Środa Popielcowa z obrzędem posypywania głów popiołem rozpoczyna czas Wielkiego Postu. Niech te czterdzieści dni będą dla nas preludium do lepszego życia tu i w wieczności ze zmartwychwstałym Chrystusem.

Wielki Post to czas w liturgii kościoła, okres przygotowania do zmartwychwstania Jezusa. Podczas Mszy Świętej w Środę Popielcową kapłan, posypując głowy wiernych popiołem, wypowiada słowa: „Prochem jesteś i w proch się obrócisz” (Księga Rodzaju).

To symbol żalu i skruchy za popełnione grzechy, a także gotowość wewnętrznego odrodzenia. Symbol, który uświadamia nam, że na tę „drugą stronę” – oprócz dobrych uczynków – nic ze sobą nie weźmiemy. Jednak symbol musi być poparty naszym wewnętrznym przekonaniem, chęcią duchowej przemiany. Dopiero wtedy nabierze sensu.

Rozpoczyna się czterdziestodniowy okres, w którym nasze myśli często biegną do Jezusa, Jego Bolesnej Męki i śmierci na krzyżu. Zaangażujmy nasze dusze, bo przecież powierzchowność nie ma racji bytu. Spójrzmy prawdzie w oczy, niech do naszej świadomości dotrze fakt przemijalności życia. Często w naszych pełnych zawirowań czasach, nastawionych na konsumpcję, gdzie mieć znaczy więcej niż być, w troskach i kłopotach dnia codziennego odwracamy się od Boga, zapominamy o Jego przykazaniach. Dajmy więc sobie w tym czasie okazję do podniesienia jakości życia, bardziej bądźmy, niż posiadajmy. Znajdźmy czas na refleksję, zastanówmy się nad tym, dokąd prowadzi nasza droga i czy na pewno idziemy w dobrą stronę. W jakim stanie jest nasza dusza?

„Obojętność i zamknięcie się we własnym egoizmie stanowią niedopuszczalne przeciwieństwo ťspojrzeniaŤ Chrystusa. Post, jałmużna oraz modlitwa są sprzyjającą okazją do wyrabiania w sobie tego Chrystusowego ťspojrzeniaŤ. Również dziś, w czasach wzajemnej globalnej zależności, można dojść do wniosku, że żaden ekonomiczny, socjalny czy polityczny plan działania nie zastąpi owego daru z siebie dla drugiego, w którym wyraża się miłosierna miłość” – powiedział Benedykt XVI.

Tym refleksjom towarzyszą Nabożeństwa Pasyjne Drogi Krzyżowej czy Gorzkich Żali (te ostatnie spotykane jedynie w Polsce). Jednak nie postrzegajmy tych czterdziestu dni tylko jako czasu naszych wewnętrznych przemian – przenieśmy je na całe życie. Te czterdzieści dni Wielkiego Postu mają przecież wymowę symboliczną – nawiązują do czterdziestodniowego pobytu Jezusa na pustyni – przed rozpoczęciem działalności publicznej, gdzie był poddany kuszeniu przez szatana (Łk, 4,2).

Wielki Post to czas ofiary czynionej z serca
| Fot. Dominik Różański

Pustynia – można by sądzić – to miejsce pozbawione życia, lecz właśnie tam życie duchowe najbardziej dochodzi do głosu. Stwórzmy świadomie w swoim wnętrzu „przestrzeń”. Wypełnijmy nią nasze myśli i dążenia. W wyciszeniu i skupieniu zróbmy miejsce dla Boga. Oddalmy od siebie to, co nie jest konieczne. Dewizą niech będzie chcę, a nie muszę. Jak powiedział święty Paweł: „Wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść. Wszystko mi wolno, ale ja niczemu nie oddam się w niewolę”.

Wielki Post to również czas pokuty, lecz żeby miała moc oczyszczającą, powinna być wsparta naszą postawą. Bądźmy więc gotowi, żeby świadomie i z własnej woli podejmować się wyrzeczeń w imię miłości do Boga i bliźniego. Stańmy z otwartą przyłbicą i przyznajmy otwarcie: „Moja wina, to ja zgrzeszyłem” Takie szczere wyznanie jest dobrym początkiem do pojednania się z Bogiem i ludźmi oraz naszego odrodzenia. Ten czas powinien być nie smutnym okresem liturgicznym, lecz radosną przemianą serc i dusz prowadzącą do pełni życia w zmartwychwstałym Chrystusie.

A co z jałmużną? No cóż, nie jest ofiarą dar z tego, co nam zbywa, ale ofiara poczyniona z serca, nawet niewielka, jednak z głębi duszy, miłosierdzia, miłości do bliźniego, tej czystej, prawdziwej i chrześcijańskiej.