Król wyprawia ucztę weselną dla swego syna i zaprasza na nią wielu gości, lecz część z nich wymawia się rozmaitymi obowiązkami i odrzuca zaproszenie. To jeszcze można zrozumieć – jeżeli nie chcą skorzystać z wykwintnej uczty, to trudno. Tymczasem zachowanie pozostałej grupy zaproszonych gości, którzy pozabijali zapraszających ich służących, jest nie tylko szokujące, ale i nielogiczne. Przypowieść bowiem ma ukazać właśnie brak logiki tych, którzy odrzucają Królestwo Boże.

Jezus tą przypowieścią ponownie pragnie dotrzeć do wyobraźni arcykapłanów i starszych ludu, którzy ze względu na swoją pozycję społeczną i religijną są odpowiedzialni za rozpoznawanie znaków, które narodowi wybranemu daje Bóg. Tymczasem oni zdają się być głusi i ślepi. Wielka uczta jest im podana jak na tacy – nic tylko korzystać i czerpać garściami z dobrodziejstw Królestwa Bożego. Oni jednak wolą zamknąć się w dotychczasowym schemacie myślenia i postępowania. Niektórzy nawet są gotowi na to, by zabijać w imię zachowania tego, co dotychczas praktykowali.

Król, w którym słusznie widzimy Boga Ojca, reaguje na to nielogiczne, a nawet zbrodnicze, odrzucenie wystosowaniem zaproszenia wobec wszystkich bez wyjątku. Posyła swoje sługi, aby zapraszali wszystkich i dobrych i złych. To jest bardzo ciekawy rys Królestwa Bożego – ono jest dla wszystkich, bo każdemu daje szansę odkupienia, poprawy i życia według zasad miłości.

To bardzo ważne, aby odrzucić myślenie, że Królestwo Boże jest tylko dla sprawiedliwych, mądrych i dobrych. Ono nie jest nagrodą za święte życie. Ono jest przeznaczone do tego, aby ludzie w nim się uświęcali i stawali się dobrymi, mądrymi i sprawiedliwymi. W pewnym sensie jest ono lekarstwem na bolączki naszego ducha. Jest przestrzenią, w której może odnaleźć się każdy. Wystarczy odrobina otwartości umysłu i serca oraz elementarne zasady ludzkiej logiki, prowadzące do prostego wniosku – mnie zwyczajnie nie opłaca się nie przyjąć zaproszenia na ucztę weselną królewskiego Syna.

Przypowieść nie zatrzymuje się tylko na tym wątku odrzucenia i ostatecznego wpuszczenia wszystkich, którzy chcieli przyjść. Oto jeden z ucztujących przybył bez stroju weselnego i poniósł tego konsekwencje – został wyrzucony precz. To ważne dopowiedzenie w tej przypowieści. Bez niego można byłoby pomyśleć, że rzeczywistość Królestwa Bożego jest na tyle powszechna, otwarta i darmowa, że w istocie jest nic niewarta. Jest dokładnie odwrotnie – jest bezcenna.

Jezus wzywa nas, abyśmy dbali o jakość naszej szaty weselnej i byli godni Królestwa Bożego. Jak to zrobić? Badać sumienie, dbać o bliską, osobową relację z Bogiem, nawracać się i wydawać owoce dobrych czynów.

/ab