W dzisiejszej Ewangelii odnajdujemy wiele opinii o Jezusie, które świadczą o tym, że Jego Osoba oraz nauczanie zdumiewało zarówno Jego rodzinę, Jego uczniów, jak i oburzało uczonych w piśmie. Zachęca nas to do poszukiwania tego, co mnie osobiście zdumiewa w Jezusie i czy w ogóle coś mnie w Nim porusza i zdumiewa? Czy raczej wszystko, co dotyczy naszego Pana w naszym życiu, pozostaje bez jakiegokolwiek odzewu? Tymczasem dobrze byłoby dać się Chrystusowi zaskakiwać i zdumiewać. I to jak najczęściej.

Wiara żywa to taka, która rodzi się ze słuchania Słowa i wydaje owoce w postaci dobrych czynów. Istotnym elementem w tym naturalnym procesie życia wiarą jest zdumienie. Ono pozwala zatrzymać się nad czymś, co odkrywamy na nowo i co motywuje nas do dobrego życia.

Opinie o Jezusie są bardzo wyraziste – jedni mówią, że odszedł od zmysłów, uczeni w piśmie twierdzą, że ma Belzebuba w sobie. Te szokujące wiadomości docierają do rodziny Jezusa. Jego bliscy przychodzą to sprawdzić i ewentualnie powstrzymać Go, a kiedy przychodzą, dowiadują się, że prawdziwi krewni Jezusa, to ci, którzy pełną wolę Boga zawartą w głoszonym Słowie. Wszystko to pokazuje, że obok Jezusa nie można było przejść obojętnie, a On wykorzystywał każde ludzkie zdumienie i zaskoczenie do tego, aby prawda Ewangelii dotarła do wszystkich. Nawet niepochlebne opinie o Nim, były nośnikiem przekazywania informacji o Nim z ust do ust. Efektem tego były tłumy, które zewsząd schodziły się do Niego, zaciekawione tym, co o Nim mówiono.

Spróbujmy także z zaciekawieniem podążyć za Chrystusem i Jego Słowem. Dajmy się poruszyć i być zdumionym Jego Osobą. Opowiadajmy o naszym zdumieniu innym, podkreślając, co w naszym życiu zmieniło się na lepsze pod wpływem Dobrej Nowiny. Myślę, że to rozumienie Ewangelii właśnie jako „Dobrej Nowiny” jest podstawą do zrozumienia, jak ma być głoszone Słowo. Ma być Ono przekazywane jak pozytywna, radosna i wyzwalająca informacja, na tyle zdumiewająca i ciekawa, że aż sama z siebie zachęcająca do przekazywania jej dalej.

/ab