Kościół obchodzi uroczystość św. Józefa, oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, 19 marca. Więź chrześcijan ze św. Józefem może w tym roku ponadto pomnożyć 25. rocznica ukazania się wydanej przez bł. Jana Pawła II adhortacji apostolskiej Redemptoris Custos o świętym Józefie i jego posłannictwie w życiu Chrystusa i Kościoła. Wyjątkową okazją napisania tej adhortacji była setna rocznica ogłoszenia przez papieża Leona XIII pierwszej w dziejach Kościoła encykliki o św. Józefie (Quamquam pluries).

Adhortację liczącą sześć części otwiera wprowadzenie, gdzie m.in. czytamy: „ponowne rozważenie uczestnictwa Małżonka Maryi w Boskiej tajemnicy pozwoli Kościołowi, podążającemu ku przyszłości wraz z całą rodziną ludzką, odnajdywać wciąż na nowo swą tożsamość na gruncie tej odkupieńczej ekonomii, która wiąże się u podstaw z tajemnicą Wcielenia” (nr 1).

W ostatniej części swojej adhortacji Redemptoris Custos Jan Paweł II przypomina, że „gdy nadeszły trudne czasy dla Kościoła, Pius IX «chcąc zawierzyć go szczególnej opiece świętego Patriarchy, ogłosił Józefa Patronem Kościoła katolickiego»” (nr 28). Nieco dalej Wielki Papież dodaje, że Leon XIII przed stu laty ułożył specjalną modlitwę do św. Józefa o opiekę nad Kościołem, którą umieścił w swojej encyklice. „Dziś także – uczy Jan Paweł II – mamy wiele powodów, aby tak samo się modlić: «Oddal od nas, ukochany Ojcze, wszelką zarazę błędów i zepsucia (…) przybądź nam łaskawie z pomocą niebiańską w walce z mocami ciemności (…) a jak niegdyś uratowałeś Dziecię Jezus od niebezpieczeństwa, które groziło Jego życiu, tak teraz broń Kościoła Bożego od wrogich zasadzek i wszelkiej przeciwności»” (nr 31).

Obecnie ta piękna i bardzo podniosła modlitwa często jest wypowiadana przez chrześcijan w intencjach Kościoła. Odświeża ona świadomość katolików, skłaniając ich ku słusznej miłości do Kościoła. Troska o Kościół na wzór św. Józefa opiekującego się Jezusem sprawia, że w sposób naturalny następuje duchowy wzrost utożsamiania się chrześcijan ze swoim Kościołem. Żywa świadomość obecności w Kościele użyźnia tożsamość wierzącego i umacnia wspólnotę chrześcijan. Dlatego pobożność osobista wyrażająca się w słowach: to mój Kościół, moja wiara, mój papież, mój proboszcz i moja parafia itd. – doświadcza rozwoju w kierunku wspólnotowym: to nasz Kościół, nasza wiara, nasz papież, nasz proboszcz i nasza parafia. Konsekwentnie za tym idzie nie tylko wczuwanie się, ale wprost coraz głębsze zakorzenianie się chrześcijan w swój Kościół, w Mistyczne Ciało Chrystusa, który przychodząc z pomocą, ułatwia przechodzenie z sytuacji grzechu do stanu łaski.

Kościół działa w świecie. On urzeczywistnia dzieło zbawcze Chrystusa, głosząc Ewangelię, uzdrawiając chorych na duszy i ciele oraz prowadząc przez zachętę i motywację w kierunku osobowościowego rozwoju. Jak św. Józef troszczył się o Jezusa, tak też Kościół troszczy się o dzieci świata. Jego troska jest wieloraka. Dotyka ona różnych dziedzin życia ludzkiego, indywidualnego i zbiorowego, niezorganizowanego i instytucjonalnego. Jakość tej troski zależy od dwóch przede wszystkich cech. Najpierw od postępu chrześcijan w osobistej świętości, a następnie od uwarunkowań historyczno-społecznych i kondycji wewnętrznej współczesnego człowieka. Tę kondycję najpełniej ukazuje postawa otwarcia się na prawdziwe wartości – z łatwością co prawda poznawane, na pewno z mozołem realizowane, ale warte tego trudu.

Zachęceni słowami Papieża Polaka szukajmy u św. Józefa wstawiennictwa. Niech on będzie dla każdego z nas „szczególnym nauczycielem uczestnictwa w mesjańskiej misji Chrystusa, która jest w Kościele udziałem każdego i wszystkich: małżonków i rodziców, ludzi żyjących z pracy rąk czy też z jakiejkolwiek innej pracy, osób powołanych do życia kontemplacyjnego, jak i do apostolstwa” (nr 32). Aby tak rzeczywiście było, nich zatem nie będzie nam obca modlitwa: św. Józefie, Patronie Kościoła, módl się za nami!

ks. Bogusław Drożdż