Być dojrzałym chrześcijaninem to w pełni zaufać Duchowi Świętemu.

Kościół Jezusa Chrystusa ma być w świecie znakiem zbawienia i do tegoż zbawienia prowadzić. Od samego początku Kościół jest wspólnotą duchowo-cielesną, widzialną i niewidzialną, świętą i ciągle oczyszczającą się. Jego misja byłaby niemożliwa bez obecności i działania Ducha Świętego, którego posłał nam Syn Boży. Moc Ducha ubogaca cały Kościół, zmienia także życie wierzących. Bez Ducha Świętego Bóg jest daleko; Chrystus pozostaje zawieszony w przeszłości; Ewangelia jest martwą literą; Kościół instytucjonalny – zwyczajną organizacją; autorytet – dominacją i panowaniem; misja – propagandą; kult – ceremonią magiczną, małżeństwo – kontraktem, rodzina – komórką zastępczą do wychowania dzieci, a działanie chrześcijańskie – moralnością dla niewolników. Ale dzięki Duchowi Świętemu, który działa w nas i poprzez nas, Kościół jest stale żywotnym i dynamicznym organizmem. On nas ożywia i pozwala dostrzec cel i wartość rzeczywistości, w której żyjemy. Niestety w różnych okresach historii Kościoła Osoba Ducha Świętego pozostawała na marginesie duchowości, teologii i liturgii, a nawet oficjalnego nauczania. Po Soborze Watykańskim II Duch Święty znalazł ponownie bardziej centralne miejsce w życiu Kościoła. Dobrze się stało, że Episkopat Polski w swoim długoplanowym programie duszpasterskim pragnie poświęcić szczególną uwagę Duchowi Świętemu.

Dwuletni program duszpasterski  na lata 2017–2019
Komisja Duszpasterstwa Konferencji Episkopatu Polski podała do publicznej wiadomości dwuletni program duszpasterski Kościoła w Polsce, który ma na celu otwarcie się na działanie Ducha Świętego i zaproszenie do refleksji na temat sakramentu bierzmowania, który jest wylaniem Ducha Świętego na osobę bierzmowaną. Bierzmowanie bowiem jest nazywane sakramentem Ducha Świętego. Mówiąc o bierzmowaniu, nie można się ograniczyć wyłącznie do ludzi młodych, którzy przygotowują się do otrzymania tego sakramentu, ale trzeba mieć na uwadze wszystkich ochrzczonych. Chodzi o podkreślenie dojrzałego bycia chrześcijaninem, czyli pełnego zaufania Duchowi Świętemu i zawierzenia Jego kierownictwu. Hasłem tego programu duszpasterskiego są słowa: Duch, który umacnia miłość… Program jest przewidziany na dwa lata. Rozpoczyna się w pierwszą niedzielę Adwentu 2017 i będzie trwał do końca roku liturgicznego 2018/2019.

