Gospodarz najmuje robotników do pracy w winnicy. Jedni pracują cały dzień za ustaloną stawkę – jednego denara. To uczciwa zapłata. Następnie, w ciągu dnia najmuje kolejnych robotników, o różnych porach dnia tak, że ostatnia grupa pracuje tylko jedną godzinę. Przy rozliczeniu wszyscy dostają taką samą wypłatę jak ci, którzy przepracowali cały dzień. Pozornie wygląda to na rażącą niesprawiedliwość. Jednak mamy tu do czynienia z przypowieścią o Królestwie Niebieskim, a nie z kodeksem pracy, czy podręcznikiem ekonomii.

Nauczanie Jezusa nie rości sobie pretensji do bycia lekcją sprawiedliwości społeczno-ekonomicznej. Jezus ukazuje w przypowieściach charakterystyczne elementy Królestwa Niebieskiego, które nie jest ziemskim, doczesnym państwem, ale jest rzeczywistością duchową o wartości zbawczej. Dlatego sprawiedliwość Królestwa Niebieskiego różni się od ludzkiej sprawiedliwości.

Sednem i najwyższą wartością Królestwa Niebieskiego jest zbawienie człowieka poprzez jego uświęcenie. Bóg w tym zakresie jest sprawiedliwy, a Jego sprawiedliwość to miłosierdzie i łaska. Jeśli rozumiemy zbawienie jako świętość w wieczystym zjednoczeniu z Bogiem w niebie, to powinniśmy zrozumieć, że Bóg z miłości do człowieka chce jej dla każdego.

Co to jednak oznacza w praktyce? Otóż oznacza to, że niezależnie od jakiego momentu swojego życia wkraczamy do winnicy Królestwa Niebieskiego, aby podjąć w niej pracę, to zapłata jest zawsze taka sama - jest nią zbawienie. Niezależnie, czy ktoś całe życie przeżył w bliskości z Bogiem, czy też nawrócił się u schyłku życia, nagroda jest taka sama. Nie ma bowiem lepszej lub gorszej świętości, ani lepszego czy gorszego zbawienia. Jego nie przelicza się według procentów, części, czy jakości – ono jest zawsze pełnią szczęścia.

Poszukujmy Królestwa Niebieskiego, bo warto w nim żyć i dla niego się trudzić. Jego logika i zasady znacząco odbiegają od naszej, ludzkiej sprawiedliwości, ale dają przedsmak nieba, pozwalając doświadczyć szczęścia, które jest obietnicą życia wiecznego. 

/ab