Misterium paschalne Jezusa Chrystusa znajduje się w centrum historii zbawienia. Tworze je wydarzenia męki, śmierci, zmartwychwstania, wniebowstąpienia Chrystusa oraz zesłanie Ducha Świętego. Pascha Chrystusa oznacza Jego przejście ze śmierci do życia oraz wejście do chwały Ojca i zasiadanie po Jego prawicy. Dzięki tym zbawczym wydarzeniom Chrystus przyniósł ludzkości zbawienie, czyli odpuszczenie grzechów, pojednanie z Ojcem i możliwość powrotu do domu Ojca.

Chociaż wydarzenia paschalne Chrystusa dokonały się jeden raz w historii zbawienia, to jednak ich owoce są trwałe i mogą z nich korzystać wszyscy ludzie z każdej epoki. Stało się to możliwe, ponieważ te wydarzenia zostały na stałe zawarte i utrwalone w sakramentalnych znakach, a zwłaszcza w Eucharystii. Można zapytać, w jaki sposób się to dokonało i jak to jest możliwe?

Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że „Zbawiciel nasz podczas Ostatniej Wieczerzy, tej nocy, której został wydany, ustanowił eucharystyczną Ofiarę Ciała i Krwi swojej, aby w niej na całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić Ofiarę Krzyża i tak umiłowanej Oblubienicy – Kościołowi powierzyć pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania”. Z tego stwierdzenia Katechizmu wynika, że Chrystus ustanowił Eucharystię podczas Ostatniej Wieczerzy. Jednakże Eucharystia swym zasięgiem treściowym wychodzi poza Wieczernik. W czasie Ostatniej Wieczerzy Chrystus w sposób sakramentalny, czyli w konkretnych znakach (chleb i wino) i słowach (Bierzcie i jedzcie to jest moje Ciało za was wydane oraz bierzcie i pijcie to jest moja Krew za was wylana na odpuszczenie grzechów), raz na zawsze, do końca świata zawarł i utrwalił wydarzenia swojej śmierci i zmartwychwstania. Dlatego mówimy, że każda Eucharystia jest pamiątką, czyli uobecnieniem, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Te wydarzenia są zawarte w sakramentalnych znakach i słowach, które powtarza kapłan, celebrując Eucharystię. Można zatem powiedzieć, że uczestnicząc w Eucharystii jesteśmy jednocześnie świadkami tego, co wydarzyło się w Wieczerniku podczas Ostatniej Wieczerzy i tego co nastąpiło potem, czyli śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.

Wydarzenia paschalne uobecniane we Mszy Świętej, mają niezmierzoną „pojemność” i obejmują całą historię, ku której skierowana jest łaska zbawienia.  W darze Eucharystii Chrystus przekazał Kościołowi nieustanne uobecnianie tajemnicy paschalnej, której istotnym elementem jest Jego męka i śmierć na krzyżu. W liturgii eucharystycznej w aklamacji po konsekracji chleba i wina zgromadzeni wierni odpowiadają lub śpiewają: „Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale”. W tych słowach wyraża się istota każdej Eucharystii, która uobecnia śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, a także zapowiada Jego powtórne przyjście w chwale.     

Ojciec Święty Jan Paweł II w encyklice o Eucharystii Ecclesia de Eucharistia zwraca uwagę, że Eucharystia zawiera niezatarty zapis męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Należy zauważyć, że nie jest Ona tylko przywołaniem tych wydarzeń, lecz ich sakramentalnym uobecnieniem. Msza Święta jest ofiarą Krzyża, która trwa przez wieki. Dzięki temu Eucharystia jest najcenniejszym darem danym wspólnocie Kościoła. W niej Chrystus daje samego siebie oraz dar zbawienia, które nie może być ograniczone tylko do przeszłości. Jego zbawcze dzieło przekracza wszelkie czasy i jest w nich stale obecne. Kościół, celebrując Eucharystię, która jest pamiątką śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, czyni te wydarzenia rzeczywiście obecnymi. W niej uobecnia się dzieło odkupienia. Jan Paweł II podkreślił, że „Ofiara ta ma do tego stopnia decydujące znaczenie dla zbawienia rodzaju ludzkiego, że Jezus złożył ją i wrócił do Ojca dopiero wtedy, gdy zostawił nam środek umożliwiający uczestnictwo w niej” .  

W Eucharystii zawiera się całe dobro duchowe Kościoła, czyli Jezus Chrystus, który jest naszą Paschą i Chlebem żywym, który przez swoje ożywione przez Ducha Świętego i ożywiające Ciało daje życie ludziom. Swoją zbawczą skuteczność czerpie ona z realnej obecności Chrystusa. Konstytucja o liturgii Sacrosanctum Concilium przypomniała, że dla urzeczywistniania wielkiego dzieła zbawienia Chrystus jest zawsze obecny w swoim Kościele, a szczególnie w czynnościach liturgicznych. Przede wszystkim jest On obecny w ofierze Mszy Świętej w osobie celebrującego kapłana oraz pod postaciami eucharystycznymi. Podkreśla się także obecność w głoszonym słowie Bożym oraz w zgromadzonym ludzie modlącym się i śpiewającym psalmy.     

Należy zauważyć, że Eucharystia została ustanowiona w noc zdrady. To tamtej nocy Judasz zdradził i sprzedał Jezusa za 30 srebrników, a pozostali uczniowie uciekli i zostawili Jezusa samego. Okoliczności jej ustanowienia bardzo mocno podkreślają najgłębszy sens i znaczenie ofiary Chrystusa. Podejmując mękę i umierając na krzyżu, Jezus Chrystus, objawił pełnię miłości Boga do człowieka. Jego ofiara stała się najdoskonalszą ofiarą przebłagalną za grzechy ludzkości. Ustanowiona w kontekście zdrady jest znakiem miłosierdzia i przebaczenia. Eucharystia uobecniającą misterium paschalne Chrystusa objawia nam miłość, która posuwa się aż do końca, aż do śmierci – „umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował” (J 13,1). Miłość zawarta w Eucharystii, będącej uobecnieniem śmierci Chrystusa, ma wymiar powszechny.

Na zakończenie warto przywołać nauczanie św. Jana Pawła II, który w encyklice o Eucharystii pisał: „Kościół otrzymał Eucharystię od Chrystusa, swojego Pana, nie jako jeden z wielu cennych darów, ale jako dar największy, ponieważ jest to dar z samego siebie, z własnej osoby w jej świętym człowieczeństwie, jak też dar Jego dzieła zbawienia”.

/mg