1 lutego 1717 r. Sejm „niemy”

W Warszawie obradował jednodniowy Sejm, w którym oprócz marszałka – Stanisława Ledóchowskiego – nikt nie został dopuszczony do głosu, aby go przypadkiem nie zerwał (liberum veto). Sejm niemy zapoczątkował proces ubezwłasnowolnienia politycznego Polski i uzależniania jej od polityki sąsiadów – przede wszystkim Rosji.

1 lutego 1944 r. Zamach na Kutscherę

W Warszawie Oddział Dywersji AK „Pegaz” z kompanii „Agat” Szarych Szeregów AK, na mocy wyroku wydanego przez KGAK w porozumieniu z Rządem Polskim na uchodźstwie, przeprowadził udany zamach na dowódcę SS i Policji Dystryktu Warszawskiego Franza Kutscherę. Akcję przeprowadziło łącznie dwanaście osób. W wyniku walki zastrzelono generała, jego kierowcę i dwóch żandarmów; po stronie polskiej raniono czterech żołnierzy AK, w tym dwóch ciężko. Podczas odskoku wywiązała się strzelanina i w nurtach Wisły utonęli jeszcze dwaj żołnierze podziemia. Franz Kutschera odpowiedzialny był za falę represji obejmującą ok. 20 tys. osób.

10 lutego 1925 r.

Rzeczpospolita Polska podpisała z Watykanem umowę konkordatową, przewidującą m.in. pozostawienie dużej swobody działania Kościołowi katolickiemu w Polsce, nauczanie religii w szkołach, wprowadzenie własnej jurysdykcji kanonicznej, a przede wszystkim ustanowienia nowej administracji kościelnej na terenie Polski z uwzględnieniem zmian granic państwowych po I wojnie światowej. Hierarchia kościelna otrzymała również zapewnienie świadczeń ze strony państwa według uposażeń odpowiednich rang urzędniczych.

14 lutego 1792 r.

Weszła w życie Konstytucja 3 maja, uchwalona w Warszawie w 1791 r. Konstytucję – jak twierdzili jej przeciwnicy – uchwalono w wyniku zamachu sejmowego przeprowadzonego przez skrzydło reformatorskie. Aby jednak zadośćuczynić praworządności, odwołano się do oceny przez sejmiki generalne, mając nadzieję, że odrzucą one postanowienia Sejmu Wielkiego. Tymczasem sejmiki generalne zatwierdziły konstytucję, a ta tym samym stała się obowiązująca. Od tego dnia zdrajcy Polski zaczęli przygotowywać konfederację targowicką.

Konfederaci barscy pod Częstochową – obraz Józefa Chełmońskiego

20 lutego 1846 r.

W nocy rozpoczęło się powstanie krakowskie, ogłoszone przez Centralizację Ludwika Mierosławskiego. Rewolucjoniści powiązali hasła narodowe ze społecznymi, m.in. przez zniesienie pańszczyzny i ulżenie doli chłopów. Mieli nadzieję na pozyskanie ich do dążeń niepodległościowych. W tym samym czasie silna agitacja antyziemiańska wyszła od agentów rządu austriackiego, którzy namawiali chłopów do mordów i rabunków ziemian. Wybuch powstania zbiegł się z wybuchem tzw. rabacji galicyjskiej, w której niepoślednią rolę odegrał Jakub Szela. Na Podhalu wybuch powstania antyaustriackiego przeprowadzili Jan Kanty Adndrusikiewicz i wikary z Chochołowa, Józef Kmietowiczem. Górale nie dali się zwieść propagandzie antyszlacheckiej mimo zaognionego sporu z lokalnym ziemianinem. Powstanie zostało spacyfikowane przez wojsko austriackie i upadło.

Rabacja galicyjska – obraz nieznanego malarza (fragment)

29 lutego 1768 r.

W Barze na Podolu zawiązała się konfederacja szlachecka w obronie wiary katolickiej i przeciwko narzuconemu Polsce przez Rosjan królowi Stanisławowi Poniatowskiemu i obecności wojsk rosyjskich w Polsce. Walki ze zmiennym szczęściem trwały do 1771 r.

Artykuł ukazał się w numerze 02/2008.