Giuseppe Melchiorre Sarto pochodził z wiejskiej, wielodzietnej rodziny. Urodził się w 1835 r. Dzięki stypendium kardynała Jakuba Monico mógł rozpocząć studia w seminarium w Padwie, w wieku 12 lat. Święcenia kapłańskie otrzymał jedenaście lat później i tylko za specjalną dyspensą papieską – ponieważ brakowało mu ośmiu miesięcy do wieku wymaganego przez prawo kanoniczne.

Rozpoczął swoją posługę w miejscowości Tombolo. Był świetnym kaznodzieją, zajmował się biednymi. Mawiał:

Urodziłem się ubogi, żyłem w ubóstwie, i pragnę umrzeć w ubóstwie.

W roku 1867 został przeniesiony do Salvano, gdzie został proboszczem. Zajmował się katechizacją dzieci, uczył chór śpiewu liturgicznego. W 1875 został kanonikiem w Treviso, a także ojcem duchownym i rektorem seminarium. Rok później był już kanclerzem kurii biskupiej. Po kilku latach, papież Leon XIII powierzył mu stanowisko biskupa Mantui. Giusseppe Sarto przywiązywał wtedy szczególną wagę do formacji kapłanów w seminariach. Następnie otrzymał biret kardynalski i został patriarchą Wenecji.

Jako pierwszy wprowadził do seminariów studia biblijne, historię Kościoła i ekonomię społeczną. Rozpoczął również akcję oczyszczania muzyki kościelnej z elementów świeckich, jakie powszechnie wówczas wdarły się do liturgii, w czym pomagał mu muzyk – Wawrzyniec Perosi.

W 1903 r. został wybrany na papieża, przyjął imię Piusa X. Jego motto brzmiało: “Odnowić wszystko w Chrystusie”. Gorąco zachęcał wiernych do pobożności eucharystycznej i częstego przyjmowania Komunii Świętej. Obniżył wiek, w którym dzieci miały po raz pierwszy przystępować do tego Sakramentu, do 7 lat. Był z resztą nazywany papieżem dzieci. Potępiał modernizm i jego ideały. Ustanowił Papieski Instytut Biblijny, istniejącą do dziś najwyższą szkołę biblijną.

Jego stan zdrowia pogarszał się, a czynnikiem, który wpłynął na niego bardzo negatywnie był wybuch I wojny światowej. Zmarł 20 sierpnia 1914 r. Ostanie słowa wypowiedziane przez niego brzmiały: “Poddaję się całkowicie”. 3 czerwca 1951 r. Pius XII dokonał uroczystej beatyfikacji sługi Bożego, a w trzy lata później, 29 maja 1954 r., ten sam papież kanonizował Piusa X.

Modlitwa św. Piusa X:

Chwalebny św. Józefie, wzorze wszystkich pracujących, uproś mi łaskę, abym pracował w duchu pokuty, dla zadośćuczynienia za swoje liczne grzechy; bym pracował sumiennie, wyżej ceniąc poczucie obowiązku, niż swoje upodobania; abym pracował z weselem i wdzięcznością, poczytując sobie za chlubę używanie i rozwijanie przez pracę darów otrzymanych od Boga; abym w pracy zachował porządek, spokój, umiar i cierpliwość, nie poddając się znudzeniu i trudnościom, abym pracował przede wszystkim z czystą intencją i z zapomnieniem o sobie, mając zawsze przed oczyma śmierć i rachunek, jaki muszę złożyć ze straconego czasu, ze zmarnowanych  darów,  z opuszczenia  okazji  do  czynienia dobra i z próżnego upodobania w powodzeniu, tak szkodliwego w Bożej sprawie, wszystko dla Jezusa, wszystko przez Maryję, wszystko na Twoje podobieństwo, Patriarcho Józefie! Niech to będzie moim hasłem w życiu i przy zgonie. Amen.

/wj