Odprawa koordynatorów 26. Ogólnopolskiego Konkursu Wiedzy Biblijnej rozpoczęła się we środę (15.09). Przed południem w siedzibie KSCCH w Krakowie spotkali się zarówno nowi koordynatorzy, a także Ci, którzy z konkursem związani są od wielu lat. Obecni byli również Alina Kostęska i Sławek Kowalik – to oni od samego początku współtworzą konkurs. Spotkanie moderowała Agnieszka Zalewska - krajowy koordynator Konkursu Wiedzy Biblijnej. Kolejnym punktem programu było wyjście do klasztoru Ojców Karmelitów w Krakowie ,,Na Piasku”. Popołudniu została odprawiona Msza Św. Obchodzone wspomnienie Najświętszej Matki Bożej Bolesnej było okazją do medytacji nad Chrystusem ukrzyżowanym, któremu wiernie towarzyszyła Matka. Czy jesteśmy gotowi iść za Chrystusem cierpiącym i stanąć przy Krzyżu obok Maryi? Czy w swojej działalności jesteśmy prawdziwymi świadkami Chrystusa, a nie tylko formalistami wypełniającymi swoje obowiązki? Między innymi takie pytania zostały z nami po wygłoszonej homilii przez ks. Dariusza Wojteckiego, krajowego asystenta kościelnego Katolickiego Stowarzyszenia „Civitas Christiana”, w kaplicy przy cudownym obrazie Matki Bożej Piaskowej u krakowskich karmelitów. Ksiądz zwrócił też naszą uwagę na to, aby przede wszystkim cieszyć się z uczestników OKWB, którzy decydują się na udział w konkursie, zamiast ubolewać, że ich liczba w przeciągu ostatnich lat się zmniejszyła.

 Autor: Urszula Tomasiak

Tego dnia wysłuchaliśmy również wykładu biblijnego, dotyczącego zakresu merytorycznego XXVI OKWB. Wygłosiła go dr Danuta Piekarz – teolog biblijny, italianistka, wykładowca na Uniwersytecie Jagiellońskim, Papieskim Uniwersytecie Jana Pawła II w Krakowie oraz Kolegium Filozoficzno-Teologicznego Polskiej Prowincji Dominikanów z siedzibą w Krakowie.

SYNTEZA KSIĄG BIBLIJNYCH XXVI OKWB

W zakres merytoryczny konkursu wchodzą trzy Księgi Biblijne. Pierwszą z zaprezentowanych przez dr Danutę Piekarz, była Księga proroka Jeremiasza ze Starego Testamentu. Jeremiasz ma następujące tłumaczenia: Jahwe zakłada lub Jahwe pozwala, albo niech Jahwe podniesie z upadku lub Jahwe wywyższa. Prorok pochodził z rodziny kapłańskiej osiadłej w Anatot. Dla Jeremiasza najbardziej wstrząsającym przeżyciem, które cały czas go nurtowało było powołanie na proroka Jahwe. Nastąpiło   ono za panowania króla Jozjasza w 626 r. przed Chr. Jak odnosił się Jeremiasz do reformy religijnej króla? To pytanie otwarte, na pewno wysoko cenił władcę, lecz szybko się przekonał, że jego edyktem nie zmieni się ludzi na dobrych. Postać Jeremiasza może być nam bliska oraz znana, dzięki wielu fragmentom wyznań osobistych, autobiograficznych, biograficznych.  Wyróżnia się on -  jako prorok - tragiczny, odrzucony i osamotniony ze strony ludu Izraela, który odrzuca przepowiadane orędzie Jahwe, ulegając fałszywym wyroczniom. Z pozornego ludzkiego oglądu, wydaje się być przegranym i zdruzgotanym, misją jaką ma wypełnić. Jednak z punktu oglądu boskiego i historii, to on zwyciężył, dzięki zakotwiczeniu się w Panu oraz wierności i niezłomności, z jaką realizował swą misję prorocką. Jego życie stanowiło drogę męczeńską przez 50 lat, na której spotykał się z  zaślepieniem ludu i władz odrzucających wezwanie do nawrócenia i pokuty. Nic nie pomagały realizujące się proroctwa na ich oczach. Wierzyli głosowi fałszywych proroków, pokonani przez Egipt, a następnie Babilon, który zrównał z ziemią Izraela. Duchowość Jeremiasza rozwijała się w szkole cierpienia poprzez oczyszczenie. Jego posłannictwo wbrew karom i zapowiadanej sprawiedliwości Jahwe, zawiera w sobie przesłanie  nadziei oraz pocieszenia, że Pan Bóg nie opuści Izraela. Katastrofą dla proroka była zatwardziałość ludu Jahwe, który nie dopuścił do siebie prawdy zawartej w proroctwie. Uparcie trwał w błędzie oraz złu postrzegając Jeremiasza jako zdrajcę narodu wybranego. Można nazwać księgę Jeremiasza księgą cierpliwości Bożej, wynikającej z Jego miłości i sprawiedliwości. Bóg otacza świat opieką, oceniając postępowanie ludzi według swej miary i prawa wiecznego. Stwórca zna najtajniejsze myśli ludzkie: „Lecz Jahwe Zastępów jest sprawiedliwym sędzią, bada nerki i serce” (Jr 11, 20), nagradza lub karze czyny człowieka według pełnej sprawiedliwości. Istotę rozważań proroka stanowi naród wybrany związany przymierzem z Bogiem oraz odczuwana świadomie istota grzechu, np., bałwochwalstwa, synkretyzmu, buntu przeciw Bogu, upadku moralnego i podeptania prawa Bożego. Mimo gniewu Jahwe i  kar zapowiadanych przez Jeremiasza, każdy ma szansę powrotu do Boga w procesie nawrócenia. Wybrzmiewa obietnica nowego przymierza, które będzie duchowe oraz przenikające całe serce i  duszę człowieka w perspektywie mesjańskiej. To prorok na nasze czasy, który ukazuje, że w Panu podołamy wszystkiemu.

