Tradycyjnie już w pierwszych dniach grudnia, na samym początku Adwentu, członkowie naszego Stowarzyszenia spotkali się w Krakowie, aby w modlitewnym skupieniu i duchowej refleksji w łagiewnickim sanktuarium godnie powitać nowy rok kościelny. Krakowskie rekolekcje adwentowe były okazją do spotkania z wyjątkowym klimatem dawnej stolicy Rzeczpospolitej, której duchowość formowała tak wielu polskich świętych, poczynając od św. biskupa Stanisława, aż do św. Faustyny Kowalskiej i bł. Jana Pawła II

Dzień pierwszy

Czwartek 1 grudnia zapowiadał się niezwykle ciekawie. Dzięki łaskawości władz Stowarzyszenia mogliśmy odbyć wędrówkę szlakiem pielgrzymkowym „Szczęść Boże” w kopalni soli w Wieliczce. Tym odwiecznym pozdrowieniem górników solnych nazwane zostały podziemne chodniki wielickie, drążone w soli. Cała przestrzeń szlaku przepełniona jest klimatem sacrum i zmusza do skupienia. Wśród licznie znajdujących się pod ziemią kaplic oszałamia pięknem, wielkością i solnymi dziełami sztuki kaplica Św. Kingi. Ojciec Piotr Stiller, karmelita i duszpasterz Katolickiego Stowarzyszenia w Krakowie odprawił tam dla uczestników rekolekcji Mszę Świętą. W homilii mówił o bojaźni Bożej, nadziei, odwadze, szacunku i wielkoduszności. Wprowadzenie w Adwent w tak osobliwym miejscu, jak mała podziemna kaplica pod wezwaniem polsko-węgierskiej świętej była niezwykle rzadkim przeżyciem. Jak przed wiekami nasi dziadowie, tak i my tą niezwykłą przestrzeń wypełniliśmy modlitwą, śpiewem oraz duchem chrześcijańskim. Pełni wrażeń, emocji i adwentowej nadziei wracaliśmy do Łagiewnik na wspólną wieczerzę.

Z uczestnikami rekolekcji adwentowych spotkał się kard. Stanisław Dziwisz
| Fot. Marcin Sułek

Dzień drugi

Piątek 2 grudnia prawie w całości poświęcony był naukom rekolekcyjnym dla uczestników Dni Skupienia. Wygłosił je ks. dr hab. Bogdan Zbroja, wykładowca Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. Swoje rozważania poświęcił on w dużej mierze konieczności odbudowy kultury chrześcijań skiej Polski i Europy. Nie jest to zadanie jedynie dla wyrafinowanych intelektualistów lub wybitnych artystów. Reewangelizacja mniejszych i większych wspólnot: rodziny, środowiska zawodowego i lokalnego, od którego zaczyna się ponowne wskrzeszanie świadomej społeczności chrześcijańskiej jest obowiązkiem każdego członka Kościoła. Dzisiaj, katolicy stają przed licznymi i nieraz trudnymi do natychmiastowego rozwiązania problemami. Miejsca w których przyszło nam żyć i pracować coraz częściej stają się wielokulturowe, gdzie wiara w Chrystusa wcale nie jest już zastaną od wieków rzeczywistością, lecz sprawą indywidualnego wyboru, obarczonego ryzykiem niezrozumienia, drwin, a nierzadko nawet prześladowań.

W sytuacji kryzysu wiary, gdy głos katolików w Polsce i na świecie wydaje się słabnąć, a wierni uciekają od zajęcia jednoznacznego i prostego stanowiska broniącego Krzyża, w pewnym sensie naturalnym zjawiskiem jest pojawienie się w ludzkich sercach rozczarowania, rezygnacji, a nierzadko również buntu. Ważne jest jednak, abyśmy na tych uczuciach nie poprzestali, gdyż na dłuższą metę mogą one przerodzić się w apatię i duchowe lenistwo.

„Powinniśmy nauczyć się prawdziwej, chrześcijańskiej odwagi, której jednak nie należy mylić z agresją i zuchwałością. Zawsze musimy miłować i modlić się za naszych nieprzyjaciół, których przecież sam Bóg obdarzył godnością” – mówił ks. Zbroja.