Pierwszy rok ma się koncentrować na odkrywaniu Osoby i darów Ducha Świętego. Każdy ochrzczony i bierzmowany jest zaproszony do odnowienia w sobie Bożego dziecięctwa i do stałego odkrywania własnej tożsamości chrześcijańskiej. Chodzi o to, by Ewangelia Jezusa Chrystusa przemieniała nas i cały świat. Zadaniem ludzi wierzących jest lepsze poznanie i zrozumienie Ewangelii oraz gorliwe zabieganie o samego Chrystusa, o Jego rzeczywistą obecność w świecie, aby stawał się On wszystkim we wszystkich. W tym trudnym zadaniu przychodzi z pomocą Duch Święty, ożywiając wierzących nieprzerwanie swoimi darami. Dzięki Duchowi Jezus Chrystus kontynuuje swoje działanie w świecie, w sercach wierzących i w samym Kościele.
Drugi rok tego programu to zgłębienie misji Kościoła, która wypływa z mocy Bożego Ducha. W tej części programu duszpasterskiego jesteśmy zaproszeni do głębszej refleksji nad wspólnotowym wymiarem ludzkiego życia, a przede wszystkim Kościoła. Chodzi o proces duchowy odnajdywania własnego miejsca w Kościele, głównie przez przyjęcie Chrystusowego zaproszenia do dawania świadectwa jako „uczeń-misjonarz”. I w tym trudnym zadaniu przychodzi nam z pomocą Duch Święty. Działa On bowiem nieprzerwanie w Kościele, w każdym ochrzczonym, udzielając darów potrzebnych do życia wiarą, nadzieją i miłością oraz do rozwoju Królestwa Bożego.
W programie wypunktowano cztery cele pracy duszpasterskiej Kościoła. Pierwszym celem, ewangelizacyjnym, jest pomoc przez przepowiadanie (głoszenie Słowa Bożego, rekolekcje, różne formy katechezy itp.) w odkrywaniu i rozwijaniu darów Ducha Świętego. Drugi cel, nazwany inicjacyjnym, to ukazywanie związku chrztu, bierzmowania i Eucharystii, a w konsekwencji odkrywanie na nowo roli świadectwa wszystkich ochrzczonych. Natomiast cel formacyjny polega na szukaniu nowych inicjatyw, głównie w parafiach, by wierni mogli doświadczyć Kościoła jako wspólnoty. Zaś czwarty, ostatni cel, nazwany społecznym, to ukazanie różnorodności darów Ducha Świętego udzielanych wiernym, by troszczyli się oni o dobro wspólne przez zaangażowanie w pracy, zaczynając od charytatywnej aż po życie polityczne.

Różnorodne sposoby posługiwania się darami Ducha Świętego
Duch Święty ustawicznie umacnia Kościół, podtrzymuje zmysł wiary i ubogaca wierzących różnorodnymi darami i charyzmatami. Odbiorcami darów i charyzmatów są nie tylko biskupi, ustanowieni następcami Apostołów, kapłani i ich pomocnicy – diakoni, ale wszyscy członkowie Kościoła. Program duszpasterski zwraca się szczególnie do ludzi świeckich, by odkryli w sobie dary otrzymane od Ducha Świętego i by spożytkowali je na własne uświęcenie oraz włączyli się jeszcze intensywniej w rozwój Kościoła. Istnieją wielorakie sposoby odkrywania i wykorzystywania darów Ducha Świętego. Pragnę wskazać na te dziedziny życia, w których współpraca z Duchem Świętym powinna być szczególnie rozwijana.

Struktury Kościoła instytucjonalnego. Kościół funkcjonuje nie tylko w wymiarze duchowym jako wspólnota wierzących, ale również jako instytucja z wieloma, nieraz bardzo rozbudowanymi strukturami zarządzania i koordynowania różnych zadań duszpasterskich. Coraz to bardziej odczuwalny brak powołań kapłańskich i zakonnych sprawia, że pojawia się coraz większa potrzeba ludzi świeckich w pracy nie tylko administracyjnej, ale i duszpasterskiej Kościoła. Duch Święty obdarza ludzi różnorodnymi darami, uzdalniając ich do pracy w instytucjach kościelnych i przygotowując do odpowiedzialności kierowniczej w większości struktur Kościoła. W wielu Kościołach lokalnych ludzie świeccy prowadzą nie tylko biura parafialne, ale są znacząco zaangażowani w kuriach diecezjalnych i kierują wieloma katolickimi instytucjami.