Następne dwa Pisma poruszone przez dr Danutę Piekarz dotyczyły Listów Św. Piotra Apostoła. Jako autora - oba utwory - podają apostoła Szymona Piotra, potwierdzone przez tradycję dawnego Kościoła. Współcześnie istnieją różne inne opcje doszukujące się autorstwa kogoś innego. Aczkolwiek z punktu płaszczyzny wiary to nie ma znaczenia. Dlaczego nie zgodzić się z przekazem tradycji i kanonu Ksiąg świętych? Listy Apostoła zaliczają się do listów katolickich czyli powszechnych, skierowanych do wszystkich chrześcijan. Listy Piotrowe powstały,  jak przyjmują obecne wyniki badań po śmierci Piotra Apostoła, zredagowane przez jego najbliższych współpracowników lub sekretarza, którzy uznali za obowiązek przekazania nauki Apostoła wiernym braciom i siostrom. Ten zabieg był powszechnym w starożytności, nazywa się go pseudonimią. Pierwszy List św. Piotra datuje się na lata 70 albo 80, zaś 2 List, przyjmuje się na powstanie pod koniec I wieku w Rzymie. Do centralnych tematów Pierwszego Listu, zalicza się uprzedzenie oraz wrogość świata pogańskiego względem chrześcijan, który marginalizował Kościół wczesnochrześcijański, pomawiając go o wszelkie niecne i zbrodnicze praktyki. Autor wzywa do dumy ze świadomości bycia chrześcijanami, wybranymi przez chrzest do wspólnoty w mistycznym Ciele Chrystusa. Przypomina również,  że chrześcijańskie wybranie, opiera się na wybraniu Jezusa naszego Pana, wszyscy zaś wierzący są godni czci oraz szacunku upodabniając się do Chrystusa. Wybranie przez Pana Boga, zobowiązuje do bycia na wzór świętych, aby stać się kamieniami budowli Kościoła. Postawa świadectwa, chrześcijańskiego życia w wierze, miłości, pokoju i braterstwie oddziałuje na pogan. W liście zawarta jest również nadzieja chrześcijańska oraz płynąca z niej pociecha i otucha dla wierzących.

W Drugim Liście Piotrowym znajdujemy wiele odniesień do wcześniejszego nauczania Apostołów, ze wspomnieniem listów Pawłowych oraz świadomym nawiązaniem w tekście do Listu Judy. Treść Listu stanowi częściowo testament Apostolski o charakterze mowy pożegnalnej. Tematem wiodącym Drugiego Listu św.  Piotra jest przestroga przed fałszywymi prorokami i nauczycielami  wiary, którzy zagrażają moralności oraz wierze wspólnoty pierwotnego Kościoła. Adresaci listu są wezwani do kierowania się nauczaniem apostołów jako prawdziwych świadków Chrystusa Zbawiciela oraz do tego, by życie opierać na Słowie Bożym. Oba Listy w swym przekazie zawierają pocieszenie, nadzieję oraz pokrzepienie duchowe wówczas gdy trzeba bronić przed zagrożeniami wspólnotę Kościoła. Te dwa listy się wzajemnie uzupełniają, prowadząc do odrodzenia w nadziei, aż do jej pełnego urzeczywistnienia. „Wy zatem, umiłowani, wiedząc o tym wcześniej, strzeżcie się, abyście dając się uwieść błędom tych, którzy nie szanują praw Bożych własnej stałości nie doprowadzili do upadku. Wzrastajcie zaś w łasce i poznaniu Pana naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Jemu chwała zarówno teraz, jak i do dnia wieczności. Amen”(2 P 3, 17-18).

Autor: Krzysztof Dziduch

Drugiego dnia (16.09) podczas spotkania Agnieszka Zalewska przedstawiła część merytoryczną i informacyjną 26. edycji OKWB. To był ważny moment wdrożenia nowych koordynatorów do działań związanych z konkursem. Ci, którzy od wielu lat współpracują przy tworzeniu OKWB,  chętnie dzielili się swoimi spostrzeżeniami oraz doświadczeniami, co umożliwiło nowym koordynatorom poznanie charakteru pracy koleżanek i kolegów. Odprawa to również czas ustaleń dotyczących podziału obowiązków i sposobu kontaktowania się.

Prowadząca spotkanie Agnieszka Zalewska, omówiła kwestie merytoryczne dotyczące konkursu, podziękowała za trud pracy oraz za zaangażowanie w działania ogólnopolskie koordynatorów diecezjalnych, odnajdując w konkursowej inicjatywie dzieło Boże.

Zdjęcia: Ewa Makowska, Mateusz Gawroński

/uk