O godz. 15.00 w godzinę miłosierdzia modliliśmy się Koronką, po czym, po krótkiej przerwie została odprawiona Mszą Święta, transmitowana na żywo przez TVP Kraków. W homilii, jeszcze raz padły słowa wzywające nas do dawania zdecydowanego świadectwa wiary w świecie. „Waszym ideałem powinno być, aby patrząc na Katolickie Stowarzyszenie „Civitas Christiana” inni członkowie Kościoła pomyśleli – chcę być tacy jak oni, pełni modlitwy i miłości” – stwierdził celebrans.

Po Mszy Św. spotkała nas miła niespodzianka. Odwiedził nas Eminencja Ks. kardynał Stanisław Dziwisz wraz z kustoszem łagiewnickiego sanktuarium, bpem Janem Zającem. Gorączkowe poszukiwania uczestników – a to modlących się w sanktuarium a to w centrum Jana Pawła II „Nie Lękajcie się”, czy też „starym” klasztorze (gdzie znajdują się relikwie św. Faustyny), dały całkiem dobry rezultat i za parę chwil zdecydowana większość pielgrzymów spotkała się w Sali Konferencyjnej z dostojnymi gośćmi.

„Witacie nas jak gości a przecież to ja i ksiadz biskup. Jan jesteśmy gospodarzami sanktuarium” – odpowiedział dowcipnie kardynał Dziwisz na powitanie przewodniczącego Ziemowita Gawskiego. Wspólna godzinna rozmowa, błogosławieństwo, kwiaty, podziękowania. Wszyscy ogromnie zaskoczeni, ale szczęśliwi.

Wieczorny koncert wpisywał się pięknie w atmosferę adwentu, zamyślenia i nadziei. „Bal u Pana Boga” w auli Jana Pawła II w wykonaniu Joanny Słowińskiej i Jarosława Bestera wzbudził aplauz widowni. Skala głosu, barwa, moc i niezwykły akompaniament złożyły się na ciekawy i urzekający spektakl pełen refleksji i podtekstów. Ubogaceni przeżyciami minionego dnia udaliśmy się na odpoczynek.

Uczestnicy rekolekcji wysłuchali konferencji głoszonych przez ks. dr. Bogdana Zbroję
| Fot. Marcin Sułek

Dzień trzeci

Sobota, 3 grudnia była ostatnim dniem rekolekcji. Bardzo wczesny posiłek i przejazd na Wawel – stałe miejsce pielgrzymek uczestników Adwentowych Dni Skupienia. Inaczej być nie mogło. To Sanktuarium Narodowe, katedra katedr, prastara siedziba królów polskich, świadek dni chwały. Modliliśmy się za Ojczyznę. Uroczystą Mszę Św. i homilie wygłosił kustosz katedry wawelskiej, ks. prałat Zdzisław Sochacki. Cieszył się z naszej obecności i pamięci. Wzruszeni i skupieni, zajęci próbą ogarnienia fenomenu miejsca przywołujemy w pamięci pochody postaci, wydarzeń i dat.

Złożenie kwiatów przy grobie Św. Jadwigi to historia w krypcie Srebrnych Dzwonów przy grobie prezydenta z małżonką, to nie zagojona rana.

Po Mszy w katedrze wróciliśmy do Łagiewnik, gdzie przeszliśmy do budującego się Centrum „Nie Lękajcie się” i do ukończonego już Sanktuarium Bł. Jana Pawła II. Zwiedzanie świątyni, zbudowanej na planie oktagonu z podwójnym rzędem kaplic dookoła oraz centralnie usytuowanym ołtarzem z relikwiami Błogosławionego Jana Pawła II i marmurowymi klęcznikami wokół, stwarzały możliwość modlitwy i zadumy. Wielkie obrazy olejne z życia bł. Jana Pawła II i dominujące w Sanktuarium biele i beże kamieni i marmuru, wzbudzały na przemian zachwyt i wzruszenie.

Kapłani opiekujący się Sanktuarium przyjęli złoty ornat – dar Stowarzyszenia. Na koniec odmówiliśmy Różaniec w Kaplicy Kapłańskiej, tuż przy relikwiach umieszczonych na płycie nagrobnej błogosławionego Papieża – Polaka. Jeszcze tylko wspólny posiłek i pożegnanie oraz życzenia złożone przez kustosza Sanktuarium Bożego Miłosierdzia ks. biskupa Jana Zająca.

Największą pochwałą i powodem do satysfakcji organizatorów jest stwierdzenie uczestników „Tu nabieramy sił, nadziei i determinacji do pracy na cały nadchodzący rok”.

Oby tak co roku !!!