Dziś wszyscy jesteśmy świadkami bardzo przebiegłych i agresywnych ataków na człowieka. Ostatecznie współczesny człowiek wielokrotnie sam sobie szkodzi i sam na siebie wydaje wyroki. W imię źle pojmowanego dobra jest zdolny do coraz bardziej szokujących działań, które w konsekwencji prowadzą do cierpienia lub śmierci zarówno w wymiarze cielesnym, jak i duchowym.

Media w zdecydowanej większości ukazują człowieka poszukującego szczęścia poza Bogiem. Niektóre nowoczesne sposoby „uszczęśliwiania” doprowadzają do godzenia w ludzką godność i promują cywilizację śmierci (np. in vitro), a promowane publicznie wartości zdają się prowadzić donikąd. Usprawiedliwiany jest każdy przejaw ludzkiego egoizmu i wygody w imię błędnie rozumianej wolności i demokracji (np. aborcja).

Wszyscy jesteśmy świadomi również tego, że głosy odwoływania się do fundamentalnych wartości kształtujących naturę ludzką na obraz Boży są w naszym życiu publicznym coraz bardziej ignorowane, wyszydzane i prawie niesłyszalne. Wobec nasilania się ostrych ataków środowisk aborcyjnych daje się zauważyć również coraz większą bezsilność i niemoc tych, którzy rozumiejąc powagę sytuacji, mówią i działają na rzecz obrony życia. Przykłady pozytywnych, służących dobru i rozwojowi człowieka działań są powszechnie pomijane, niezauważane lub wielokrotnie błędnie oceniane. Można odnieść wrażenie, że niemal cała społeczność ludzka nie tylko przestała się sprzeciwiać szeroko rozumianej laicyzacji życia, ale pogodziła się z nią lub nawet jej sprzyja.

A przecież ludzi budujących cywilizację miłości, pozostających wiernymi prawu naturalnemu, przestrzegających praw Bożych, żyjących wartościami mającymi swój fundament w Chrystusie, jest bardzo wielu. Widzimy to podczas różnych ważnych wydarzeń społecznych. Jednym z nich jest Marsz dla Życia, który jest nie tylko publicznym wyrazem poglądów, ale również znakiem znajomości nauki Kościoła i Ewangelii. Masowy udział w Marszach dla Życia odgrywa dziś ważną rolę, bo wtedy głos broniący życia od poczęcia do naturalnej śmierci zostaje w jakiś sposób usłyszany. To poprzez uczestnictwo w tego typu manifestacjach widzimy, ilu nas jest – ludzi myślących i podobnie wartościujących. To zgromadzenie w mniejszym lub większym stopniu wywiera wpływ na świadomość społeczną i w pewien sposób sygnalizuje, że należy się z nim liczyć. Marsze dla Życia, poza wymiarem społecznym, mają szansę kształtować świadomość nie tylko uczestników tych manifestacji, ale przede wszystkim osób sprawujących władzę i kształtujących życie społeczne w kraju.

Marsze dla Życia zaczęły się od ustanowienia w 1998 roku przez Episkopat Polski Dnia Świętości Życia Ludzkiego, który ma przypadać 25 marca. Jest to odpowiedź na wezwanie sługi Bożego papieża Jana Pawła II zawarte w encyklice Evangelium vitae do ochrony życia i jego godności. Marsz dla Życia jest zatem publiczną pochwałą, promocją, uczczeniem i uhonorowaniem życia ludzkiego oraz tych wartości, które warunkują jego godność. Przebiega w duchu miłości chrześcijańskiej i radości.

Szczecińskie Marsze dla Życia gromadzą z roku na rok coraz więcej uczestników, ich liczba sięga 7 tys. osób. W archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej zwiększa się liczba osób angażujących się w obronę życia. Organizatorzy dbają o to, by miały one wymiar: społeczny, formacyjny i duchowy. Bardzo ważne jest również to, że trwają one przez cały rok. Przemarsz uczestników przez ulice miasta jest tylko efektem końcowym, owocem wielomiesięcznej pracy i modlitwy wielu tysięcy osób.

Głównym symbolem Marszu 2011, który odbędzie się w niedzielę 8 maja 2011 roku pod hasłem „Dzieci nasze anioły”, będzie maleńki znaczek – kopia stópek 11-tygodniowego nienarodzonego dziecka w skali 1:1, którą wszyscy uczestnicy otrzymają wraz ze specjalną wizytówką.

Stópki nienarodzonego dziecka, symbol tegorocznego Marszu Życia

Dotychczas ponad 6 tys. stópek dotarło do wiernych w naszej archidiecezji, a do dnia Marszu dla Życia otrzyma je około 20 tys. osób. W akcji rozprowadzania stópek spotykamy się z wieloma sytuacjami, w których ta konkretna wizualizacja obaliła funkcjonujące w świadomości publicznej głębokie przekonanie, że do trzeciego miesiąca życia płodowego nie ma człowieka, ale zlepek komórek czy tkanek, z którym można zrobić wszystko, co się chce. Okazuje się bowiem, że ten znaczek jest wielokrotnie jednym z najbardziej przekonujących argumentów, na które środowisko aborcyjne nie umie odpowiedzieć racjonalnie.

Oto jedno ze świadectw:

„Przyjaciółka zwierzyła mi się, że jest w ciąży, i chce dokonać aborcji. Zszokowana jej decyzją, usiłując ukryć łzy, po prostu odpięłam stópki – znaczek z ubrania – i dałam jej bez słowa. Po południu odebrałam telefon od jej partnera, który w potwornej złości obrzucił mnie wyzwiskami i epitetami. Bałam się, że nic się nie da zrobić. Jednak po dwóch tygodniach przyszli do mnie oboje, przepraszając i wręczając mi bukiet kwiatów, i podziękowali za uratowanie życia. Dziś oboje noszą stópki na swoich ubraniach i mówią innym, że gdyby nie one – nie dotarłaby do nich myśl o ogromie krzywdy, którą zamierzali wyrządzić swojemu dziecku”.

Okazuje się, że wizualizacja tego, z czym wyobraźnia ludzka nie zawsze umie sobie poradzić, dociera do serca, dlatego warto się starać, by jak najwięcej osób mogło otrzymać stópki i nosić je na ubraniu. Warto przekazywać je bliskim, przyjaciołom i znajomym, tłumacząc i wyjaśniając ich znaczenie. Zatem zachęcamy wszystkich do rozprowadzania ich w swoich środowiskach lokalnych. Ten niepozorny znaczek ma szansę stać się wizytówką obrońcy życia od poczęcia do naturalnej śmierci i skutecznym narzędziem walki o życie.