Dziś, tj. 4. Grudnia, przypada wspomnienie św. Barbary, dziewicy, męczennicy, patronki m.in. górników, marynarzy, żołnierzy, a także dobrej śmierci. Jej imię, z łaciny, oznacza cudzoziemkę, mieszkankę spoza Grecji. Informacji na temat Świętej zaczerpnąć można przede wszystkim z legend – nie istnieją bowiem żadne źródła historyczne, które nakreśliłyby historię jej życia.

Jak dowiadujemy się, z jednej z opowieści, św. Barbara żyła na przełomie III i IV w. Pochodziła z Nikodemii – ówczesnej stolicy rzymskiej prowincji Bitynii. Była córką Dioskursusa – bogatego poganina sprawującego w mieście wysoki urząd. Barbara przyglądając się czczonym w ówczesnych czasach posągom, podawała w wątpliwość sens bałwochwalstwa. Czuła, że ponad wszystkim musi istnieć ktoś inny – Stwórca świata, jedyny, prawdziwy Bóg.

Rozwinąć wiarę pomógł jej Orygenes – wczesnochrześcijański filozof i teolog, z którym korespondowała. W odpowiedzi na listy św. Barbary, Orygenes przysłał jej w charakterze lekarza jednego ze swoich uczniów – Valentinusza. Ten spędzał z nią dużo czasu opowiadając o życiu, działalności, śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Przekazał jej w darze także Pismo Święte.

W konsekwencji pogłębienia wiary, św. Barbara, w tajemnicy przed ojcem, przyjęła chrzest oraz złożyła wieczysty ślub czystości, jako oblubienica Jezusa. Z tego powodu, odznaczająca się niezwykłą urodą św. Barbara odrzucała wszelkie propozycje ze strony licznych mężczyzn, którzy zabiegali o jej względy. Kiedy Dioskursus dowiedział się o przyjętym przez Barbarę chrzcie, uwięził córkę w wieży swojego zamku i głodził, by w ten sposób zmusić ją do wyrzeczenia się wiary chrześcijańskiej. Gdy działania te nie przynosiły oczekiwanego przez niego rezultatu, wydał on córkę prokonsulowi oskarżając ją o przyjęcie chrześcijaństwa, co ówcześnie spotykało się ze sprzeciwem ze strony władzy.

Św. Barbara nie ugięła się i nie wyrzekła się wiary przed trybunałem sędziów, za co została rozebrana i ubiczowana. W więzieniu objawił się jej Jezus, który przekazał jej słowa otuchy i zapewnił, że uleczy jej rany. Potwierdzeniem tego było zniknięcie obrażeń po biczowaniu na ciele Świętej.

Kolejną karą, którą wymierzył prokonsul skazanej, było przypalanie skóry żarzącymi się pochodniami, a także obcięcie jej piersi, oprowadzanie po mieście nagiej i biczowanie. Anioł Pański okrył św. Barbarę białą zasłoną, aby poganie nie szydzili z jej nagości.

Ostateczny wyrok na męczennicy – ścięcie głowy mieczem wykonał jej ojciec. Tuż po tym zdarzeniu spotkała go kara za dzieciobójstwo – został śmiertelnie porażony przez piorun.

Św. Barbara czczona jest jako patronka dobrej śmierci, która chroni modlących się za jej wstawiennictwem od odejścia z tego świata bez sakramentów. To przekonanie sprawiło, że za swoją orędowniczkę obrali ją ci szczególnie narażeni na utratę zdrowia lub życia, m.in. górnicy, strażacy, marynarze, minerzy, więźniowie. Jej kult jest obecny w wielu miejscach na świecie. Relikwie znajdują się m.in. we Włoszech, w Grecji, w Niemczech, Holandii, a także w Polsce.

Św. Barbara przedstawiana jest zazwyczaj w stroju królewskim z wieżą z trzema oknami symbolizującymi jej miłość do Trójcy Świętej, a także z mieczem, od którego zginęła. Na wielu wizerunkach Święta trzyma palmę, jako znak męczeństwa i zwycięstwa nad śmiercią, a także kielich z hostią, gdyż podobno modliła się, by nikt nie odszedł z tego świata bez Sakramentów.

Jaką refleksję można nakreślić po analizie żywota św. Barbary? Jak odnieść jej historię do swojego życia? I dziś – jak za czasów św. Barbary, spotykamy się z prześladowaniem chrześcijan. My, jako katolicy nierzadko jesteśmy wyśmiewani z powodu swojej wiary. Borykamy się z werbalnymi, a nawet fizycznymi atakami na kościół. Z życia Barbary na pewno możemy brać przykład heroiczności, niezłomności w opowiadaniu się za Chrystusem czy skłonności do poświęcenia się w imię miłości do Najwyższego.

Święto Barbaro, wstawiaj się za nami u Boga, abyśmy za Twoim przykładem dochowali wierności Bogu aż do śmierci, a w jej godzinie wyproś nam łaskę umocnienia sakramentem Ciała i Krwi Jezusa Chrystusa.