przychodzi do mnie.

Jego zbawczy zamiar jest czytelny wobec uczniów, którym ukazuje się w tygodniowych odstępach, aby podkreślić wartość ustanowionej Eucharystii. Nie potępia nawet wątpiącego Tomasza, ale umacnia i uczy wzajemnej służby i miłości.

/mdk