Wieś Babice – na skraju Puszczy Kampinoskiej – jeszcze w czasach średniowiecza była siedzibą starej, mazowieckiej rodziny Babickich herbu Dołęga. Miejscowość pozostawała w ich rękach do wieku XVII, a później należała do rodziny Radzimińskich.

Parafia została tu erygowana prawdopodobnie w XIV w. i wtedy powstał pierwszy, drewniany kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, a jego fundatorami mogli być Babiccy. Świątynia jest wzmiankowana w dokumentach z pierwszej połowy XV wieku (akt z 1428 r. wspomina czasy, gdy plebanem był Andrzej wikariusz katedry poznańskiej), a akt z roku 1502 mówi o kościele dawno już istniejącym. Prawdopodobnie, pod koniec XVI w. świątynia uległa zniszczeniu. Ks. Grzegorz Kalwarczyk w publikacji: „Dekanat lasecki” w archidiecezji warszawskiej pisze: „Kilka lat przed wizytacją biskupa Wawrzyńca Goślickiego w 1603 roku kościół ten zawalił się ze starości, albo się spalił, ponieważ wizytator zastał w Babicach kościół nowy, zbudowany z drewna, jeszcze niezupełnie skończony i nie poświęcony, noszący również wezwanie Wniebowzięcia NMP”.

| 

Następny kościół – już murowany – został wzniesiony w latach 1720 -28. Fundatorami byli: kanclerz wielki koronny Jan Szembek i jego żona Ewa z Leszczyńskich. Świątynię konsekrował w 1753 roku biskup Antoni Ostrowski.

W XIX wieku świątynia została gruntownie przebudowana. Wynikało to z faktu, że obiekt po latach, jakie minęły od jego powstania wymagał remontu. Zwiększyła się liczba parafian i trzeba było kościół powiększyć. Projekt przebudowy i rozbudowy przygotował znany architekt – Józef Pius Dziekoński. Dodane zostały dwie nawy boczne, transept i nowe prezbiterium.

Powstała budowla neobarokowa, murowana i otynkowana z pięcioosiową fasadą dwukondygnacyjną w części środkowej, zwieńczoną półkolistym szczytem. W dobudowanych nawach umieszczono wejścia boczne. Dekorują je wolutowe spływy. W latach 1925-26 dobudowano neobarokową wieżę z hełmem z sygnaturką. Świątynia konsekrowana była w październiku roku 1930 przez biskupa polowego Stanisława Gawlinę.

Wnętrze kościoła wypełniają głównie barokowe rzeźby i obrazy. W ołtarzu głównym w polu centralnym znajduje się XVIII-wieczny obraz „Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny”, a w zwieńczeniu umieszczono obraz: „Św. Izydor Oracz” W ołtarzu bocznym lewym znajdują się rzeźby: „Chrystus Ukrzyżowany” i „Matka Boska Bolesna”. W polu głównym ołtarza prawego umieszczony został obraz „Św. Kinga”,a w ścianie przy tym ołtarzu w 2000 roku umieszczono relikwiarz tej świętej. Ołtarz w kaplicy ozdabiają z dwie XVIII-wieczne figury świętych: Joachima i Anny.

W kościele ponadto znajdują się zabytkowe konfesjonały, feretrony i drewniany krzyż ołtarzowy z postacią Matki Boskiej Bolesnej.

Na ścianie głównej umieszczono epitafium księdza Władysława Taczanowskiego, proboszcza parafii w Babicach, który był inicjatorem rozbudowy świątyni przez J.P. Dziekońskiego

Kościół otacza ceglany mur z ozdobną bramą. Przed świątynią ustawiono figurę św. Kingi. Po II wojnie światowej ufundowano dzwony. Umieszczono je w wieży kościoła. Konsekrowane były przez biskupa Zygmunta Choromańskiego. Do zespołu kościelnego należy też murowana plebania wzniesiona w stylu dworkowym w roku 1913, którą dwukrotnie rozbudowywano w latach: 1990-91 i 1992-93. Na pobliskim cmentarzu, jest niezwykle cenny zabytek – kaplica rodziny Stanielewiczów z roku 1922. Tu również spoczywa polski aktor Henryk Borowski.

Świątynia w Babicach nie uległa poważnemu zniszczeniu w czasie działań zarówno podczas I jak i II wojny światowej i jak pisze ks. G. Kalbarczyk, miała dobrych gospodarzy. Jest przykładem świątyni, gdzie prowadzi się niezbędne remonty, ale też troszczy się o historyczny charakter obiektu. Warto odwiedzić to niezwykle ciekawe miejsce. Sylwetka świątyni jest dobrze widoczna z drogi prowadzącej do Warszawy.

Andrzej Zalewski

Artykuł ukazał się w numerze 10/2009.