Grupy odnowy. Kościół, funkcjonując jako wspólnota duchowa, wymaga troski o stały wzrost religijny i pogłębienie duchowe. Właśnie Duch Święty jest źródłem tego wzrostu i pogłębienia. Działa On m.in. przez wybranych ludzi, udzielając im swej mocy, aby w świetle Ewangelii inicjowali wielorakie nowe grupy i ruchy odnowy w Kościele. Ludzie świeccy są coraz częściej założycielami różnych stowarzyszeń i nieformalnych wspólnot życia apostolskiego, często o zasięgu lokalnym, ale nieraz o charakterze narodowym i ponadnarodowym. Stowarzyszenia te są aktywne w różnych dziedzinach życia, zaczynając od rodzin, dzieci i młodzieży, a kończąc na wyspecjalizowanych instytucjach życia społecznego, jak uniwersytety, czy też w strukturach wielu instytucji państwowych i ekonomicznych.

Zaangażowanie w życiu społecznym. Kościół, działając w świecie, wypełnia misję zbawczą w konkretnej rzeczywistości społecznej. Duch Święty jest Tym, który udziela się w naszym życiu przez miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie itp. Są to owoce, które zawsze towarzyszą Jego działaniu, a po których możemy Go rozpoznać. Jako chrześcijanie jesteśmy wezwani do tego, by chodzić w Duchu Świętym i napełniać się Nim w każdej sytuacji, w której Opatrzność Boża nas postawiła. W każdym zawodzie, w każdym wieku i w każdej zleconej pracy, nie wyłączając działalności politycznej, chrześcijanin musi dawać świadectwo swojej wiary. Duch Święty każdemu udziela odpowiednich darów, by mógł godnie wypełnić swoje powołanie na chwałę Bożą i dla dobra ludzi. To Duch Święty uzdalnia do odważnego działania w duchu Ewangelii niezależnie od miejsca naszego społecznego zaangażowania.

Ewangelizacja. Kościół, otrzymawszy od swojego założyciela Jezusa Chrystusa misję ewangelizacyjną, powinien się dzielić dobrem Ewangelii z wszystkimi ludźmi, także tymi, którzy jeszcze jej nie poznali albo z różnych przyczyn ją zagubili. Wszyscy ochrzczeni i bierzmowani otrzymali mandat głoszenia Dobrej Nowiny całemu światu. Duch Święty powołuje nie tylko misjonarzy w szeregach kapłańskich i zakonnych, ale coraz częściej wśród ludzi świeckich. Głoszą oni z odwagą Ewangelię i są świadkami Jezusa Chrystusa w środowiskach mocno zlaicyzowanych, naznaczonych praktycznym materializmem. Trzeba, by coraz to więcej ludzi włączało się w dzieła nowej ewangelizacji. Nie można zapomnieć, że mandat głoszenia Ewangelii całemu światu został skierowany do wszystkich uczniów Jezusa Chrystusa, a nie tylko do biskupów, kapłanów czy zakonników. Duch Święty, udzielając odpowiednich darów, przygotowuje ludzi świeckich, by podejmowali się dzielenia skarbem wiary z ludźmi innych kultur i religii.

***
Dwuletni program duszpasterski w naszej Ojczyźnie to kolejne przypominanie nam o wielorakim działaniu Ducha Świętego w Kościele i o Jego hojności w udzielaniu niezliczonych darów i charyzmatów. Program ten to także kolejne zaproszenie do ciągłego wychodzenia poza dotychczasowe granice i ustalone metody funkcjonowania Kościoła. Duch Święty „zmusza” nas do szukania nowych, bardziej odpowiednich do czasu i miejsca, sposobów głoszenia Ewangelii i dawania świadectwa o Zmartwychwstałym. Oby ten program pomógł nam otworzyć się bardziej na przyjęcie darów Ducha Świętego, które czynią ochrzczonych i bierzmowanych jeszcze gorliwszymi „misjonarzami” Bożej obecności w świecie i w historii. Skuteczność i owoce tego programu duszpasterskiego będą zależeć nie tylko od intensywności, aktywności i zasięgu oddziaływania ludzi zaangażowanych w strukturach diecezjalnych i parafialnych, ale od każdego z nas, od naszego otwarcia się na działanie Ducha Świętego w codziennym życiu.

O. Konrad Keler SVD

pgw