Niedziela radości i wesela – laetare – przybywa do nas z niezwykłą nowiną. Bóg posyła swego Syna nie po to, aby świat potępić, ale po to, aby go zbawić. Wiara w Syna Bożego przynosi uwolnienie od zła i grzechu, a sąd nie ma nic wspólnego z ludzkim wyobrażeniem procesu karnego. Sąd Boga nad człowiekiem dokonuje się poprzez spotkanie człowieka ze Światłością odwieczną, która uwalnia nas spod władzy zła i grzechu.

Światłością świata, która przyszła na świat, jest sam Chrystus. Ludzie niejednokrotnie odrzucają Go właśnie ze względu na to, że jest Światłością rozświetlającą mroki naszego wnętrza. Człowiek odruchowo broni się przed światłem, które ujawnia jego złe czyny. Podświadomie wie, że źle robi, wstydzi się tego i nie chce, aby to wyszło na jaw. Próbuje zachować pozory, że wszystko jest w porządku i w tym złudnym poczuciu bezpieczeństwa woli tkwić w ciemności.

Ten strach przed Światłością jest zupełnie bezzasadny, a dzisiejsza Ewangelia podkreśla to w stwierdzeniu, że nadejście Jezusa nie jest zwiastunem potępienia, ale zbawienia. Jezus jest jak starotestamentalny miedziany wąż wywyższony na palu na pustyni uzdrawiający Hebrajczyków z ukąszeń, których doznawali jako karę za swe występki. Dziś zbliżmy się do Pana, który pragnie rozświetlić nasze wnętrza, a także rozproszyć ciemności naszego niejednokrotnie pogmatwanego życia.

Mylnym byłoby rozumowanie, że nadejście Światłości zwiastuje karę dla pogrążonych w grzechu i nieprawości, nagrodę dla żyjących uczciwie, sprawiedliwie i bogobojnie. Nadejście Światłości jest szansą na odkupienie win, rozpoznanie, co należy w naszym życiu poddać pokucie i nawróceniu, i żyć dalej pełnią łaski. To jest radość tej niedzieli – nic nie jest stracone – jest nadzieja i wizja dobrego życia w zgodzie z wolą Boga.

/ab